Ας είναι ο τελευταίος

Είναι γνωστή υπόθεση με τους αστέγους στην Κέρκυρα. Γύρω τους μάλιστα ξεπροβάλλουν διάφοροι θρύλοι. Ο πιο διαδεδομένος είναι ότι προτιμούν να ζουν έτσι, αρνούμενοι πεισματικά κάθε αρωγή. Η απόδειξη του ισχυρισμού, συνοδεύεται συνήθως για το τυπικό, από την ογκώδη αλληλογραφία του εισαγγελέα με τις Υπηρεσίες πρόνοιας και τις εμπλεκόμενες Δομές. Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι πως στερούμαστε ως πόλη της αναγκαίας υποδομής για την αναγκαία εξυπηρέτηση των περιπτώσεων.

Για την ακρίβεια, ενώ υπάρχει δυνατότητα σίτισης, να πλυθούν αυτοί και τα ρούχα τους αλλά και κοινωνικό φαρμακείο, λείπει η ολοκληρωμένη βοήθεια, που θα συμπεριλαμβάνει την οργανωμένη ιατρική περίθαλψη και βεβαίως τη φιλοξενία νύχτα-μέρα.

Δεν χρειάζονται ωραία λόγια, ούτε εύκολες κατηγόριες σε όποιον οικείο νομίζουμε πως δεν είναι αποτελεσματικός. Οι οικογένειες εφόσον υπάρχουν και πάντως οι συγγενείς αυτών των συνανθρώπων μας, χρειάζονται κι αυτές υποστήριξη. Όχι κατ' ανάγκη αποκλειστικά και μόνον άμεσα οικονομική αλλά κυρίως οδηγίες και μέριμνα ειδικών για τις περιπτώσεις, που προφανώς και δεν είναι εύκολες.

Όσο για τον Γιώργο, που χάθηκε χθες μέσα από τα χέρια μας στην Σπηλιά, οι περίοικοι λένε πως έμενε στον δρόμο τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Από 'κει πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Τέσσερα χρόνια δίπλα στο περίπτερο στον δρόμο, χειμώνα, καλοκαίρι! Δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, σε όλους, λίγο πολύ γνωστοί εφόσον τους συναντάμε σε παγκάκια, σε σοτοσκάλες, στου δρόμου τις γωνιές. Κάποιες περιπτώσεις γλύτωσαν. Το ενδιαφέρον, η επιμονή και η συγκυρία αποδείχθηκαν αποτελεσματικά.

Στην περίπτωση του Γιώργου αποτύχαμε ως κοινωνία, θεσμοί και φορείς. Ο εισαγγελέας θα εξετάσει την υπόθεση όμως από την «ενοχή» μας πρέπει να ξεκινήσουμε γιατί επιτρέπουμε να σπέρνεται τζάμπα θάνατος ενώ θέλαμε να βοηθήσουμε -και οι περίοικοι το (απ)έδειξαν επανειλημμένα και με διάφορους τρόπους- αλλά τελικά δεν είχαμε τον τρόπο. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια! Συλλυπητήρια σε δικούς και φίλους. Ας είναι ο τελευταίος!