Τοπίο στην ομίχλη

Τοπίο στην ομίχλη

Πέραν από τις πομφόλυγες που συνοδεύουν κατά καιρούς τις εξαγγελίες τοπικών ώστε να πιστώνονται εύσημα ένσημα διοικητικής εργατικότητας, η οδυνηρή αλήθεια είναι πως εδώ και τουλάχιστον ένα ημερολογιακό έτος κανένα έργο δεν χρηματοδοτείται. Καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρονται στην διαβόητη ιδία, κρατική συμμετοχή. Την κύρια και βασική προϋπόθεση ώστε να ξεκλειδώσουν ευρωπαϊκοί πόροι αλλά και ΣΔΙΤ της συνεργασίας με την ιδιωτική χρηματοδότηση!

Όλα μα όλα τα έργα που καρκινοβατούν ανάμεσα γραφειοκρατικές αιτιάσεις και επικοινωνιακούς θριάμβους, δεν χρηματοδοτούνται και έτσι δεν εκτελούνται. Ένας επιπλέον λόγος βεβαίως είναι και το σύστημα ανάδειξης εργολάβου, που χτυπάει τις εκπτώσεις στον θεό, προκειμένου ίσως να εξασφαλίσει και κάποια δανειακή βοήθεια, που πλέον δεν είναι και σίγουρη. Σύντομα ανακαλύπτει πως «δεν βγαίνω μάτια μου» εγκαταλείποντας  το εργοτάξιο, όπως είναι «επιπλωμένο» με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Αχιλλείου που κανείς ποτέ δεν έμαθε εάν η εργολαβία λύθηκε υπαιτιότητι του εργολάβου ή του Δημοσίου έτσι ώστε να φανεί και ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Σιγά μην το πληρώσει, θα μου πείτε.

Όπως και στο τουριστικό καταφύγιο στην Σπηλιά, που ο Γκίκας θέλει να εκποιήσει πριν καν φτιαχτεί και που συνοδεύεται από το υδραυλικό έργο, εξαιτίας της εκκρεμότητας του οποίου πλημμυρίζει στο σκατό ολόκληρη η περιοχή με την πρώτη βροχή. Και ο Γκίκας ποιεί την νήσσαν εφόσον βεβαίως δεν είναι δουλειά δική του να σηκώνει τις αμαρτίες, που φευ δεν είναι δουλειά κανενός, όπως αποδεικνύεται. Στις πρώτες, δυνατές φθινοπωρινές βροχές ή θα δηλώνουν συντετριμμένοι ή ότι επίκειται επιτέλους η αντιμετώπιση (σ.σ. αλίμονο αυτό το τέλος δεν έρχεται ποτέ παρά μόνον ως επιπλέον τέλος/φόρος) ή απλώς θα πετάνε τη μπάλα στα μνήματα, αποπειρώμενοι με επικοινωνιακούς όρους να αλλάξουν την ατζέντα. Τουλάχιστον μέχρι να στύψει η πλημμύρα!

Γιατί είναι οδυνηρή αυτή επανάληψη; Πρώτα, πρώτα διότι μας φλομώσανε στο παραμύθι, κάτι που γίνεται εξόχως περιπαικτικό εφόσον επεκτείνεται χρονικά αενάως. Δεύτερον διότι συνεχίζεται η μπίζνα as usuall, δημιουργώντας όλες τις προϋποθέσεις να παραδωθούν τα πάντα και μάλιστα μπιρ παρά, πλήρως απαξιωμένα και με τους υποστηρικτές τους ξέπνοους από αυτή την μακρά, άνιση μάχη με την πολιτική γραφειοκρατία, που έρχεται και ξανάρχεται στο προσκήνιο, «με άλλα ρούχα και το ίδιο όνομα», που θάλεγε κι ο συγχωρεμένος, Θ. Αγγελόπουλος. Αμ δε, που δακρύζει μόνον το λιβάδι;