Η Ελλάδα πάντα σημειώνει επιδόσεις στον σινεμά

να απασχολεί με τους ανθρώπους του, να διακρίνεται διεθνώς, να αγνοείται εθνικώς! Ωραία...
Εντελώς δειγματολειπτική η αναφορά σ' αυτούς τους δυο σκηνοθέτες ως τεκμήριο ότι πέρασαν τα χρόνια κι αλλάξανε τα ήθη. Ο Νίκος έφυγε με όλες τις περγαμηνές της γενιάς του, παράσημα στο στήθος του. Έκανε κυρίως πολιτικό σινεμά.

Ακόμα και η παιδιόθεν καλλιεργημένη αισθητική του είχε την σφραγίδα της πολιτικής διαμαρτυρίας, εμπνευσμένος από τα προτάγματα του καιρού του. Του πολιτισμού του 20ου αιώνα.
Ο Γιώργος, τώρα μένει στο Λονδίνο, βασανίζεται από τα στοιχειά της εποχής του κι ας δηλώνει ότι του αρέσει η αβεβαιότητα. Ο "Αστακός" του, όπως είναι ο τίτλος της ξενόγλωσσης, υποψήφιας ταινίας του, είναι αντισυμβατικός όσο ήταν ίσως και ο Νίκος στα νιάτα του. Σαρκάζει τους κανόνες των δυτικών χορτασμένων και τις κοινωνικές συμβατικότητές τους.

Ο ίδιος είναι παιδί της μακράς ειρηνικής περιόδου εντός του δυτικού κόσμου και διαλογίζεται μέσα στην ιδιότυπη γυάλα του (σ.σ. του δυτικού κόσμου). Ό, τι κι αν αποφανθεί η Ακαδημία του Χόλιγουντ, ο ελληνικός σινεμάς συνεχίζει να μεταφέρει την ελληνική οπτική (ακόμα και μιλώντας εγγλέζικα), καταδεικνύοντας το ταλέντο, τον αριστοφανικό σαρκασμό, την άτεγκτη ορθόδοξη κριτική, την ηλιόλουστη χαλαρότητα, την αλαζονική αναφορά της προέλευσης, την πονηριά, την ευαισθησία, την τρυφερότητα.

Κι επειδή ο σινεμάς μπορεί κι ενσωματώνει τις άλλες έξι τέχνες ως επιμέρους, το αποτέλεσμα μας επιτρέπει να υπερηφανευόμαστε για την κληρονομιά του αλλά και το τώρα του.
Καλό ταξίδι Νίκο. Κόπιασε Γιώργο...