40 χρόνια ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Στιγμές...

ΕΚΕΙΝΕΣ τις μέρες του 1983, που ο Μάκης ο Αρμένης προετοίμαζε την έκδοση της πρώτης κερκυραϊκής εφημερίδας, που θα έβγαινε σε φωτοσύνθεση, της Κερκυραϊκής Ενημέρωσης, ένα ζευγάρι φίλων από τον Πειραιά με επισκεπτόταν στο σπίτι μου στην Κέρκυρα.

ΤΟΝ Μ. Αρμένη δεν τον γνώριζα καν. Ο Πειραιώτης φίλος με την συμβία του ήταν συνάδελφος, μηχανικός στα βαπόρια. «Πώς σκοπεύεις να ζήσεις από τούδε;» Δεν θυμάμαι πώς ήλθε η κουβέντα, κι η κοπέλα με ρώτησε πώς θα μου φαινόταν να βγάλω μια τοπική εφημερίδα; Το απέκλεισα αμέσως και κατηγορηματικά. Τι δουλειά είχα εγώ μ' αυτά; Η συνεργασία μου από το 1979 στη Θεσσαλονίκη με τις εφημερίδες, είχε συμπτωματικές, συνδικαλιστικές αφορμές άλλωστε και περιορισμένο ρεπερτόριο.

ΗΤΑΝ αρχές της δεκαετίας του ‘90, ένα φθινοπωρινό βράδυ, που μια μεγάλη συγκέντρωση πολιτών έξω από την κλειστή πύλη του Μον Ρεπό, αξίωνε την απελευθέρωση του χώρου ιδιοκτησίας του άλλοτε κερκυραϊκού Επαρχιακού Συμβουλίου. Επρόκειτο, άλλωστε, για το κέντρο της αρχαίας Κέρκυρας των κλασικών χρόνων, την Παλαιόπολη. Ο Δήμος Κερκυραίων έδινε μια ωραία πολιτική μάχη σε μια αναμέτρηση με τους δικηγόρους της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας.

Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ, διάσημη κερκυραϊκή περσόνα, καθαρίστρια, φιλοβασιλικών συναισθημάτων, με βρήκε να φωτογραφίζω την συγκέντρωση για το ρεπορτάζ από την ταράτσα του απέναντι κτηρίου.

- «Κύργιε», με ρώτησε με την οικειότητα της γνωριμίας μας, «αυτοί τι θέλουν; Να πάρουν το Μον Ρεπό;»

- «Όχι μωρέ, Αγγελική μου» της απάντησα. «Να το πάρουν και πού να το πάνε;»

ΟΤΑΝ, τον Δεκέμβριο του 1991, υποστελλόταν η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο από τον ιστό του Κρεμλίνου, ο κόσμος μου ερχόταν τα πάνω - κάτω. Εκνευρισμός, αδύνατον να συνέλθω. Κλείσθηκα δυο 24ωρα στην εφημερίδα. Κάποια στιγμή και ενόψει της έκδοσης της εβδομαδιαίας, τότε, Ενημέρωσης, έγραψα το κύριο άρθρο ,με τίτλο «Η Κόκκινη σημαία», αφηγούμενος την προέλευσή της από το ματωμένο πουκάμισο του διαδηλωτή στο Σικάγο, υπερασπίστηκα τον αρχετυπικά απελευθερωτικό συμβολισμό της.

ΟΥΤΕ τότε βγήκα από την εφημερίδα. Το τηλεφώνημα της Γεωργίας Ρούσση -είχε διαβάσει το κείμενο- ήταν στοργικό, ενθαρρυντικό. Το είχα ανάγκη!

ΤΟΝ Νοέμβριο του 1992, στο περιθώριο μιας WTM, μέρες πούναι, επισκεφθήκαμε στις όχθες του Τάμεση, την έδρα του διασήμου παγκοσμίως αρχιτέκτονα, σερ Νόρμαν Φόστερ. Ο δήμαρχος, Χρύσανθος Σαρλής, ο διευθυντής της Αναπτυξιακής (ΑΝΕΔΚ), Δημήτρης Μπιμπίκος και εγώ, ως δημοσιογράφος της Ενημέρωσης. Ο Φόστερ, επικεφαλής μεγάλης ομάδας μηχανικών, μας παρουσίασε σε χάρτες και μακέτες τη μέχρι εκείνη την στιγμή πρόοδο της εργασίας για την στροφή της πόλης προς τη θάλασσα με τη διαμόρφωση του αναλόγως του μετώπου στα Μουράγια και το Καφέ Γυαλί και τη δημιουργία ήπιου, αθλητικού κέντρου στη νησίδα του Βίδο, που θα την ενσωμάτωνε έτσι καθημερινώς και απολύτως στη ζωή της υπόλοιπης πόλης. Ο Κερκυραίος αντιπρόεδρος, τότε, του ευρωκοινοβουλίου, Γιώργος Ρωμαίος είχε φροντίσει για τη χρηματοδότηση της μελέτης. Η Κέρκυρα στα καλύτερά της. Τοο good to be true! Δεν προχώρησε.

ΤΟΝ Φεβρουάριο του 1994, η περιοδεύουσα στη Γιουγκοσλαβία κερκυραϊκή αντιπροσωπεία στο χιονοδρομικό κέντρο του Κοπαόνικ, περίμενε τον Σαρλή να ενσωματωθεί προερχόμενος από τις Βρυξέλλες. Του ζήτησα να εξαντλήσει την επιρροή του και να οργανωθεί δημοσιογραφική αποστολή στο μέτωπο της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης. Έτσι κι έγινε. Την επομένη ένα βανάκι με οδηγό και διερμηνέα διέσχιζε τη βοσνιακή ενδοχώρα προς το Αρχηγείο των Σέρβων στο Πάλε, πάνω από το περικυκλωμένο και μαρτυρικό Σεράγεβο. Οι Κερκυραίοι δημοσιογράφοι, Σοφία Μαρόλα, Λουΐζα Δραζίνου, Σταύρος Καρβούνης, Γιώργος Κατσαΐτης, μια ντόπια δημοσιογράφος και καμεραμάν ο συγχωρεμένος Βασίλης Ζουμίδης. Ύστερα από ένα 24ωρο, είχαμε στα χέρια μας, με ήχο και εικόνα, συνεντεύξεις του ηγέτη της Σερβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και των Σερβοβοσνίων, Ράντοβαν Κάραζιτς. Ήταν οι μέρες που η Δύση αξίωνε την απομάκρυνση βαρέων όπλων από τα βουνά πέριξ του Σεράγεβο. Το οπτικό υλικό αγόρασε ο ΑΝΤ1. Το κρατικό, σερβικό ραδιόφωνο μου ζήτησε και έδωσα συνέντευξη για τα όσα ειπώθηκαν από τους δυο Σέρβους ηγέτες.

ΤΟ 1997, συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τη δολοφονία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Η Κουβανή κόρη του, Αλεϊδίτα Γκεβάρα φθάνει στην Αθήνα. Το ίδιο βράδυ την υποδέχομαι σε εστιατόριο στο Παγκράτι. Την επομένη, το ραντεβού για την συνέντευξη είναι στον τελευταίο όροφο του «Τιτάνια», στην Ομόνοια. Παρούσα και η πρέσβειρα της Κούβας στην Αθήνα, Άννα Μαρία Γκονζάλες. Είμαστε συνομήλικοι με την γιατρό, αλλεργιολόγο, όπως και ο πατέρας της ήταν. Μπαίνω στα τρίσβαθα του μύθου. Μ’ αφήνει μάλλον με μια φιλοσοφική πρόκληση, παρά με την ικανοποίηση πολιτικού ενδιαφέροντος. Τα άγια των αγίων. 

ΑΡΧΕΣ Φεβρουαρίου του 1999, ο ηγέτης του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλάν βρίσκεται στην Αθήνα. Θέλει να πάει στην Ολλανδία, όπου το εξόριστο κοινοβούλιο των Κούρδων. Περνάει από Κέρκυρα, όπου συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις με τις ελληνικές Αρχές. Επεισόδιο στο αεροδρόμιο, ζημιά στο αεροπλάνο του και αλλαγή αεροσκάφους και πιλότων. Αντί της Ολλανδίας, βρίσκεται στο Ναϊρόμπι της Κένυα, καταλήγοντας, τελικώς, στα χέρια της τουρκικής ΜΙΤ. Η Ενημέρωση αφηγείται το ιστορικό της μακράς και καθοριστικής, όπως αποδείχθηκε, κερκυραϊκής βραδιάς. Το ρεπορτάζ αναδημοσιεύεται ακέραιο και ολάκερο στο αποκαλυπτικό Ποντίκι.

ΟΙ ΝΑΤΟΪΚΕΣ, αεροπορικές επιδρομές στην Γιουγκοσλαβία διήρκεσαν από τις 24 Μαρτίου έως τις 10 Ιουνίου του 1999. Τον Μάιο η Ενημέρωση, σε συνεργασία με τον Κερκυραίο πανεπιστημιακό, Γιώργο Ρούσση, μετέχει με την ΕΕΔΥΕ και την αντιπολεμική επιτροπή στη διοργάνωση μουσικού συλλαλητηρίου στην Πάνω Πλατεία. Χιλιάδες βρέθηκαν στην εκδήλωση, που εξελίχθηκε σε διαδήλωση στο αεροδρόμιο, όπου στάθμευαν νατοϊκά αεροπλάνα, λόγω της μικρής χωρητικότητας του αλβανικού αεροδρομίου στα Τίρανα. Επεισοδιακή νύχτα, συγκρούσεις με την Αστυνομία μέχρι τα χαράματα στο αεροδρόμιο, συλλήψεις. Λίγες μέρες μετά, στις αρχές Ιουλίου του 1999, έβγαινε το πρώτο φύλλο της Καθημερινής Ενημέρωσης, που κυκλοφορεί έκτοτε αδιαλείπτως.

ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ του 2000, η Ενημέρωση είναι προσκεκλημένη της σερβικής κυβέρνησης. Διαπιστεύομαι ανάμεσα στους διεθνείς παρατηρητές των εκλογών. Ο Μιλόσεβιτς χάνει την πρώτη Κυριακή και πριν τις επαναληπτικές, συλλαμβάνεται. Η κόρη του, η Μαρία προλαβαίνει να ρίξει μια πιστολιά στον αέρα. Δίνει συνέντευξη στην Ενημέρωση ο εμβληματικός παράγοντας της γιουγκοσλαβικής Αριστεράς, θεατράνθρωπος, Ρίστιτς, στο διαμορφωμένο σε θεατρικό χώρο άλλοτε εργοστάσιο στις όχθες του Δούναβη.

ΕΧΟΝΤΑΣ ξυπνήσει από τα χαράματα, μένοντας για ώρες στο γραφείο που μας παραχώρησε η δ/νση της ιστορικής εφημερίδας, Πολίτικα, στην καρδιά του Βελιγραδίου, τρέχοντας για το ρεπορτάζ, το βράδυ της ήττας του Μιλόσεβιτς, μετά τα μεσάνυχτα επιστρέψαμε κατάκοποι στο ξενοδοχείο. Η αδρεναλίνη δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Ανοίγουμε την τηλεόραση και το κρατικό κανάλι παίζει το «Βλέμμα του Οδυσσέα», του Αγγελόπουλου. Σαν αποχαιρετισμός. 

ΕΚΤΟΤΕ και τώρα, η ευχή ή η κατάρα, να γυρίσει με τα ρούχα ενός άλλου, η Ενημέρωση ταξιδεύει στον χρόνο, αναζητώντας ό,τι όσο το πλησιάζεις, απομακρύνεται. Συμφιλιωμένη πια με την σχετικότητα της αλήθειας των καταστάσεων. Με αίσθημα πραγματικής ευγνωμοσύνης για όσους συμπορευόμαστε και όσους αναγνώρισαν σε μας την τρέλα του ταξιδευτή στο πέλαγος των ιδεών και των δεδομένων. La nave va...

Δημοσιεύθηκε στο αφιέρωμα για τα τα 40 χρόνια της Εφημερίδας ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ στο ΕΝ The Magazine Νοεμβρίου 2024