Είναι μεγάλη επικοινωνιακή παγίδα να επιχειρήσει να αποδομήσει εικόνα, που (ανα)παράγεται διαρκώς και σε όλους τους τόνους από ισχυρότερα ΜΜΕ. Στην καλύτερη περίπτωση θα συναθροιστεί με όσους αναφέρονται σ' αυτήν. Κανείς δεν πρόκειται να αναζητήσει το πρόσημο της αναφοράς. Πολύ δε περισσότερο να αναφερθεί στην αιρετική προσέγγιση. Εάν το μέσον είναι το μήνυμα*, όπως ήθελε ο Καναδός, αιρετικός προφήτης, Μάρσαλ Μακλούαν, τότε η ματαίωση της επιχειρούμενης έτσι αποδόμησης είναι πρόδηλη. Η άλλως, η επιβεβαίωση της προτροπής, «Βρίσε με όσο θέλεις, αρκεί να γράφεις σωστά το όνομά μου»!
Ο λόγος για τα πρόσωπα, τη δημοφιλία και το branding. Δηλ. ποια εικόνα έχουμε εμείς δημιουργήσει γι' αυτά ως το αποτέλεσμα της επικοινωνιακής τους τακτικής. Σε συνδυασμό με τους πλάγιους ήχους των πρόθυμων ΜΜΕ αλλά και του φιλικού θορύβου, που κάνουν τα social. Μια σχέση που βασίζεται στους κώδικες και τους τύπους της αναπαραγωγής του σκαριφήματος. Κάτι που σπανίως, αν όχι ποτέ, έχει σχέση με την πραγματικότητα! Ο μιντιακός χώρος δεν είναι πραγματικός. Προσιδιάζει αλλά δεν είναι. Κι έτσι μπορεί να γοητεύσει... Κι αυτή η φάλτσα ορχήστρα μοιάζει σαν να γελά**, που θάλεγε κι ο Ντίλαν.
Η επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο, οφείλει να επιλύσει αυτό το πρόβλημα, ταυτοπροσωπίας. Υποτίθεται ότι στις μικρές, τοπικές κοινωνίες, η διάθλαση είναι περιορισμένη λόγω της εγγύτητας. Φτιάξαμε όμως και 'μεις εδώ, μηχανισμούς παραχάραξης, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε. Η κλίμακα αλλάζει. Το είδωλο είναι ανάλογο.
«Μες σε καπνούς και σε βρισές»*** χάνεται το σήμα. Αντικαθίσταται από τον θόρυβο. Μήπως αυτόν ακριβώς τον ρόλο δεν παίζουν τα παλαμάκια; Όπως παλιότερα, ο γίγαντας της σκηνοθεσίας συνάθροιζε τους συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα με εκείνους στην πλατεία Βάθη. Ή καλύτερα, έκανε μια συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη του ενός εκατ. πληθυσμού, να αριθμεί ενάμισι εκατ. οπαδούς του ομιλητή, στην Αριστοτέλους!
Και κάπως έτσι μπήκε ο 21ος αιώνας να προσθέσει ψηφιακά εφέ στην τελετή της μαζικής χειραγώγησης! Και μετά ψάχνεις να βρεις τι σου φταίει;
* Στα ελληνικά, Media οι προεκτάσεις του ανθρώπου.
** Το τραγούδι πραγματεύεται την ιστορία των πολλών συγκρούσεων μεταξύ του Μεξικού και των Ηνωμένων Πολιτειών.
*** Το δημοφιλέστερο ποίημα του Βάρναλη, χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα κατορθώματα του νεοελληνικού λυρισμού. «... Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα»!