Καταρ-γκέιτ: Υποκρισία ή κάτι βαθύτερο;

Το είπαν Καταρ-γκέιτ, όμως είναι Γιουροπ-γκέιτ. Η υπόθεση έχει να κάνει με την Ευρώπη και όχι με το Κατάρ. Έχει να κάνει με την δημοκρατία της πολιτισμένης Δύσης που πουλάμε ως αδιαπραγμάτευτη πραμάτεια στην «βάρβαρη» Ανατολή και τον εξ ίσου «βάρβαρο» Νότο.

Η δημοκρατία μας αντιπροσωπεύει το «καλό» και αυτό θέλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στον υπόλοιπο κόσμο, που είναι αυταρχικός και περιφρονητικός ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχουμε προς τούτο και ειδικό επίτροπο: Επίτροπο Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής.

Με αφορμή την ευρύτερη δημοσιοποίηση του χαρτοφυλακίου μιας Ελληνίδας αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, μάθαμε ότι κεντρική γραμμή της ΕΕ είναι η προσέγγιση αυταρχικών χωρών του Κόλπου με ευμενείς δηλώσεις για το εργασιακό και πολιτικό καθεστώς τους. Κι αν η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου είπε άλλα ως προς τις κεντρικές προθέσεις της Ευρώπης, ήλθε ο Έλληνας Επίτροπος Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής να επιβεβαιώσει την πολιτική ευμένειας ως προς τις προόδους που σημείωσε η εργατική πολιτική μιας χώρας που, παρεμπιπτόντως, έχει καταγεγραμμένα χιλιάδες θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα (και άλλα χιλιάδες εργατικά ατυχήματα-χωρίς-όνομα) κατά την κατασκευή των έργων του Μουντιάλ.

Είμαστε όλοι μας από την αρχή υποψιασμένοι για το τι θα επακολουθούσε στο Κατάρ, μετά το 2010, χρονιά απόφασης της FIFA υπέρ Κατάρ. Ξέραμε το ιστορικό εκτεταμένων παραβιάσεων των εργατικών δικαιωμάτων εις βάρος εκατομμυρίων μεταναστών εργαζομένων στην χώρα αυτή και την έτι περαιτέρω πίεση και καταπίεση που θα ασκείτο εν όψει των υποχρεώσεων της εκ θεμελίων ανέγερσης των σταδίων του Μουντιάλ.

Κατόπιν μάθαμε για τον χρηματισμό που προηγήθηκε της τελικής απόφασης της FIFA, το 2010, υπέρ Κατάρ και κατά μεγάλων χωρών, όπως ΗΠΑ, Ν. Κορέα, Αυστραλία, που διέθεταν υποδομές και λοιπές νομικές προϋποθέσεις. Διαπιστώσαμε στο τέλος ότι δεν συνεμορφώθη το Κατάρ προς την FIFA αλλά η FIFA προς το Κατάρ. Παράδειγμα η απαγόρευση των περίφημων περιβραχιονίων διαμαρτυρίας και οι σχετικές συλλήψεις δημοσιογράφων με μπλουζάκια διαμαρτυρίας.

Με αφορμή την υπόθεση Γιουροπ-γκέιτ (υπόθεση και όχι σκάνδαλο – σκάνδαλο είναι κάτι εξωσυστημικό), διαβάσαμε τα πρωτόκολλα καλής και ηθικής λειτουργίας ευρωβουλευτών και προσωπικού της ΕΕ καθώς και των περί την ΕΕ λόμπι που μετρούν πλέον ένα προσωπικό 50.000 ανθρώπων. Εξ αυτών οι 7.500 διαπιστευμένοι στο Ευρωκοινοβούλιο. (Μας περνάει μόνο η Ουάσινγκτον, αλλά ο δικός μας αυξητικός ρυθμός είναι σαφώς μεγαλύτερος.) 50.000 είναι και το προσωπικό, αιρετό ή διορισμένο, των θεσμών της ΕΕ.

Ποιος αλήθεια έχει αντίρρηση να ενημερώνεται από ειδικούς ο ευρωβουλευτής, πρώην δημοσιογράφος ή πρώην ηθοποιός ή πρώην ποδοσφαιριστής, για τα άκρως ειδικά θέματα επί των οποίων νομοθετεί. Όμως, αν δούμε την ποσοστιαία κατανομή των λόμπι, ελάχιστη είναι η παρουσία σε αυτά των εργατικών, ευρέως κοινωνικών και ευρύτερα οικολογικών συμφερόντων σε σχέση με τα στενά συμφέροντα της βιομηχανίας, της ναυτιλίας, των εμπορικών υπηρεσιών και των τραπεζών – που πέραν της αριθμητικής υπεροχής τους παρουσιάζουν μια καταθλιπτική χρηματική υπεροχή και θεωρητική βεβαίως δυνατότητα ενεργητικής δωροδοκίας.

ΥΓ1: Λομπίστες, σε εταιρείες λόμπινγκ, νομικές, χρηματοοικονομικές, τεχνικές και δημοσίων σχέσεων, είναι δικηγόροι, οικονομολόγοι, μηχανικοί, σύμβουλοι δημοσίων σχέσεων. Η έδρα των περισσοτέρων στο παρακείμενο τετράγωνο του Ευρωκοινοβουλίου. Πολλοί πρώην ευρωβουλευτές έχουν βρει προσοδοφόρα απασχόληση σε αυτές τις εταιρείες ως γνωρίζοντες εκ των ένδον τα ευαίσθητα σημεία του συστήματος.

ΥΓ2: Δεν ανέφερα ούτε μια φορά ονόματα εμπλεκομένων πολιτικών. Έχει όμως ενδιαφέρον η όλη διαδρομή μιας τοξικής (με τοξικούς χαρακτηρισμούς περί «ερυθροφασισμού» του πολιτικού της αντιπάλου), «μενουμευρωπαίας», «μακεδονομάχου», υμνήτριας, αν και εθνικίστριας, ενός φιλο-ερντογανικού καθεστώτος. Έχει ενδιαφέρον και η όλη διαδρομή ενός επιτρόπου που, κατά ειρωνεία μεγάλη, επιτροπεύει τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής» εντός και εκτός Ευρώπης και, εις πείσμα όλων μας, μιλάει δημοσίως για την πρόοδο του Κατάρ στα εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα – και το κάνει αυτό, όπως «αστειευόμενος» μας είπε, για μια μπάλα και κάτι σοκολατάκια που του χάρισαν οι εμίρηδες κατά το πρόσφατο εκεί ταξίδι του.

ΥΓ3: Το άρθρο αυτό, ομολογώ, γράφτηκε για την περί το Ουκρανικό υποκρισία. Τον πόλεμο, που (δια θυσιών αντιπροσώπου) κάνουμε στην Ουκρανία εναντίον Ρωσίας, τον κάνουμε εν ονόματι ενός βασικού αφηγήματος περί ενός «καλού» (ημών δηλ. των ηρέμως συναναστρεφομένων με τόσους αυταρχικούς ηγέτες) εναντίον του «κακού». Και είναι τέτοια η προπαγάνδα υπέρ του εν λόγω αφηγήματος, ώστε αν πεις ότι ο όλος χειρισμός μας έναντι του όντως αυταρχικού Ρώσου ηγέτη και των παράλογων ή λογικών αξιώσεών του (Μινσκ, ΝΑΤΟ, ουδετερότητα) ήταν εξ αρχής λάθος, θα σε πούνε (σεξιστικά;) «πουτινάκι». Υποκρισία ή κάτι βαθύτερο;