Μνήμη Σπύρου Ασωνίτη

Όσο γίνονται περισσότερες οι περασμένες σελίδες του ημερολογίου σε σύγκριση με τις προσδοκώμενες επόμενες τόσο αυξάνονται οι απώλειες των γνώριμων ανθρώπων γύρω μας! Η συμφιλίωση με το γεγονός αναπότρεπτη όσο κι αν είναι οδυνηρή. Για τους επιζώντες, το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα είναι λιγότερο κι η κοινωνία τους στενεύει. Η κάθε απώλεια πλέον είναι προειδοποίηση και προτροπή για ενδοσκόπηση. Γείωση και διαπίστωση των πραγματικών διαστάσεων του μέτρου. Δυο μέτρα γης!

Μόνο με ξωτικό μπορείς να παρομοιάσεις τον Σπύρο Ασωνίτη. Αέρινος, αλαφροΐσκιωτος. Και την ίδια στιγμή στιβαρός και συμπαγής, εργάτης της τέχνης. Κάθε έκφρασης της τέχνης. Κάθε τέχνης της έκφρασης. Σφράγισε με την παρουσία του ό, τι υψιπετές χρόνια τώρα για δεκαετίες. Πάντα βιαστικός και αεικίνητος. Βιάστηκε να φύγει, χθες!

Συναντηθήκαμε στην Εμπορική, στην Κερκυραϊκή Σκηνή, στα τυπογραφεία και τις εφημερίδες (σ.σ. συνεργάτης/Εκδότης στις Ειδήσεις της Κέρκυρας). Αλλά κυρίως παντού και πάντοτε στο θέατρο, στη σκηνή, στο φόρο, στις πλατείες. Έργα «χιλιάδες» και ρόλοι αντιστοίχως.

Στο άγγελμα του θανάτου του, θυμήθηκα και τον Παναγιώτη Περιστέρη άλλο ένα προικισμένο ξωτικό της κερκυραϊκής τέχνης, της προικισμένης ενόρασης. Της διήθισης του παρελθόντος, της υπόσχεσης και της μελλοντικής αφήγησης. «Ιντιάνα Τζόουνς» της ζωής, παρεξηγημένοι από τους «καθώς πρέπει», τους υποχρέωσαν να τους αναγνωρίσουν. Μιλούσαν με τους ποιητές, χάθηκε τώρα το νήμα.

Η κάθε γενιά έχει τους προφήτες της. Ένας εξ αυτών κι ο Σπύρος Ασωνίτης. Σα νάγραψε γι' αυτόν ο Διονύσης: «... Κλείνει τώρα ο κύκλος κι είναι ο θάνατος πολύς, θάνατος στη μέση της ζωής

και πονώ για σένα που ήρθε η ώρα να το δεις δόξα είν᾿η ευθύνη της δικής μας αλλαγής.

Φτάσαμε στ’ ανείπωτα μη πετάξεις τίποτα. Μας μεταμορφώνει μια πνοή. Τώρα ένα παιδί αρκεί να μας εντοπίσει εκεί, κι όμορφος ο κόσμος, θα `ρθει πάλι να μας δει». Καλή αντάμωση, Σπύρο!