Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς

Ήταν οι οικονομικές προτάσεις του Κέινς ή οι καταστροφές του 2ου παγκοσμίου, εξ' αιτίας των οποίων η Οικουμένη γνώρισε στην συνέχεια, τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της σε έκταση και βάθος; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό ούτε προς επίδειξη ιστορικού προβληματισμού, καθώς τα περίπου ίδια οικονομικά προβλήματα, το ξαναφέρουν στην επικαιρότητα. Η επανάληψη όλων των χαρακτηριστικών της «μοίρας» των κρισιακών φαινομένων στην τουλάχιστον σύγχρονη επισκόπηση της ανθρώπινης δραστηριότητας. Δεν είναι ότι κάποιος μύστης, αντιγράφει. Είναι που οι ανάλογες συνθήκες γεννούν ανάλογες συμπεριφορές και γεγονότα.

Το καινούριο στην περίπτωσή μας είναι ο θρυλούμενος ποιοτικός ενεργειακός αναπροσανατολισμός, ο οποίος αναπόδραστα ερμηνεύεται και ως γεωπολιτικός. Η βαθειά, βαθύτερη αιτία του πολέμου είν' αυτή. Δημοκρατικές και εθνικοτοπικές επικλήσεις «λειτουργούν» ως αφορμές. Σημαντικές αλλά αφορμές. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δικαιολογείται να μπαίνει στη διατίμηση, η ανθρώπινη ζωή.

Ο (3ος) παγκόσμιος χαρακτήρας της σύρραξης τεκμαίρεται, όπως ακριβώς και η οικονομική παγκοσμιοποίηση, από την αδυσώπητη εκδήλωσή του στην κυβερνοσφαίρα, αντικειμενικά οικουμενική. Κάτι ιστορικά πρωτότυπο αλλά και ως το ακολούθημα της αναστροφής πλέον της ροής του πλούτου, από τη Δύση στην Ανατολή. Με τις επιπτώσεις της στην ανακατεύθυνση των εμπορικών δρόμων. Η αλλαγή προσήμων στον δρόμο του μεταξιού δεν είναι τυχαία υπόθεση αλλά εξόχως συμβολική.

Ο συνδυασμός αυτής της εξέλιξης με τα χαρακτηριστικά υπερσυσσώρευσης, που προκάλεσαν την ύφεση και την παγκόσμια κρίση από το 2008, είναι εκρηκτικός. Ανεξαρτήτως του χρονικού εύρους και της κατάληξης της ρωσικής επέμβασης στην Ουκρανία, οι συνέπειες ήλθαν για να μείνουν και ν' αλλάξουν την άποψη που έχουν οι Δυτικοί κυρίως για τον τρόπο ζωής και κατανάλωσης.

Είναι στιγμή που ο πασιφισμός δεν δίνει λύσεις. Το εύρος της συμμετοχής του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις, θα τις καθορίσει. Σε πρώτη ή σε επόμενη φάση. Και πάντως υπό την προϋπόθεση της ενεργούς απεμπλοκής από τις προπαγανδιστικές προσεγγίσεις των δυο στρατοπέδων. Το ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, δεν επαρκεί ούτε για να ερμηνεύσει κανείς τα πράγματα ούτε για να αξιώσει πολιτικές που τα υπερβαίνουν. Εν ολίγοις, η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα.