Όλες οι παραλίες της χώρας είναι κοινόχρηστες. Όλες!
editorial
04 Φεβρουαρίου 2022
/ 13:27
Ο κοινόχρηστος χαρακτήρας της κάθε παραλίας αμφισβητείται από τις παρακείμενες ιδιοκτησίες που μετέρχονται χίλιες και μια μεθόδους ώστε να αποτρέπουν τους ντόπιους να κατεβαίνουν εκεί.
Ο συνδυασμός των εμποδίων που τίθενται και της επίκλησης έλλειψης προσωπικού των ελεγκτικών Αρχών, με την αργοπορούσα, κατά κανόνα και σε κάθε περίπτωση, Δικαιοσύνη, έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία τετελεσμένων. Και την περιχαράκωση έτσι, τοπικών παραδείσων, οικιακών ή προς εκμετάλλευση, μικρών ή μεγαλύτερων, μετατρέποντας σταδιακά σε κόλαση τη ζωή των πολλών άλλων, μη προνομιούχων Κερκυραίων.
Ένα θέμα που δεν αναδείχθηκε όσο έπρεπε στη διαβόητη περίπτωση του Ερημίτη και σε τόσες άλλες, όταν δηλ. η καταγγελία όποιου πολίτη για όποια περίπτωση αντί να λύνει το πρόβλημα, τον μετατρέπει στην καλύτερη περίπτωση σε θύμα ενώ τον εμφανίζει σα γραφικό, ρομαντικό.
Όταν αφορά όμως σε μεγάλες επενδύσεις και ξενοδοχειακές μονάδες, το πράγμα αποκτάει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ιδιαιτέρως μάλιστα όταν οι ισχυροί κατά τεκμήριο επενδυτές, έχουν εμφανιστεί με ειδικό χωροταξικό σχέδιο, αξιώνουν από την Πολιτεία έκδοση πολεοδομικής άδειας. Κι εκείνη για κάποιο άγνωστο λόγο αντί να εντείνει τη διαπραγμάτευση προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος που εκπροσωπεί και διαχειρίζεται, επικαλούμενη την αναπτυξιακή αναγκαιότητα, αποποιείται, προφανώς ελλείψει προσωπικού (σ.σ. τόμπολα), τον εποπτικό, ελεγκτικό της ρόλο.
Η συνέχεια λίγο, πολύ, γνωστή, η πρόσβαση είτε μέσα από την ιδιοκτησία του ξένου, διάσημου πλούσιου είτε του επενδυτή, με τον έναν και τον άλλον τρόπο, αποτρέπεται, εκπαιδεύοντας και τις επόμενες γενιές Κερκυραίων να την ξεχάσουν οριστικά.
Έτσι η Κέρκυρα, που πωλεί ό, τι καλύτερο έχει, σε ακτές, ομορφιές αλλά και υποδομές, απειλείται να μετατραπεί σε φτωχό συγγενή του... εαυτού της. Μια διπολική μιζέρια, διόλου πρωτότυπη εφόσον συμβαίνει διεθνώς, και στις καλύτερες οικογένειες.
Κι όμως ο συνταγματικός και ο συνήθης νομοθέτης επιβάλλουν την προστασία της προβασιμότητας και έτσι της ελεύθερης χρήσης του κοινόχρηστου. Είτε πρόκειται για παραλία με αμμουδιά, βότσαλα, ακόμα και βράχια. Ο πλησίον ιδιοκτήτης, που ποτέ δεν θα γίνει ιδιοκτήτης της παραλίας, υποχρεούται να εξασφαλίζει αυτήν την πρόσβαση. Και οι δημόσιες Υπηρεσίες και ελεγκτικές Αρχές οφείλουν να προστατεύουν αυτήν τη δυνατότητα των πολιτών, διεκολύνοντας την άσκηση του δικαιώματός τους.
