Λίγο ακόμη να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα

Η κοινωνία είναι καθηλωμένη. Απογοητευμένη, αποπροσανατολισμένη και αμήχανη. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός  κυριάρχησε.

Οι ακραίες νεοφιλελεύθερες  αντιλήψεις περί αυτόματης ρύθμισης των πάντων από τις ασύδοτες αγορές επικράτησαν και οδήγησαν τα πανίσχυρα διεθνή οικονομικά κερδοσκοπικά συμφέροντα να πετύχουν τους στόχους τους.
Η κρατική παρέμβαση για την προστασία των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων και τη διαφύλαξη του κράτους  πρόνοιας, ελαχιστοποιήθηκε.

Στη χώρα μας τα Μνημόνια επιβλήθηκαν, η δυσπραγία επικράτησε.  Με αφορμή δε την πανδημία η οικονομική εξαθλίωση επιδεινώνεται.
Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ, και οι εκλεκτοί τους, που κυβερνούν με δημοκρατική νομιμοποίηση, λαμβάνουν αποφάσεις που  είναι συνεπείς στις ιδεολογικές τους αρχές και αντιλήψεις.

Η συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, η αποδόμηση των εργασιακών δικαιωμάτων, η εξουδετέρωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας,  η ιδιωτικοποίηση  της επικουρικής ασφάλισης, η μείωση του εισοδήματος των μικρομεσαίων και οι αυξήσεις των τιμών σε είδη καθημερινής πρώτης ανάγκης                ( τρόφιμα, καφές, ηλεκτρικό ρεύμα, πετρέλαιο, βενζίνη κ.ά.) μεγεθύνουν  τις κοινωνικές ανισότητες. Η μειωμένη απασχόληση, η τηλεργασία, η ελάττωση των εισακτέων στις ανώτερες σχολές και ο συστηματικός περιορισμός νέων θέσεων εργασίας, στερεί την ελπίδα από τη νεολαία για ένα καλύτερο αύριο.

Προκειμένου δε ν΄ αποσοβηθούν αντιδράσεις διαμαρτυρίας, σφίγγει ο κρατικός εξαναγκασμός ενώ θεσπίζεται ακόμη και η αστυνομική επιτήρηση στα πανεπιστήμια.  

Παράλληλα οξύνεται η βάναυση περιβαλλοντική προσβολή και βαθαίνει η κλιματική κρίση. 
Η κοινωνία αγόγγυστα υπομένει.
Η πανδημία αποτέλεσε κι εξακολουθεί ν΄ αποτελεί ένα ακόμη  χρήσιμο εργαλείο που χρησιμοποιεί η ιθύνουσα οικονομική ολιγαρχία για να επιτείνει τον έλεγχο και την πειθάρχηση της κοινωνίας.

Η στόχευση της ολοκληρωτικής υποδούλωσης χρειάζεται ακόμη χρόνο. Γι αυτό φροντίζει με κάθε τρόπο την αποφυγή ενδεχόμενης αντίδρασης.
Έτσι με προσχεδιασμένη κι οργανωμένη καταιγιστική επικοινωνιακή προπαγάνδα καλλιεργεί το φόβο και την ανασφάλεια περνώντας πετυχημένα την αντίληψη του δήθεν μονόδρομου για ν’ αποφευχθούν τα χειρότερα. Με τον τρόπο αυτό  συρρικνώνει  τα ατομικά  και συλλογικά  δικαιώματα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, επηρεάζει αρνητικά την εμβάθυνση του κοινωνικού συλλογισμού  κι  εξουδετερώνει αποτελεσματικά τις αντιδράσεις.

Έχει επιβάλει lockdown στη σκέψη, στις διαμαρτυρίες, στις σοβαρές αμφισβητήσεις και τελικά στις αντιστάσεις. Τούτο επιβεβαιώνεται, σύμφωνα με μετρήσεις,  και από  μηνύματα που εκπέμπει η κοινή γνώμη.

Η τελευταία διαπίστωση είναι και η πλέον ανησυχητική, γιατί έχει οδηγήσει σε κοινωνική αδιαφορία, αδράνεια και απάθεια για την προσπάθεια αλλαγής του σκηνικού.

Ιδιαίτερα κρίσιμη επομένως είναι η ανάγκη της δημιουργίας των προϋποθέσεων για τον προβληματισμό των λαϊκών στρωμάτων, που θα τα οδηγήσει σε πολιτικό αναστοχασμό.
Μόνον έτσι θα ξεκινήσει η απαραίτητη κοινωνική αφύπνιση, που θ΄ αποτελέσει τη θρυαλλίδα των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων.

Καίριας σημασίας στην κατεύθυνση αυτή είναι η συνεισφορά των συλλογικοτήτων της ευρύτερης Αριστεράς να γίνει κατανοητή στους πολίτες η σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, η ανάδειξη των αντιθέσεων και η επισήμανση των σκοπιμοτήτων της οικονομικής ολιγαρχίας και αυτών που την υπηρετούν σε θέσεις εξουσίας.

Μόνον έτσι θα ξαναγίνουν επίκαιρα τα αιτήματα της διεκδίκησης των δικαιωμάτων της ελευθερίας, της δημοκρατίας και  της αξιοπρεπούς εργασίας.  
Πρέπει επομένως να συνειδητοποιηθεί ότι για να δει η κοινωνική πλειοψηφία ‘’ τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν’’, είναι απαραίτητο, όπως λογοτέχνησε  ο  Γιώργος Σεφέρης και μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης να ‘’σηκωθεί λίγο ακόμη , να σηκωθεί λίγο ψηλότερα’’… 

*Λίγο ακόμη να σηκωθούμε, Λίγο ψηλότερα.
( Στίχοι Γ. Σεφέρης-Μουσική Μ. Θεοδωράκης).