Graffiti

Μας κυριεύει η οργή, αλλά στο τέλος τα συνηθίζουμε τόσο, που δεν τα βλέπουμε. Ήρθαν πάλι στην επικαιρότητα λόγω της επικείμενης εργολαβίας του Δήμου για τον καθαρισμό των graffiti.

Ας μη μιλάμε για γκράφιτι, υποτιμάμε την τέχνη. Σε αρκετές πόλεις του κόσμου, υπάρχουν αριστουργήματα που κοσμούν τεράστιες άχαρες επιφάνειες, δίνοντας χρώμα και ζωή στην τσιμεντένια γκριζάδα. Ας μιλάμε για ρυπαρογραφήματα ή βανδαλισμό.

Η ερμηνεία ότι γίνονται  από κάποιους που «σπάνε πλάκα» είναι μάλλον απλουστευτική. Πρόκειται μάλλον για έναν τρόπο εκτόνωσης της κοινωνικά κακοποιημένης ψυχοσύνθεσης. Για την αισθητική παράλυση που προκαλούν τα κακάσχημα σχολεία και κτίρια. Για την ισοπέδωση κάθε στοιχείου καλαισθησίας.

Ανεξάρτητα από τη σκοπιά που το βλέπει κανείς, ετούτες οι ζημιές μεταφράζονται σε εργατοώρες, δηλαδή χρήμα. Το οποίο, όπως θα βεβαιώσει οποιοσδήποτε έχει δουλέψει στη ζωή του, βγαίνει πολύ δύσκολα.

Γεννιούνται όμως κι άλλα ερωτήματα: Τα υλικά από ποιον μισθό πληρώνονται; Θα φερόταν κάποιος έτσι στο σαλόνι του; Γιατί θεωρείται μαγκιά; Πόσο ακόμα θα μπορούσαμε να μισήσουμε την πόλη μας (την «ΚέρκυράΜας»);  Ένα είναι σίγουρο, για να καθαριστούν αυτές οι επιφάνειες, πρέπει κάποιος να πληρώσει (ο Άλλος). Αυτός ο Άλλος που τα τελευταία πολλά χρόνια, δεν έχει μαντήλι να κλάψει.

Ας δούμε λοιπόν τις επιλογές μας:
α. Πληρώνουμε πού και πού έναν εργολάβο να τα φτιάξει, ακόμα κι αν κακοπροαίρετα πιστεύουμε ότι το βράδυ θα ξαναγίνουν τα ίδια.
β. Βάζουμε κάμερες ή δημιουργούμε σοβαρό ελεγκτικό μηχανισμό.
γ. Επενδύουμε στην καλλιέργεια κοινωνικής συμπεριφοράς σε όλες τις ηλικίες, πρωτίστως τις μικρές - αλλά τότε θα πρέπει να περιμένουμε αρκετά μέχρι να δούμε συνειδητοποιημένα κοινωνικά όντα.
δ. Τίποτα από τα παραπάνω, μπαίνουμε στα social.