Επιστροφή στον εργασιακό Μεσαίωνα

Επαληθεύεται για μια ακόμη φορά ότι η ελληνική κοινωνία οδεύει προς  μια γενικευμένη κατάργηση ατομικών και συλλογικών κεκτημένων, μεταξύ των οποίων και πολλά εργασιακά, που καταχτήθηκαν με ιδρώτα και αίμα.
Με πρόσχημα τη δανειακή και κορωνοϊκή κρίση προέκυψαν πρόσφορες συνθήκες που στέρησαν ελευθερίες και νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα.  Κι η κατάσταση αυτή ήρθε για να μείνει. 

Η  νεοφιλελεύθερη ιθύνουσα τάξη αξιοποιεί  κατάλληλα τη συγκυρία για την εξυπηρέτηση εργοδοτικών συμφερόντων χρεώνοντας το κόστος της πολύπλευρης κρίσης στους εργαζόμενους.

Έτσι με την  παραπλανητική διατύπωση περί ‘’εξορθολογισμού της αγοράς εργασίας ‘’ επέρχεται πλήρης απορρύθμιση του ισχύοντος Εργατικού Δικαίου.
Με το σχέδιο νόμου που ετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ για να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή καταργούνται ακόμη και εργασιακά δικαιώματα θεσπισμένα  τόσο με  το Νόμο 3934/1911 «Περί υγιεινής και ασφάλειας των εργατών και περί ωρών εργασίας» όσο και με το από 27 Ιουνίου 1932 ΠΔ «Περί κωδικοποιήσεως και συμπληρώσεως των περί οκταώρου εργασίας διατάξεων’’, που έφερε τότε στο Κοινοβούλιο και ψήφισε ο Εθνάρχης Ελευθέριος  Βενιζέλος! Στο Διάταγμα αυτό με σαφή τρόπο θεσπίζεται η οκτάωρη ημερήσια εργασία. Αναφέρει χαρακτηριστικά το άρθρο 2 « Αι ώραι εργασίας των εν τω προηγουμένω άρθρω, εργασιών και βιομηχανικών επιχειρήσεων δεν επιτρέπεται να υπερβαίνωσι τας οκτώ ώρας καθ’ εκάστην και τας τεσσαράκοντα οκτώ καθ’ εβδομάδα».

Εκατό χρόνια μετά προωθείται η ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας των εργαζομένων καταργώντας ουσιαστικά τη θεσπισμένη οχτάωρη  εργασία. Υπό προϋποθέσεις, ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης,  οι εργοδότες θα μπορούν ν’ απασχολούν περισσότερες από 8 ώρες ημερησίως τον εργαζόμενο χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Οι επιπλέον ώρες θα υπολογίζονται- υποτίθεται- για ρεπό ή άδειες! 

Όταν κάποιος εργαζόμενος που απολύεται, προσφύγει στα Δικαστήρια και δικαιωθεί για παράνομη και καταχρηστική απόλυση, δεν θα επανέρχεται στην εργασία του. Απλά θα παίρνει κάποια αποζημίωση τριών- πέντε μισθών!
Επιπλέον  δρομολογούνται νομοθετικές ρυθμίσεις με βάση τις  οποίες  προβλέπονται οι ατομικές συμβάσεις εργασίας αντί των συλλογικών. Με τον τρόπο αυτό ο εργαζόμενος από μειονεκτική θέση θα είναι αδύνατο να πετύχει ευνοϊκούς όρους στην εργασιακή σύμβαση κι έτσι θα   καθίσταται όμηρος του εργοδότη.

Ταυτόχρονα θεσπίζεται σειρά διατάξεων περιορισμού της συνδικαλιστικής δραστηριότητας και εκπροσώπησης. Τόσο για τη συμμετοχή στα Διοικητικά Συμβούλια των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων όσο και για τη λήψη αποφάσεων για εργατικές κινητοποιήσεις. Αποκορύφωμα των αντεργατικών  μέτρων συνιστά η ποινικοποίηση  της συνδικαλιστικής δράσης. Οι καταλήψεις θα θεωρούνται πλέον ποινικό αδίκημα!

Στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ και στα ΝΠΔΔ, το προσωπικό ασφαλείας κατά τη διάρκεια μιας απεργίας ορίζεται στο ελάχιστο 40%.  Αν  η απεργία κριθεί ‘’καταχρηστική’’ ο εργοδότης δικαιούται αποζημίωση. Με τον τρόπο αυτό πολύ απλά στην πράξη καταργούνται οι απεργίες! 
Τα δρομολογούμενα σκληρά αντεργατικά μέτρα συνιστούν  ειλημμένες αποφάσεις θεσμοθέτησης της φτώχειας, διεύρυνσης και μονιμοποίησης της εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Πέραν αυτού όμως ιδιαίτερα ανησυχητικά είναι τα φαινόμενα της κοινωνικής απογοήτευσης, αδράνειας και παθητικότητας που έχουν ως αποτέλεσμα την έλλειψη σοβαρών και οργανωμένων αντιδράσεων. Χαρακτηριστικά προβληματική είναι η εμφάνιση σε φτωχοποιημένα κοινωνικά στρώματα της ηττοπαθούς αντίληψης που λέει’’ Και τι να κάνουμε;  Παρά να είμαστε άνεργοι και να μην έχουμε να φάμε, ας βρούμε μια δουλίτσα με τους όρους που θέλουν τ΄ αφεντικά’’! 

Κατά συνέπεια είναι αναγκαία η κατανόηση της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, η συγκρότηση ενός Ενωτικού Αριστερού – Προοδευτικού – Δημοκρατικού - Αντι-Νεοφιλελεύθερου Πόλου και η κατάλληλη οργάνωση, ώστε να υπάρξει αντίδραση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Για μια ακόμη φορά επαληθεύεται ότι:
‘’Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή’’!