Επάγγελμα υπερπατριώτης

Ο κ. Σαμαράς, παλιός υπερπατριώτης, παρενέβη πάλι στα εθνικά - εναντίον της κυβέρνησής του για άλλη μια φορά. Στο πρόσφατο άρθρο του για τα ελληνο-τουρκικά δεν προτείνει καμία λύση. Έτσι έκανε επί χρόνια και στο «σκοπιανό». Θυμίζω: Είναι αυτός που την 16η Δεκ. 1991 (της ανίερης Ευρωπαϊκής συμφωνίας διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας - με συνυπογραφή Σαμαρά, παρά την εντολή Κ. Μητσοτάκη) βρέθηκε στην μοναδική θέση ισχύος να μπορεί να επιβάλει ονομασία στον σχεδόν ανύπαρκτο τότε βόρειο γείτονα (πχ «Γιουγκοσλαβική Μακεδονία»). Αντί αυτού, μας έφερε ένα αστερίσκο. Είκοσι μέρες μετά, ξέχασε(;) να στείλει Έλληνα εκπρόσωπο στην  επιτροπή (Μπατεντέρ), που θα ερμήνευε τον αστερίσκο. Κατόπιν, έριξε την κυβέρνηση και έφτιαξε «πατριωτικό» κόμμα. 

Το άρθρο Σαμαρά είναι η κορύφωση καταιγισμού παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού της Ελληνικής κοινής γνώμης από «ειδικούς» υπερπατριώτες. Οι «ειδικοί», αν και «ειδικοί», στην αρχή αγνοούσαν(;) την διαφορά κυριαρχίας και κυριαρχικού δικαιώματος, χωρικών και διεθνών υδάτων, από πού μετριέται η ΑΟΖ και μέχρι πού φθάνει, πόσο διεθνής είναι η επιφάνειά της, τι είναι αβλαβής διέλευση, διέλευση στενών, επιστημονική έρευνα (research) και έρευνα εκμετάλλευσης (exploration), μπέρδευαν δε διαρκώς τον νόμο με την νομολογία, για να καταλήξουν στο τέλος, όλοι μαζί, στον επί εσχάτη προδοσία αφορισμό του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης. 

Ένας εκ των «ειδικών» πολεμολόγων των ημερών μας, εν τη τηλεοπτική πλειοδοσία του, προτείνει εδώ και καιρό το «πρώτο πλήγμα» εναντίον του αντιπάλου. Φέρνει δε το παράδειγμα του Ισραήλ εναντίον της Αιγύπτου το 1967,  χωρίς να καταλαβαίνει ότι σήμερα αυτό μπορεί να ισχύσει μόνον έναντι υπαναπτύκτων οπλικώς και πληροφοριακώς χωρών (που μάλλον δεν είναι η περίπτωση της Τουρκίας). Στο δε blame game (παίγνιο του μουτζούρη) το Ελληνικό «πρώτο πλήγμα» -  ακόμη και σε ρητορικό επίπεδο - είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκει ο Ερντογάν.

Πρώην και νυν κυβέρνηση αδιαφόρησαν για το πολιτικό κεφάλαιο που λέγεται Ντερμιτάς - ο από το 2016 φυλακισμένος αρχηγός του HDP, αδελφού για τον ΣΥΡΙΖΑ κοινοβ. κόμματος της Τουρκίας. Αδιαφόρησαν για το πολιτικό κεφάλαιο των εκατοντάδων χιλιάδων κρατουμένων και διωκομένων πολιτών. (Βλ. Απόφαση Ευρ. Δικ. Ανθρ. Δικ. 21 Δεκ. 2020 και Ψήφισμα Ευρ. Κοινοβ. 21 Ιαν. 2021 για το Τουρκικό καθεστώς και τον Ντερμιτάς.) Ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφόρησε προτάσσων την «φιλία», η ΝΔ υποτάσσουσα το ανθρωπιστικό ζήτημα στον πολιτικό «ρεαλισμό». («Δυστυχώς παρενέβη η δικαιοσύνη», δήλωσε ο Υπουργός Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ για το άσυλο των Τούρκων αξιωματικών.)

Η κυβέρνηση, μέχρι σήμερα, στο ζήτημα των Ελληνο-Τουρκικών σχέσεων έχει πράξει καλώς (με την περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων αρνητική κριτική μου ισχύουσα εις το ακέραιον). Δεν έχει βέβαια καταγάγει την συντριπτική νίκη που θα ήθελαν ο Σαμαράς και οι οπαδοί του, όμως με σημαντικές διεθνείς συμφωνίες (Ελληνο-Αιγυπτιακή κλπ) έχει αποκτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αυτή την πρωτοβουλία δεν πρέπει να την καταχρασθεί και απολέσει - σε μια περίοδο μάλιστα κατά την οποία οι διεθνείς συσχετισμοί μεταστρέφονται επί το ευνοϊκότερον για την Ελληνική πλευρά. Με τις διερευνητικές συνομιλίες, η κυβέρνηση έχει αναλάβει ένα μεγάλο (αλλά λελογισμένο) ρίσκο. Αν δεν κάνεις πόλεμο πρέπει να συνομιλείς - έστω και «διερευνητικώς». Το παίγνιο των συνεχών «επακουμβήσεων» δεν αρμόζει σε πεπολιτισμένο κράτος - άσε δε που δεν είναι πάντα νικηφόρο.

Τα αδύνατα σημεία της Τουρκίας σήμερα δεν είναι ο στρατός της, αλλά: (1) η μέχρι ύβρεως γεωπολιτική υπερεπέκτασή της (οχλούσα όλους τους μεγάλους διεθνείς παίκτες), (2) η βαθειά οικονομική κρίση της (αφού οι τράπεζές της έχουν δανείσει στην κεντρική τους τράπεζα δεκάδες δισ. συναλλάγματος, που ποτέ δεν πρόκειται να πάρουν πίσω - διότι αυτά έχουν ήδη εξαχθεί για την στήριξη της καταρρέουσας λίρας), (3) οι εγγενείς αντιφάσεις της μεταξύ νεωτερικότητας και ισλάμ, μεταξύ τουρκικότητας και κουρδικότητας, αραβικότητας, κοκ, (4) οι εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες και οι ανοιχτοί λογαριασμοί της με το πρόσφατο παρελθόν της (θέμα συζήτησης σε πολλά κοινοβούλια στον κόσμο), και, τέλος, (5) το αυταρχικό και διεφθαρμένο καθεστώς της, που είναι εγκλωβισμένο στα πολιτικά και εγκληματικά αδιέξοδά του - και που ως σανίδα σωτηρίας θα χρησιμοποιεί, εντεινόμενα, τον εθνικισμό του κυβερνητικού συμμάχου Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης του κ. Μπαχτσελί και των Γκρίζων Λύκων του (της αντίστοιχης Χρυσής Αυγής, δηλαδή).