Κορονοϊκή κανονικότητα

Η επέλαση της πανδημίας εκτός από τις αλλαγές στις δραστηριότητες της καθημερινότητας, ενέχει τον κίνδυνο να εμπεδώσει την εφαρμογή καθεστωτικών μέτρων της  οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Καταρχάς επιταχύνεται και διευρύνεται η εξάρτηση του ανθρώπου από τη μηχανή.  Η τεχνολογία, παρά τις αδυναμίες της στην επίλυση προβλημάτων του ανθρώπου ( λ.χ. υγείας), υποκαθιστά πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Η επικοινωνία μέσω διαδιχτύου, υπολογιστών, κινητών τηλεφώνων, face book, twitter, Skype επικρατεί. Ακόμη και στις προσωπικές σχέσεις. Το εμπόριο μέσω e-shop διαρκώς εξαπλώνεται. Η διακίνηση του χρήματος μέσω καρτών και ποικίλων μορφών  e-banging παγιώνεται.  Η τηλεργασία ήρθε όχι μόνο για να μείνει αλλά και να επεκταθεί.

Μια σημαντική συνέπεια όλων των παραπάνω είναι η δυνατότητα χειραγώγησης των πολιτών μέσω της αρχειοθέτησης των επιθυμιών, των ιδιαιτεροτήτων και των προσδοκιών τους.

Έτσι μπορεί  να καθορίζονται όχι μόνο οι πάσης μορφής καταναλωτικές επιλογές τους, αλλά και η συμπεριφορά τους. Διαμορφώνεται κουλτούρα. Όποιοι αντιδρούν απομονώνονται. Αν επιμένουν να διαφωνούν,  περιθωριοποιούνται.
Σε ζητήματα συμμόρφωσης με τις αποφάσεις της πολιτικο-οικονομικής ελίτ, που αφορούν στην άσκηση νομίμων ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων, εντείνεται η αστυνομική επιτήρηση.  Η υπακοή  επιβάλλεται πλέον με διώξεις  και κρατική καταστολή.

Ταυτόχρονα μέσω της επικοινωνιακής προπαγάνδας των ελεγχόμενων και χρηματοδοτούμενων ΜΜΕ καλλιεργούνται στην κοινωνική πλειοψηφία ο φόβος και η ανασφάλεια. Μεγάλο μέρος της δημοσιογραφίας και ειδικοί αναλυτές έχουν αναλάβει την προώθηση των στόχων των χρηματοδοτών τους.   Ο πλουραλισμός και η διαφωνία σε ζητήματα δημοσίου ενδιαφέροντος  πλήττονται. Κι όλα αυτά με το επιχείρημα πως η κυβερνητική εξουσία έχει το αλάθητο σε όλα. Η κριτική και η αντίθετη άποψη όχι μόνο σφάλλουν, αλλ’ απαγορεύεται να διατυπώνονται.

Χαρακτηριστικό δείγμα γραφής αποτελεί η απόσειση των ευθυνών για τον αιφνιδιασμό που υπέστη η  κυβέρνηση στην νέα κορονοϊκή  επίθεση. Άφησε ένα εξάμηνο να πάει χαμένο στην ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας , στον προγραμματισμό και στην οργάνωση για την έγκαιρη αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, που καλά κρατεί.

Ακολούθησε την πολιτική του ‘’βλέποντας και κάνοντας’’. Περιορισμοί και υποπεριορισμοί, ανοίγματα και μισοανοίγματα, εγκύκλιοι, υποεγκύκλιοι και παραεγκύκλιοι, ανεβοκατεβάσματα  αριθμών παρουσίας 5, 7,10, 15, 20 ,25 ατόμων, μισά σχολεία ανοιχτά, μετά όλα τα σχολεία κλειστά.  Ήδη είναι φανερό ότι κυβερνητικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση του πολυσύνθετου ζητήματος τον Ιανουάριο, Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2021 δεν υπάρχει.

Παρά ταύτα η κυβέρνηση επιχειρεί και σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνει, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τους εμβολιασμούς για τον κορονοϊό, να εμφανίσει μια πλαστή εικόνα της πραγματικότητας ότι ‘’όλα βαίνουν καλώς’’!

Παρά την επικοινωνιακή καταιγίδα όμως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Οι εμβολιασμοί θ΄ αργήσουν να φέρουν τ’ αναμενόμενα αποτελέσματα. Πόσο μάλλον που τα εμβόλια είναι λιγότερα απ΄όσα οι κυβερνώντες υποσχέθηκαν. Τα lock down με διάφορες μορφές θα συνεχιστούν. Η οικονομική ανάκαμψη δεν είναι ορατή. Η οικονομική εξαθλίωση των μικρών και μεσαίων θα συνεχιστεί και το 2021. Σύντομα θα ξεκινήσουν και οι πλειστηριασμοί ακινήτων. Το δημογραφικό πρόβλημα και η μετανάστευση νέων ελλήνων θα επιβαρύνουν τη συνεχιζόμενη κρίση και ύφεση.
Παράλληλα η τουρκική επιθετικότητα θα εντείνεται ολοένα και περισσότερο.

Το πλέον δυσάρεστο όμως είναι, πως η απογοητευμένη κοινωνία σε πολύ μεγάλο βαθμό δεν προβληματίζεται. Και το ακόμη χειρότερο είναι, πως σιωπά καθηλωμένη.
Επομένως το βασικό ζητούμενο σήμερα είναι η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, ώστε ν’ αντιδράσει. Οι προϋποθέσεις γι αυτό είναι δύο:

Η κατανόηση της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας και η αξιοπιστία της κινηματικής πρωτοβουλίας, ώστε να δώσει πειστική προοπτική αλλαγής προς το καλύτερο.
Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος.