Μην γελιέστε, κανείς δεν πιστεύει ότι δεν μπορείτε!

Η υπόθεση της Δασιάς δεν τελείωσε στο δημοτικό συμβούλιο. Τώρα άρχισε. Η απαίτηση της ικανοποίησης πολεοδομικών προϋποθέσεων είναι κάτι που σε τελική ανάλυση προστατεύει και την αξία της οποιασδήποτε επένδυσης εκεί και αλλού. Οπουδήποτε. Διότι η γενικότερη υποβάθμιση, η δραματική υστέρηση σε δημόσιους χώρους και δίκτυα, υποθηκεύει την ποιότητα ζωής αλλά και την εικόνα, μακροπρόθεσμα και την απόδοση, των επενδύσεων. Αυτός είναι κυρίως ο λόγος για την απόκτηση της δυνατότητας χωροταξικών/πολεοδομικών διευθετήσεων, όχι ως αντάλλαγμα, αλλά κυρίως ως προϋπόθεση λειτουργικότητας, εντέλει και ομορφιάς. Και γι' αυτό χρειάζεται πρωτίστως η απαιτούμενη γη.

Μια μίζερη λογική, θέλει τις τουριστικές επενδύσεις να οδηγούνται σε πολυτελή γκέτο, απολύτως βιομηχανοποιημένης παροχής υπηρεσιών, προδήλως προπληρωμένων τύπου all inclucive, δραστικής απόδοσης κεφαλαίου, που αφυδατώνουν τον πόρο με τους ρυθμούς και τον τρόπο που τον εκμεταλλεύονται.
Αλλά και οι περίοικοι δεν νοούνται ως το αναγκαίο κακό της τουριστικής οικονομίας αλλά ως οι φορείς του πολιτισμού και των ζεστών σχέσεων, αυτονόητη ατμόσφαιρα διακοπών και σχόλης. Ύστερα είναι και η αναπτυξιακή μονομανία, αποκλειστικά ως αφαίμαξη μέχρι τελευταίας ρανίδας των προσφερομένων πόρων.

Και για να τελειώνουμε με τους αστικούς μύθους. Δεν ήταν τόσο οι... Άραβες που ζήλεψαν το Βίδο για να το μετατρέψουν σε χλιδάτο τουριστικό σαράι, τότε στα μέσα της δεκαετίας του '70. Αλλά τοπικοί επιτήδειοι, αδιαμφισβήτητοι, τουριστικοί Επιμηθείς, ντόπιοι επαναλαμβάνω, εμφορούμενοι από το πάθος της «αναπτυξιακής» ανάλωσης κάθε σπιθαμής κερκυραϊκής γης. Απέναντι σ' αυτούς όρθωσαν τείχη τότε ο Δήμος (Ραθ) και οι κερκυραϊκοί φορείς, προστατεύοντας τον δημόσιο χαρακτήρα, πνεύμονα δημόσιας δραστηριότητας.

Άρα τόσο η επιδίωξη όσο και η αναπτυξιολάγνα θεωρία δεν είναι καινούργιες ενώ και οι αντιστάσεις δεν είναι σώνει και καλά ιδεολογικά φορτισμένες.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι. Στοιχειώδης ορθολογισμός και κοινή λογική για την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος.

Γιατί πως να το κάνουμε; Τι είναι ανάπτυξη; Να πηγαίνουν τα παιδιά του κόσμου σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις σ' έναν επίγειο παράδεισο ή να διαφημίζεται ένα εστιατόριο ως exclusive υποδομή σε πριβέ νησί για φραγκάτους;
Άλλο που η τοπική Διοίκηση αυτο-κατα-συκοφαντείται όταν επιμένει στη χρόνια αδυναμία της να προσαρμοστεί στις στοιχειώδεις προϋποθέσεις του νόμου για την λειτουργία των παιδικών κατασκηνώσεων και τον ευπρεπισμό του μικρού νησιού!
Μην γελιέστε, κανείς δεν πιστεύει ότι δεν μπορείτε!