Το κοτλέ παντελονάκι*
Η παύση κάθε δίωξης για τη διαχείριση της εγκατάστασης ΧΥΤΑ στο Τεμπλόνι είναι αποκαλυπτική και διδακτική συνάμα, για όλους. Είναι, ούτως ειπείν, ο καθρέφτης των δημοσίων πραγμάτων στην Κέρκυρα, τουλάχιστον για τα τελευταία είκοσι χρόνια, που σοβεί αυτή η υπόθεση.
Το πιο εντυπωσιακό της δικογραφίας είναι η ανυπαρξία τεκμηριωμένης και έγκυρης έκθεσης για τη ζημιά που προκάλεσε στο περιβάλλον η διαχείριση που επιφυλάχθηκε στην εγκατάσταση. Οι μόνες εκθέσεις που περιλαμβάνονται και μνημονεύονται δεν περιέχουν διαπιστώσεις τέτοιων παραβιάσεων της νομοθεσίας με τόσες συνέπειες και επιπτώσεις. Οι δε κατά καιρούς υπηρεσιακοί έλεγχοι αποδεικνύονται ότι ήταν για ξεκάρφωμα ή για τη διευκόλυνση της διαχείρισης των σχέσεων ανάμεσα στους αρμούς της τοπικής διοίκησης, κατά καιρούς και κατά περίπτωση. Όλες οι λεπτομέρειες της κατασκευής, της δοκιμαστικής λειτουργίας και της οριστικής παραλαβής του έργου, στις αρχές του 21ου αιώνα, απλώς δεν αποτελούν πλέον αντικείμενο της δικαστικής εκκαθάρισης της υπόθεσης. Δεν πρόκαμε η Δικαιοσύνη να τις εξετάσει όταν έπρεπε και παραγράφηκαν. Με τούτα και με 'κείνα, η σύσταση δικογραφίας μαμούθ από το 2017 αποδείχθηκε ...άνθρακας.
Τόσοι εκπρόσωποι της τοπικής Διοίκησης και της πολιτικής, αγωνιστές της Δημοκρατίας και της οικολογίας, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, επαναστάτες αψίκοροι, ρήτορες και λεξιπλάστες του γραπτού λόγου... Ούτε μια έκθεση πιστοποιημένου Φορέα, που να αποδεικνύει την παραβίαση πέραν των επιτρεπτών ορίων της νομοθεσίας προστασίας του περιβάλλοντος. Μόνον δευτερεύουσας σημασίας υπηρεσιακές εκθέσεις αμφισβητούμενης όπως αποδείχθηκε αξίας επί του πρακτέου.
Κι όμως η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στο γκουβέρνο και τους πολίτες απαιτούσε την εκκαθάριση της κόπρου του Αυγεία άλλως πως θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι οι διαμαρτυρίες των περιοίκων της εγκατάστασης ήταν υπερβολικές και πάντως μη ακριβείς/αληθείς. Αναλόγως και η «μόλυνση» της Λευκίμμης που αρνήθηκε σθεναρά «να γίνει Τεμπλόνι», ήταν προϊόν πολιτικής λαθροχειρίας, κάποτε αριστερής άλλοτε δεξιάς αλλά πάντως με την επίκληση ανυπόστατης απειλής. Με λίγα λόγια, όσα ζήσαμε είκοσι χρόνια τώρα, ήταν μια μαγική εικόνα. Προϊόν και αποτέλεσμα της απαράγραπτης προκατάληψης και της υστεροβουλίας μας.
* Κι ως επιμύθιο το στιχάκι του Μανώλη Ρασούλη: Εγώ είμαι εργατόπαιδο κι εσύ της Nομικής. Πες μου πού παρανόμησα όταν για λίγο νόμισα. πως θ' ανταποκριθείς...
