Οι εταίροι κι οι εταίρες!

Όλα αυτά τα χρόνια, η Κέρκυρα φόρτωσε περισσότερο μπετό και σίδερο ενώ σειρά αναπτυξιακών δραστηριοτήτων περιόρισε τον ελεύθερο χρόνο και τους δημόσιους χώρους. Κατάσταση, εκ πρώτης όψεως προσοδοφόρα, με μια πιο ψύχραιμη ματιά όμως, μάλλον ασφυκτική. Άλλωστε το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Αυτός ο συλλογισμός ίσως να ήταν και η πλέον σθεναρή επιχειρηματολογία απέναντι σε κάθε νέο σχέδιο εντατικής εκμετάλλευσης της κερκυραϊκής ομορφιάς, του Ερημίτη συμπεριλαμβανομένου.
Χωρίς δηλ. ανέξοδες δοξασίες δήθεν απέναντι στον καπιταλισμό, η τεκμηρίωση της προϊούσας απαξίωσης κάθε άλλης, προϋφιστάμενης  ανάλογης δραστηριότητας στην περιοχή από μια τέτοιου είδους επένδυση, θα ήταν τουλάχιστον ειλικρινής ακόμα κι αν δεν επαρκούσε τελικά ώστε να ανατρέψει αποφάσεις.
Εν ολίγοις, η απαίτηση αυτών των δανειστών, των δήθεν Ευρωπαίων εταίρων, που διαδέχτηκαν τους άλλους, εκείνους των αγορών, να βάλουν στο χέρι δημόσια περιουσία, πόρους και εγκαταστάσεις, χρειαζόταν μιαν πολιτική απάντηση, που εντέλει δεν δόθηκε ποτέ.
Τώρα τα επίχειρα της πάντοτε φλύαρης αλλά την ώρα που χρειάστηκε ψελλίζουσας και πάντως αδύναμης αντίδρασης απειλούν στον βωμό των εντυπώσεων ν’ αποτελειώσουν ότι απέμεινε από τον δύσμοιρο αυτοδιοικητικό θεσμό σ’ αυτό το απίθανο πολιτικοικονομικό παζάρι, που στοιχειώνει τις μέρες μας.