Μικρές νοθείες
Προσφέρονται τέτοιες ώρες για απολογισμούς και προγραμματισμούς. Ο χρόνος μοιάζει με άγραφο χαρτί, προσφερόμενο για νέα σχέδια, υπολογισμούς και προσδοκίες. Μόνον που τούτες εδώ οι ώρες πρόβαλλαν διαφορετικά. Ο θάνατος του Θάνου Μικρούτσικου πάγωσε τον χρόνο.
Τουλάχιστον για 'κείνους που συνέδεσαν τη ψυχούλα τους μαζί του. Που συντονίστηκαν στις αρμονικές του. Δυο μέρες είμαι δακρυσμένος, είπε ο άλλος στο δρόμο, πριν ευχηθεί χρόνια πολλά. Κάτι τέτοιες στιγμές μοιάζει ο απολογισμός μάταιος, κι ο προγραμματισμός μετέωρος. Θα γίνει κάποια στιγμή αλλά τώρα είναι αδιανόητος. Όχι μόνον λόγω του μεγέθους της απώλειας αλλά για τις σκέψεις που σέρνει σ' ολόκληρες φουρνιές ανθρώπων, ζωντανεύοντας στίχους, ριγώντας με τους ήχους. Περιγράφοντας συναισθηματικές φάσεις με φράσεις που αποδίδουν καλύτερα την σύγχρονη ελληνική ιδιοσυχνότητα. Εγγύτερα στην αριστερή εκδοχή της, με 'κείνον τον καλλιτεχνικό βαθμό ελευθερίας από «γραμμές» και «αποφάσεις», τόσο όσο αποδίδεται, αν όχι στη μεγάλη πλειοψηφία, σίγουρα στην πιο δυναμική μειοψηφία. Εκείνη την οπωσδήποτε αντιφατική στις «χαμηλές» και τόσο παιδικά αισιόδοξη στις «ψηλές», που αντιστέκεται εγγενώς και αναγκαστικά στον ορθολογισμό που καταπίνει αδηφάγα τις αξίες και τον χρόνο. Ούτε ο ίδιος ο Θάνος δεν ξέφυγε απ' αυτό όμως όλοι ζήλεψαν πόσο συχνά δραπέτευε, με τους υπέροχους κύκλους πάνω, κάτω και επί των πέντε γραμμών. Ένας Κοντράτιεφ της ποίησης. Κέρδισε το άπαν, αγαπήθηκε πολύ. Ολοκληρώθηκε έως άπειρον στα μαθηματικά των ανθρωπομονάδων, που θάλεγε κι ο Μίκης, παράγοντας έναν κώδικα, που μπόρεσε να σταθμίσει ακόμα και τον θάνατό του, ακόμα και μετά απ' αυτόν. Ο Βασίλης ο Άνθης επίσης, είχε ένα τέτοιο λογισμικό εγκατεστημένο στη ψυχή του. Μένεις άναυδος αντιλαμβανόμενος την ιδιότητα και το μαθηματικό της παράδοξο. Άφωνος απέναντι στις εμπειρίες που δώρισαν οι σχέσεις με τέτοιους ανθρώπους, δημιουργικούς διαρκώς και αενάως. Και γι' αυτό πολύτιμους. Να σπάνε πόντο, πόντο το παγκόσμιο ρεκόρ του άλματος, όπως έκανε κάποτε περιπαικτικά ο Σ. Μπούμπκα. Το χάος τους σκιάζει υποχρεωτικά την όποια διάθεση προγραμματισμού, καθιστώντας τον άχρηστο, μάταιο. Αγγίζοντας το θεμελιώδες φιλοσοφικό ερώτημα με οδυνηρό τρόπο, ακυρώνοντας την σειρά των συλλογισμών, τουλάχιστον προς στιγμήν. Η πανδαμάτειρα μικρολήθη θα επιτρέψει την αποκατάσταση της σειράς μέχρι την επόμενη κοιλία έως την πιο βαθιά εκείνη, που ο χρόνος πια στερείται υπόστασης, αδιάφορος. Συγγνώμη, δεν διαλέγουμε πάντοτε τα θέματά μας. Καμιά φορά μας διαλέγουν εκείνα...