Κυρ αστυνόμε μη βαράς (ρεμπέτικο)
editorial
19 Δεκεμβρίου 2019
/ 08:40
Η αστυνομική συμπεριφορά το θέμα της ημέρας, με αφορμή τις φωτογραφίες από τα όσα έγιναν στο Κουκάκι, και μια κερκυραϊκή περίπτωση με την προσαγωγή δημοτικού υπαλλήλου, δι΄ ασήμαντον αφορμήν, που λογόφερε με τα όργανα της τάξης.
Σε κάθε μια περίπτωση, που είναι ξεχωριστή, οι λεπτομέρειες έχουν πάντα την αξία τους. Όμως εδώ η υπόθεση μοιάζει να κινείται ανάμεσα σε δυο ακραίες θέσεις του εκκρεμούς των ερμηνειών. Από τη μια, η επίδειξη ισχύος των ενστόλων/ενόπλων, συχνότερα τελευταία εκτός δημοκρατικών ορίων, με την επίκληση της ασφάλειας, στοχοποιώντας λάθος εχθρούς. Από την άλλη, συχνά αντιδράσεις κακομαθημένων πολιτών, που μπερδεύουν την ελευθερία με την ελευθεριότητα. Και εδώ ο λόγος δεν γίνεται για τα κινήματα δημοκρατικής ανοχής αλλά για τη γαϊδουριά και την αυθαιρεσία. Η περίπτωση της ελλειπτικής κοινωνικής παιδείας και συμπεριφοράς είναι η πιο εύκολη.
Η πιο σοβαρή είναι η χρόνια συστηματική και σκληρή παραβίαση νόμων και κανόνων για ίδιον οικονομικό όφελος. Παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά, που δεν προκαλεί την ίδια αστυνομική αυστηρότητα. Κάθε άλλο μάλιστα, τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές προβιβάζονται σε πολιτικό πρόβλημα ειδικών σχέσεων και χάνονται στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους της τοπικής και κάθε άλλης Διοίκησης. Στη μια περίπτωση, η νεανική ελευθεροφροσύνη στοχοποιείται αναφανδόν ενώ η παραβατική ιδιοτέλεια αναβαθμίζεται σε αναπτυξιακό πρόβλημα. Γι' αυτό άλλωστε κανείς, ποτέ, δεν θα πείσει κανέναν για την κοινωνική ανιδιοτέλεια των κρατικών δομών για τον απλούστατο λόγο ότι η υπερδομή της κοινωνικής ιδιοτέλειας δεν γίνεται να είναι ανιδιοτελής και έτσι δίκαιη.
Στα λιγότερα σημαντικά αλλά πάντως ενδεικτικά, η αγενής και υπερβολική συμπεριφορά ως τεκμήριο αστυνομικής αποφασιστικότητας. Όταν συμβαίνει, η επίκληση της αυτονόητης τάξης φαντάζει ως πρόσχημα. Προκαλεί αντιδράσεις καθ' υπερβολή, διόλου δύσκολο για μεσογειακούς, θερμόαιμους, εγγενώς δικαιοφόρους και εξ' ορισμού δικαιωμένους.
Τι απομένει; Η επίγνωση του μέτρου και η ενσυναίσθηση. Ιδιότητες που η ανάδειξή τους ενώ δεν υποτιμά καθόλου την ισχύ των κοινωνικών διαιρέσεων και την εξ' αυτών πολιτική πόλωση, πούναι και θέμα κυρίως συνείδησης του αδιαφιλονίκητα πραγματικού, μπορεί να είναι η ασπίδα προστασίας των ουμανιστικών επιδιώξεων. Άλλωστε ο λόγος γίνεται για διαφορετικό πολιτισμό με άλλες αξίες και προτεραιότητες, οι οποίες σπανίως «έρχονται» με μεταφυστικό τρόπο. Μάλλον, κτίζονται βασανιστικά, λύνοντας τους καθημερινούς γρίφους.
