Μου ξανάρχονται ένα ένα, χρόνια δοξασμένα
Η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση ότι πήγε απροετοίμαστη στην συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν. Έτσι ακριβώς όπως κατηγορούταν ως απροετοίμαστη και η κυβέρνηση Τσίπρα για την τελευταία επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα.
Τα γεγονότα διαψεύδουν ακόμα και τους παραδημοσιογραφούντες ακαδημαϊκούς, που προέβλεπαν τη διάλυση της Τουρκίας ενώ και οι «προστάτιδες» δυνάμεις εάν δεν ασκούνται σε κούφιες προειδοποιήσεις προς τη γείτονα, πάντως μετράνε τα λόγια τους, υπό το κράτος μάλλον των δικών τους συμφερόντων στην περιοχή. Επιπροσθέτως, εδώ και καιρό το Ελσίνκι ουκ έστιν ώδε μαζί με την πρεμούρα της Τουρκίας να γίνει μέλος της Ε.Ε. ενώ και το Αιγαίο δύσκολα λογίζεται πλέον ως το ανατολικό σύνορο της Δύσης. Από το 2001 και μετά, η Δύση, πρωτίστως η αγγλοσαξονική, μετέφερε το όριο της στρατιωτικής σύγκρουσης ανατολικότερα, αλλάζοντας και τα στρατιωτικά πλεονεκτήματα της Άγκυρας. Το περιβάλλον της κρίσης των πυραύλων (1962) δεν υφίσταται πλέον, τουλάχιστον στις ίδιες με τότε συντεταγμένες.
Η ψυχρολουσία για τους εμφορούμενους από τη γεωστρατηγική κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά και της ελληνικής εθνικής αφήγησης του 19ου αιώνα είναι μεγάλη τόσο όσο η ανάγκη μια σύγχρονης αφήγησης. Κάτι που δεν θα το γλίτωνε ο ελληνικός σχηματισμός όσο κοσμοπολίτικο πασιφισμό και να πουλούσε. Η νέα γεωγραφία είναι εδώ ενώ η Αθήνα σύρθηκε συχνά στο κατόπι των υστεροβουλιών των συμμάχων της στα Βαλκάνια, την Μ. Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, σα να μην μπορούσε να κάμει αλλιώς. Και τώρα σφυρίζεται σε καθαρή θέση οφσάιντ.
Κι έτσι ξεφυτρώνουν σιγά, σιγά από παντού οι νέοι θιασώτες αναλυτές της σύγχρονης και επί το ελληνικότερον, ρεάλ πολιτίκ, εισηγούμενοι αφού καταράστηκαν ό, τι προηγούμενο και πρόσφατο σχετικό, μια διαπραγμάτευση για ενεργειακή μοιρασιά με την Τουρκία. Θεωρώντας ότι μια πολιτική πυγμής με αυτόν τον συσχετισμό, θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σ' αυτήν την κατάσταση και από χειρότερες θέσεις.
Η αδυναμία της Αριστεράς να συνθέσει μιαν αφήγηση όπου οι κοινωνικές αναφορές, αν δεν κυριαρχούν, τουλάχιστον να συνεκτιμώνται με τις γεωπολιτικές, κάνει την αναμέτρηση άδικη εξ' ορισμού και οπωσδήποτε αντιλαϊκή. Η διεθνής πολιτική δεν γίνεται με χλαμύδες και περικεφαλαίες ακόμα κι αν παράγει «χρήσιμα» εσωτερικά αποτελέσματα, βραχυπρόθεσμα...
