Applauditi Corfu

Την έξαρση των διακρίσεων στο εξώφθαλμα απάνθρωπο έπακρο. Την συσσώρευση της κοινωνικής αδικίας και στο οικογενειακό dna, γεγονός που πυροδοτεί κάθε μορφή βίας. Σε πρώτη ανάγνωση, παθολογικής και αναίτιας, και πάντως υπερβολικής. Εδώ κάνει κοντράστ με τα ντιζαϊνάτα μαγαζιά, στις φωτοσοπικές παραλίες του ονειρεμένου γαλάζιου και του εκθαμβωτικού πράσινου. Τι χειροκότησαν λοιπόν; Την επικοινωνιακά, βιωμένη πληροφορία απ’ άλλα μέρη; Την ίωση της αδικίας που έρχεται από τον καθιερωμένο και συσσωρευμένο πλούτο, απειλώντας κάθε ανθρωπιστική ισορροπία. Ή μήπως ως αντίδραση στο κατεστημένο μπλιαχ, έτσι όπως μεταβολίζεται και στα δικά μας σκώτια κι ας έχουμε καταναλώσει ότι μας προσφέρεται σε γκουρμέ εστιατόρια ή φοιτητικά ρεμπετοτσιπουράδικα. Η καλή αγορά μπορεί και τα πουλάει όλα. Και τον πολιτισμό της δράσης και ’κείνον της αντίδρασης. Αναλόγως, η κρίση που σοβεί στο κερκυραϊκό εποικοδόμημα (βλέπε και το ρεπορτάζ για τα δικαστικά και το Επιμελητήριο) έχει κι αυτή τις ερμηνείες της, στο ίδιο μήκος κύματος αν και σε αντίθετη συναισθηματική κατεύθυνση με το νεανικό, κινηματογραφικό χειροκρότημα. Αποκαθιστώντας την συνέχεια του παγκόσμιου χώρου, έτσι όπως αυτός πολλαπλώς βιώνεται σήμερα, μπορεί και νάχεις την απάντηση. Αν και σε κάθε περίπτωση, εκείνο που νιώθεις στο πετσί σου είναι πάντοτε το πιο δυνατό και διαδραστικό. Είναι μάλλον θέμα άμεσης ευαισθησίας παρά διαίσθησης.