Ενός λεπτού σιγή

Τις ωδίνες διαδέχθηκε το κλάμα, για την πρώτη ανάσα του μικρού. Ένα καλωσόρισμα στον δύσκολο κόσμο, κάπου στην τουρκοσυριακή μεθόριο. Φτώχεια, αβεβαιότητα και γύρω γύρω προσφυγικά στρατόπεδα γεμάτα απόκληρους του πολέμου. Χθες, εννιά μήνες μετά, ο μικρός άφησε τόσο νωρίς την τελευταία του πνοή, χτυπημένος θανάσιμα από τις κουρδικές οβίδες αντιποίνων στην τουρκική επίθεση. Τουρκικό Πρακτορείο άδραξε την ευκαιρία. Έσπειρε τις φωτογραφίες παντού. Αλήθεια; Ψέμματα; Ποιος να ξέρει; Να αιτιολογήσει τι, με τη θηριωδία των αντιπάλων απέναντι στην επίθεση που αποκαλείται χλευαστικά, πηγή ειρήνης.

Την ίδια ώρα ο Κερκυραίος υπουργός των Εξωτερικών, ακκιζόμενος στον τηλεοπτικό φακό της ΕΡΤ, περιέγραφε την ελληνική, διπλωματική ανωτερότητα απέναντι στην τουρκική, την καθυστερημένη και αδέξια. Με τη βεβαιότητα του πανίσχυρου δυτικού μοντέλου της αφ' υψηλού παρατήρησης. Πιφφ.
Δεδομένων των ευρωπαϊκών αντιφάσεων (σ.σ. σε όλες τις κρίσεις των τελευταίων πολλών δεκαετιών, η ευρωπαϊκή διπλωματία, κατά κανόνα, σύρεται πίσω από τα γεγονότα), το ελληνικό υπΕξ άργησε 48 ώρες να καταδικάσει την τουρκική επίθεση. Να ανασκευάσει έτσι την εικόνα του υπουργού, που χαμογελούσε απέναντι στον μπρουτάλ, διπλωματικό επαρχιωτισμό της Τουρκίας. Στάση που η γείτων δείχνει να επιμένει, παρ' όλο που ο Δένδιας τους έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει πως μ' αυτά που κάνουνε θα φάνε τα μούτρα τους.
Το γεγονός ότι η αναθεωρητική επιθετικότητα των Δυτικών με τη διαχρονική συνδρομή, μικρή αλλά κόμβος, των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων αμφισβήτησε ευθέως Σύμφωνα και Συνθήκες στην περιοχή, προς μια νέα γεωγραφία, λανθάνει επίσης. Ή είναι μέρος των αναλύσεων που παραμένουν διαβαθμισμένες και μόνον για επαΐοντες. Οι άλλοι ας καταναλώσουν τσάι και συμπάθεια.
Ο μικρός θα ταφεί κάποια στιγμή της ημέρας που δεν θα πέφτουν μπόμπες. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον μάταιο τούτον κόσμο. Έμεινε μια ματωμένη φωτογραφία να συμβολίζει την κραυγαλέα σήμερα αντίθεση όσων οι ενεργειακοί δρόμοι θα ζεστάνουν την καθημερινότητά τους κι εκείνων που η χάραξη τους έκαψε το σπίτι. Η αιώνια υπερπολιτισμική αντίφαση του ανθρωπίνου γένους. Η ηθική αποκαθήλωση του ισχυρού πρωτεύοντος όντος.