Κατεδαφιζόμεθα*
Editorial
01 Ιουλίου 2016
/ 13:28
Η διάλυση της εργολαβίας για την στήριξη του τείχους στον ΝΑΟΚ και την αποκατάσταση των κουρτελάτσων της Γαρίτσας υπήρξε εδώ και καιρό ως προαναγγελθείς θάνατος.
Η δημοσιογραφική ματιά απλώς (;) κατέγραψε το χρονικό του, έτσι για να συμπληρωθεί το στερεότυπο. Οι αιτίες, που και αυτό το έργο πήγε στραβά, ξεκινούν από τις κραυγαλέες αδυναμίες των δημόσιων Υπηρεσιών, που ευθύνονται για τις μελέτες, την κακή οργάνωση της προετοιμασίας και την εξίσου κακή εποπτεία της εκτέλεσης του έργου. Πρόκειται άλλωστε για ένα ακόμα έργο του Λιμανιού (ΟΛΚΕ) που έχει την ίδια τύχη με τα άλλα. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση;
Αλλά με βάση και την οδυνηρή εμπειρία των ημερών από τον κατεδαφιζόμενο Φοίνικα μέχρι τα σκουπίδια, ο ευρών τον αξιόπιστο, δημόσιο, τοπικό θεσμό αμειφθήσεται. Είναι φανερό, πως πρόκειται για επιδημία, που ξεπερνάει ατομικές δεξιότητες και επιστημονικές επάρκειες. Το διαβρωμένο σύστημα, που έχει προκύψει από τις συχνά αυθαίρετες πολιτικές επινοήσεις, που δεν αξιολογεί κανείς κανέναν και τίποτα, που δεν αποδίδεται ποτέ και σε κανέναν καμιά ευθύνη (σ.σ. παρά μόνο πολιτικά, φέξε μου και γλύστρισα) αυτό το έργο μπορεί να παράγει. Ψάχνοντας τις λεπτομέρειες, μοιάζουν εξωφρενικά σε όλες τις περιπτώσεις. Όπως άλλωστε και οι δικαιολογίες... Δεν γίνεται λόγος για ερμηνίες και για τεκμηρίωση, διότι εφόσον υπήρχαν θα είχαν υπάρξει απαντήσεις, ευθύνες και υπεύθυνοι. Αξιολογώντας αυτή την κατάσταση καταλαβαίνει ο καλόπιστος παρατηρητής ότι οι συχνές επικλήσεις στο εγγενές άδικο της κεφαλαιοκρατικής συγκρότησης της κοινωνίας, συχνά γίνονται το καλύτερο άλλοθι για 'κείνους τους μηχανισμούς που δικαιολογούν την ύπαρξή τους σ' αυτή την πραγματικότητα. Κι επειδή εξακολουθούμε στη δίνη μια κρίσης, που τίποτα δεν προμηνύεται πως τα φαινόμενα της θα υποχωρήσουν, ίσως ήλθε ο καιρός να ωριμάσουμε. Αφήνοντας κατά μέρος τα συναισθηματικά ξεσπάσματα, με βρισιές και κατάρες, και κάνοντας μια μικρή προσπάθεια να μεταβληθούμε σε πολίτες. Ελάχιστη προϋπόθεση δημοκρατικής λειτουργικότητας, από την έλειψη της οποίας είναι ολοφάνερο ότι πάσχει η καθημερινότητά μας...
* Από το γνωστή και επίκαιρη ηθογραφία της Διδώς Σωτηρίου (1982)
