Αγάπη μόνο!

Σαν κάποιος να τους υποχρέωσε να ζήσουν σε μια πόλη που ποτέ δεν αγάπησαν και γι' αυτό με την πρώτη ευκαιρία της φέρονται άσχημα, την κακομεταχειρίζονται. Πλήθος τα παραδείγματα σε επιβεβαίωση της παρατήρησης. Τελευταίο (;) ανδραγάθημα τα συνθήματα και τα γκράφιτι, που κατακλύζουν κάθε ελεύθερη επιφάνεια μικρή ή μεγαλύτερη, ακόμα και τις οχυρώσεις, όπου η ζημιά είναι δύσκολο να καθαρίσει και να επουλωθεί. Από το ταξικό μένος, ο φορέας του οποίου προφανώς θεωρεί δευτερεύουσα υπόθεση την καθαριότητα και την ευπρέπεια μπροστά στις ορμήνειες της ταξικής πάλης και το ιδανικό της κοινωνικής δικαιοσύνης έως την καψούρα, «Αφροδίτη-Στέλιος, love» όπου νάναι, σε προμαχώνες, πολεμίστρες, αγάλματα, μνημεία και τείχη. Για να μην ξεχάσουμε την οπαδική μέθεξη. Να φαίνεται ότι περάσαμε από την Κέρκυρα ή άλλοτε η ομαδάρα μας να κλέβει από τη σαγήνη του πρωινού στα Μουράγια στο τρίπτυχο, καμπαναριό τ' Αγιού, Καμπιέλο, ομαδάρα! Η έλλειψη επίγνωσης και μέτρου σ' όλο τους το μεγαλείο. Ιδιωτεία, γαία, πυρί μιχθήτω. Επίδειξη κακομαθημένου μικροαστού, του οποίου όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τ' αφάλι του. Όλα τάλλα συντήρηση και καθωσπρεπισμός, «βία στη βία της εξουσίας» και «Αντιγόνη σε λατρεύω», σαλάτα ρουμάνα. Κι όμως η καταστολή δεν είναι η μόνη λύση. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, ηρωοποιείται η αυθαιρεσία κι έτσι τροφοδοτείται ο δεύτερος γύρος της παρεξήγησης, όταν ο βάνδαλος επιβεβαιώνει την αλήθεια του στη δίωξή του από το σύστημα της αδικίας κι έτσι δικαιώνεται κι αυτός για τις πρότερες επιλογές του. Όσο για τον ερωτευμένο πυροσβέστη, ούτε που θυμάται γιατί αλησμόνησε να τρέξει να σβήσει τη φωτιά. Η μόνη λύση είναι να αγαπήσουμε τον χρόνο και τον τόπο που ζούμε καθημερινά. Τόσο τυχεροί που μιλιούνια άλλοι ονειρεύονται όλον τον χρόνο ναρθούν να περάσουν μερικές ώρες μαζί μας. Όχι, όχι δεν είναι μόνον οικονομικό το θέμα, είναι πρωτίστως θέμα αυτογνωσίας και ενσυναίσθησης.