Λαϊκή κωλοτούμπα
Η πεποίθηση πως ό, τι ωραίο είναι διαθέσιμο προς επενδυτική αξιοποίηση, είναι προϊόν του νεοφιλελεύθερου δόγματος για την οικονομία. Θεωρούνται τα πάντα, πόρος για την παραγωγή χρήματος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αυτός αφαιρείται συχνά από τη δημόσια χρήση, που του έκαναν οι κατά τα λοιπά φορολογούμενοι και κατά μια έννοια «εξ αδιαιρέτου» ιδιοκτήτες του.
Το ότι η ιδιωτική του αξιοποίηση, κατόπιν παραχώρησης βεβαίως, προκύπτει πλέον ως αυτονόητη έννοια/κατάσταση, είναι το αποτέλεσμα χρόνιας προπαγάνδας, σχεδόν μισό αιώνα τώρα, για το νέο δόγμα των οικονομικών πραγμάτων στην πλειονότητα των τόπων του Πλανήτη. Υπό το κράτος αυτής της αντίληψης, της κυριαρχούσας, το να στερείται η πόλη, λαϊκής πλαζ και το να «αξιοποιείται» το νησί του Βίδο, τα μπάνια, οι γραφικοί δρόμοι της παλιάς πόλης, όλα, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αντιθέτως, η παραμονή τους σε ένα καθεστώς χαμηλής απόδοσης αλλά αβίαστης πρόσβασης ηχεί ως σπάταλη και αντιαναπτυξιακή υστέρηση. Τα καταναλωτικά πρότυπα των «δυτικών» ανθρώπων έτσι, καταβροχθίζουν τα πάντα σε μια αέναη συμπεριφορά προς επίρρωση της κινητήριας αρχής του κεφαλαίου να αλέθει κάθε αξία στον αδηφάγο μύλο του. Αυτή είναι η αρχή λειτουργίας ενός συστήματος, οι επιδιώξεις του οποίου δεν έχουν όρους και όρια. Τείνει να καταλάβει κάθε χώρο και όλον τον χρόνο. Το ν' αντισταθεί κανείς σ' αυτό, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η στρατηγική του πρέπει να στηρίζεται στην αναίρεση των κύριων και βασικών επιδιώξεων του κεφαλαίου, που συνιστούν όμως πρόταση ζωής και αισθητικής, αξιακό μέτρο και άθροισμα συνηθειών, που προβάλλονται ως εγγενείς της ανθρώπινης φύσης και εκ γενετής ενώ δεν είναι. Ένα σύνολο ακτιβιστικών επινοήσεων, όσο κι αν αποτελούν το αποτέλεσμα της πληγωμένης ευαισθησίας και των κοινωνικών αντανακλαστικών, άλλοτε του ενστίκτου της ανθρώπινης αυτοσυντήρησης, δεν αρκεί. Προϋποτίθεται η στρατηγική αμφισβήτηση, ένα βαθύ και γνήσιο «δε μ' αρέσει έτσι», που είναι πιο σημαντικό από το «δεν αντέχω άλλο»! Το δίχως άλλο, η πολιτική κυριαρχία της Αριστεράς εδώ από το '14 και δώθε, δημιούργησε τις ευκαιρίες να δοκιμαστούν τέτοιες ενέργειες στην πράξη. Η παράδοση όμως στην κυρίαρχη σκέψη, τα Προγράμματα, τις Οδηγίες και τις Δράσεις, τεκμήριο επιτυχημένης διαχείρισης, δεν άφησε κανένα περιθώριο εναλλακτικής έστω συμπεριφοράς. Η απειλητική επανεμφάνιση της ΝΔ έτσι, δεν είναι το αιφνίδιο άλλο, αλλά η επαναφορά του πρωτοτύπου σε βάρος και με αφορμή το κακέκτυπο. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε αυτή η κατάσταση μπορεί και να λογισθεί ως ο ορισμός της λαϊκής απελπισίας!
