Ελεγεία περί χρόνου

 Έτσι ένα ακατανόητο για τον κοινό νου θέμα έγινε κεφάτη αλληγορία με εικαστικές αναφορές και μουσικές προεκτάσεις. Ένα παιχνίδι του μυαλού, ένα πάρτι επί σκηνής. Το ίδιο το θεατρικό... δοκίμιο θα μπορούσε να έχει ως θέμα του τη ματαιοδοξία τουλάχιστον του αποκαλούμενου και δυτικού ανθρώπου όταν με ιδεαλιστικό τρόπο αποπειράται τη διεύρυνση του χρόνου πεπεισμένος πως είναι δυνατόν να υπερβεί τη φύση του. Εγωκεντρική προσδοκία που καλλιεργείται και επιβεβαιώνεται από τα κατορθώματά του σε βάρος της συντριπτικής πλειονότητας των άλλων υπάρξεων. Κι έτσι να αντιστρατεύεται ή να καταχράται ακόμα και τις δικές του επινοήσεις για τις υπέρτερες δυνάμεις, που έχει διαχρονικά προσωποποιήσει είτε από φόβο είτε από υστεροβουλία, κατά κανόνα και τα δύο. Έγραφε στα κοσμογραφήματά του στην Ελευθεροτυπία την Πρωτοχρονιά του 2000, ο ποιητής της Βερενίκης, Γ. Γραμματικάκης, ότι η απελευθέρωση θα προέλθει από τα άδολα και αμύητα παιδιά όταν θα εφορμήσουν στο παγκόσμιο μουσείο μέτρων και σταθμών και θα καταστρέψουν πρότυπα και πρωτότυπα κάθε μέτρησης συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου. Λες και είναι δυνατόν να περιγράψει κάποιος ό, τι στη Φύση πέραν από τις ανάγκες του, ακόμα κι όταν υπερβάλει ασφυκτιώντας από τις πολιτισμικές του κατασκευές, που γύρισαν μπούμεραν. Γιατί τι άλλο είναι όλες αυτές οι ακριβείς μηχανές που εργαλειοποίησαν και τις αδιαίρετες νιφάδες του χρόνου ακόμα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τον εγωισμό και την απληστία έτσι όπως αυτά αποτυπώνονται στις οικονομικές θεωρίες και την πολιτική τους αντανάκλαση; Η υποταγή σ' αυτή τη μοίρα σε κάνει να μην καταλαβαίνεις πότε εμείς γίναμε οι άλλοι σ' αυτό το εναλλασσόμενο παιχνίδι της επικράτησης με τρόπαιο έτσι κι αλλιώς ευτελές και τίμημα την κάθε στιγμή της αλλοτριωμένης ύπαρξης. Εμείς, μιας δίψυχης ωδής παράλογα ανοιχτής, με συμπεριφορές ανατροπής, και της βαθιάς μας ζωής της συντηρητικής, εμείς οι εκκρεμείς.