Η βασική έλλειψη στην τοπική πολιτική ατζέντα

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι πρόκειται για εμμονικό στερεότυπο, που αναφέρεται σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους αλλά δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που αποδίδουν αυτή την ατζέντα στις αρκετές συνιστώσες της κομμουνιστικής Αριστεράς ως αποκλειστικό και προνομιακό της πεδίο. Εν ολίγοις, θεωρείται μπανάλ ενασχόληση με το θέμα, που διατηρείται στην ελληνική (;) ατζέντα για λόγους συναισθηματικούς. Πρόκειται για μέρος της θεωρίας που διατείνεται πως οι κρίσεις είναι διαχειριστικό ζήτημα δηλ. ότι τα λεφτά τα πήρε ο Τσοχατζόπουλος με τον Παπαντωνίου κ.α. Και πως εάν μπορούσαν να τα επιστρέψουν, η επάνοδος στην περιλάλητη κανονικότητα θα ήταν εύκολη και αναπόδραστη συνέπεια της νέμεσης.

Η διάψευση αυτής της ρηχής προσέγγισης έρχεται (και) από το κορυφαίο, επικοινωνιακό ιερατείο της φιλελεύθερης σκέψης, τον Εκόνομιστ. Σε editorial με τον προκλητικό τίτλο για την ανάγκη της επόμενης καπιταλιστικής επανάστασης, περιγράφονται τα σταθερά πλέον χαρακτηριστικά της υπερσυσώρρευσης και της δομικής της αποτύπωσης σε ΗΠΑ και Ε.Ε., που λειτουργεί σε βάρος του ανταγωνισμού, της δημιουργίας/καινοτομίας, μειώνοντας δραματικά και το μέρισμα της εργασίας στο εθνικό και το οικουμενικό ΑΕΠ! Παρουσιάζεται σε αδρές γραμμές πως η εμπορική συμπεριφορά των παγκόσμιων κολοσσών, που εύκολα υποδύονται τους τοπικούς παίκτες στις εθνικές αγορές, στραγγαλίζει κάθε μικρότερη προσπάθεια εάν δεν την εξαγοράσει/απορροφήσει τελικά.

Στην τοπική κλίμακα, αυτή η συζήτηση δεν θα γίνει ούτε τώρα, παρ' όλη την προνομιακή πολιτικά συγκυρία που θα στηθούν όλες οι κάλπες. Η αναφορά στη δραστηριοποίηση στην Κέρκυρα ολοένα και περισσοτέρων από τους χειραγωγικούς Ομίλους που φέρνουν την αγορά στα μέτρα τους (σ.σ. πρωτίστως της εργασίας) θα περιβάλλεται από αναπτυξιακές δοξασίες, «πεινασμένων» αναλυτών, που πιστεύουν πως έτσι παίρνουν τη ρεβάνς από τους ιδιοκτήτες του επιστημονικού προνομίου (σ.σ. και του ηθικού πλεονεκτήματος) Αριστερούς. Πρόκειται για καρικατούρα αντιπαράθεσης ενώ εξελίσσεται μια πρωτοφανής λεηλασία φυσικών και ανθρώπινων πόρων.

Η απόπειρα προστασία τους με παραδοσιακούς τρόπους, είναι φανερό πως δεν αρκεί. Όμως δεν είναι δυνατόν να επικαλείται ο Εκόνομιστ την ανάγκη προαγωγής της εργασίας/δημιουργίας ώστε να ξεφύγει η παγκόσμια οικονομία από τον φαύλο κύκλο της μόνιμα εξελισσόμενης υπερσυσώρρευσης και ο τοπικός λόγος να αποφεύγει την συζήτηση αυτή σα νάταν παρωχημένη και άχρηστη.