Όχι άλλο κάρβουνο

Η αντιμετώπιση τρεχόντων προβλημάτων, απότοκων του πολιτισμού και της οικονομίας δεν μπορεί να ξεχειλώνουν σε συζητήσεις που αφορούν στην καλή ή όχι, τακτική των μαχητών του Στάλιγκραντ, τους δεσμούς και τις κοιλίες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Παρομοίως δεν μπορεί η προπαγάνδα να εκτείνεται στην αρχαία κλασική παρακαταθήκη και τις Συνθήκες με τις οποίες ορίστηκαν τα σύνορα στα Βαλκάνια μετά τον α΄παγκόσμιο. Αναλόγως, η ρητορική δεν μπορεί σώνει και καλά να συμποσούται σε τρέχουσες τακτικές του ενός και του άλλου κόμματος πολύ δε περισσότερο να παίρνει τη μορφή αναγκαίου στρατηγικού βήματος προς επίρρωση ιδεολογικών προσδοκιών και αναζητήσεων. Κι όλα αυτά προς τεκμηρίωση της μιας ή της άλλης δοξασίας για τη διαχείριση χρήσεων, που αναπόφευκτα παράγει ο πολιτισμός μας με την ευρεία έννοια αλλά και την αντιμετώπισή τους, με τη δική μας, την στενότερη έννοια του πολιτισμού. Η διαχείριση των σκουπιδιών, που γίνεται από υπόθεση ρουτίνας, πρόβλημα, υπό τον μεγεθυντικό φακό της έλλειψης μέτρου, πρέπει να σταματήσει να δηλητηριάζει το δημόσιο λόγο. Όπως και να αποκαλούνται, η διαχείριση των σκουπιδιών χρειάζεται χώρους και εγκαταστάσεις, υγειονομικής ταφής, επεξεργασίας, κομποστοποίησης, συγκέντρωσης, διαλογής, μεταφόρτωσης. Όλες αυτές είναι οχλούσες, σε διαφορετική κλίμακα βεβαίως η κάθε μία, όμως η ύπαρξη τους είναι αναπόφευκτη. Η αποδοχή τους δεν ισοδυναμεί με προδοσία και κατ' επέκταση υποδούλωση και απειλή θανάτου. Υπάρχει τρόπος να δουλεύουν υπό καθεστώς προδιαγραφών, δημόσιου και κοινωνικού ελέγχου. Κι αν αυτό δεν συνέβη μέχρι τώρα, πρέπει επιτέλους να συμβεί. Στο μεταξύ έχουμε να λύσουμε το άμεσο πρόβλημα. Δεν υπάρχει πλέον ανώδυνη λύση. Οι χιλιάδες τόνοι σκουπιδιών σε Τεμπλόνι και Λευκίμμη, πρέπει τουλάχιστον να καλυφτούν από χώμα. Δεν πρόκειται να μεταφερθούν πουθενά αλλού. Ακόμα κι αν συναινούσε, πρωτίστως η κυβέρνηση και μετά οι Ηπειρώτες, στη μεταφορά τους στο εργοστάσιο της ΤΕΡΝΑ Ενεργειακής, αυτό δεν παίρνει ούτε σάπια σκουπίδια ούτε δέματα. Η παραμονή τους έτσι εγκυμονεί όλους τους κινδύνους που μπορεί να επικαλεστεί και ο πιο υπερβολικός. Η πλειοδοσία στην πρόκληση εντυπώσεων, σε απελευθερωτικούς αγώνες αλλά και επίδειξη πυγμής, έχει παραλύσει την κοινωνία, που δεν αντιδρά στο μεγαλύτερο της μέρος ενώ στα «μέτωπα» χτίζονται επιρροές και καριέρες με προτάγματα, απόλυτα, παράλογα και επικίνδυνα. Δεν ξέρει κανείς τι να κάνει; Να κλάψει ή να γελάσει; Τάχα μου όλες οι ελπίδες επενδύονται στους επόμενους θαυματοποιούς, που οι πονηροί ετοιμάζονται να χλευάσουν από τη δεύτερη μέρα της θητείας τους. Σταματήστε πια. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα μεγάλο τραπέζι και διάθεση διαλόγου. Δίχως πείσματα και υστερίες. Χωρίς ιδεολογικές ερμηνείες της αβελτηρίας, της ανοησίας και της αδιαλλαξίας. Κινδυνεύουμε! Η υγεία, η οικονομία, κι η ψυχή μας!!!