Πριν από λίγο χώρισα, δεν έχω που να πάω!

τη βραδιά που κάηκε η Αθήνα. Λίγο πριν η Βουλή είχε ψηφίσει το δεύτερο Μνημόνιο. Η διαδικασία οδυνηρή για τα μεγάλα κόμματα, που μετρούσαν απώλειες εμβληματικών βουλευτών και στελεχών τους. Αυτά είτε διαφωνούσαν μετά λόγου γνώσεως στις επιβαλλόμενες και επαχθείς ρυθμίσεις είτε δείλιασαν απέναντι στο πολιτικό κόστος είτε θεώρησαν την αναβάθμιση της δημοσιονομικής σε πολιτική κρίση ως ευκαιρία. Η τρίτη περίπτωση είναι προφανώς καιροσκοπική, αν και για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, ο καιροσκοπισμός εμφιλοχωρεί και κυριαρχεί ως πεποίθηση εκεί όπου δεν στοιχειοθετείται ο εφαρμοστέος αντίλογος ως πολιτική αφήγηση και πρόταση για τη διοίκηση του ελληνικού σχηματισμού.

Με τούτα και με 'κείνα, κι επειδή ο χώρος δεν προσφέρεται για ενδελεχείς αναλύσεις, συγκρότησαν λόγο και συγκροτήθηκαν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, που αργότερα συνασπισμένες έμελλε να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της Χώρας. Το σχέδιο τους, όπως και να το τιτλοφορήσει κανείς, ήταν η επαναδιαπραγμάτευση των μνημονιακών όρων με στόχο την αναδιάρθρωση του χρέους (σ.σ. και με κούρεμα) και η χρηματοδότηση της οικονομίας από τους πόρους που με τον έναν και τον άλλον τρόπο ήταν δεσμευμένοι στην αποπληρωμή των διαρκώς αυξανόμενων οφειλών. Αυτό το σχέδιο ανέλαβαν να υλοποιήσουν ο ΣΥΡΙΖΑ & οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η φυσιογνωμία του πρώτου και η καθολική υπόσταση του δεύτερου σφυρηλατήθηκαν εκείνο το εξάμηνο της κυβέρνησης Παπαδήμου πάνω στα αποκαΐδια των κεντρικών κτηρίων στην ελληνική Πρωτεύουσα. Ο δεύτερος σταθμός είναι το καλοκαίρι του 2015 όταν και επικράτησε ο ρεαλισμός της υποταγής, με πολιτική ατμομηχανή τα δυο εκείνα συνεργαζόμενα κόμματα, την επιλογή των οποίων, συνεπικουρούσης για ... εθνικούς λόγους της συντριπτικής πλειοψηφίας της Βουλής, επιβεβαίωσε το εκλογικό σώμα τον Σεπτέμβριο.

Όμως η ρεαλιστική προσαρμογή δεν είχε στην ατζέντα της αποκλειστικά και μόνον τα οικονομικά ζητήματα αλλά και αυτά της εξωτερικής πολιτικής. Την προσαρμογή της Αθήνας στα νέα γεωπολιτικά δεδομένα. Η υποθήκη της εθνικής περιουσίας για έναν αιώνα συνοδευόταν από απαιτήσεις επέκτασης αυτής της υποθήκης της εθνικής αφήγησης στις εγγυήτριες δυνάμεις από γενέσεως ελληνικού Σχηματισμού έτσι όπως αυτές επικαιροποιήθηκαν και εν πάση περιπτώσει εξελίχτηκαν, στα πρόσφατα, ιστορικά χρόνια. Στον στενό αυτόν κορσέ δεν χωράει η ελληνική, εθνική αφήγηση του 1870 ούτε ο μετέπειτα ταξικός Διεθνισμός ως το μέτρο για το νέο πολιτικό υπόδειγμα. Αναπόφευκτα οι δυο άσπονδοι σύμμαχοι οδηγούνται σε διαζύγιο. Αλίμονο, όσοι επιθυμούν διακαώς να επωφεληθούν απ' αυτό, δεν κομίζουν κάτι διαφορετικό απ' όσα συνέτειναν στην δημιουργία του προβλήματος ενώ η ανάσα τους μυρίζει έντονα σκουριά και ναφθαλίνη!