Τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά;

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια για την κατάσταση της πολιτιστικής κληρονομιάς και των μνημείων (και) στην Κέρκυρα. Το υπουργείο Πολιτισμού, συνεταίρος του Δήμου στην Σύμβαση Unesco, δεν είχε τα λεφτά να χρηματοδοτήσει ούτε την στοιχειώδη, ετήσια φροντίδα του μνημείου. Αν δεν πρόκειται για εκκωφαντική αδιαφορία, είναι το τεκμήριο του φαλιμέντου του ελληνικού Δημοσίου. Η αναγκαστική διαχείριση, στην οποία υπόκειται πλέον, δεν αλλάζει την κατάσταση. Πρόκειται για μακρά ομηρία του ελληνικού σχηματισμού με γεωπολιτικές προεκτάσεις. Αυτό είναι και το έδαφος πάνω στο οποίο κτίστηκε ο κατάλογος (σ.σ. από το 2012, λένε) των προς παραχώρηση για εκμετάλλευση μνημείων. Και ό, τι και να λέει όποιος διαψεύδει την υπαγωγή των μνημείων στο Υπερταμείο, η πραγματικότητα δεν είναι με το μέρος του. Εφόσον δεν παραχωρούνται γιατί περιλαμβάνονται στον κατάλογο; Εάν, όπως εκπρόσωπος του Υπερταμείου διατείνεται, τα ιστορικά μνημεία και οι αρχαιολογικοί χώροι θα εξαιρεθούν, τότε απορίας άξιον θα παραμείνει γιατί συμπεριελήφθησαν στην λίστα;

Η υπόθεση θυμίζει λίγο την σύνταξη μιας λίστας με τα εκκλησιαστικά μνημεία επί των ημερών του μακαριστού Τιμοθέου, που κι εκείνη αποκαλύφτηκε με πάταγο. Και η ύπαρξή της διαψεύστηκε με ανάλογος πάθος...
Δεν θάταν φρόνιμο να στηθεί ένας καυγάς πάνω στα τεκμήρια της πολιτιστικής κληρονομιάς. Καλύτερα θα ήταν να αποστομωθούν όσοι καλώς ή κακώς ανησυχούν για την τύχη της, με την ορμητική όσο και αναγκαία επίδειξη ενδιαφέροντος για την φροντίδα, την αναστήλωση και τη λειτουργία των μνημείων και των αρχαιολογικών χώρων, σε ανάδειξη της ιστορικής μνήμης, της ταυτότητας και του πολιτισμικού εμπλουτισμού της καθημερινότητας. Στο κερκυραϊκό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, η αναγκαιότητα αυτή είναι και εξειδικευμένη συμβατική υποχρέωση του υπΠο. Ιδού, λοιπόν, η Ρόδος. Όλα τα άλλα είναι εξυπνάδες για κατανάλωση, που υποτιμούν εντέλει το επίπεδο του δημοσίου λόγου.