Οι δυο Κέρκυρες
editorial
24 Σεπτεμβρίου 2018
/ 12:52
Δεν είναι γνωστό το περιεχόμενο της εισήγησης του αρμόδιου Τομέα του ΣΥΡΙΖΑ για τη νέα διαίρεση της Κέρκυρας, αυτήν τη φορά σε δυο διοικητικές ενότητες. Ήγουν δυο Δήμους.
Αλλά όπως και να το κάνεις, εάν δεν προτίθεσαι να κόψεις την πόλη στη μέση (!), τότε ο ένας Δήμος θα την εμπεριέχει και ο άλλος όχι. Σ' ένα τέτοιο σενάριο, οι δυο ενότητες δεν θα έχουν πια το ίδιο ειδικό βάρος. Το κύριο και βασικό επιχείρημα υπέρ της νέας διαίρεσης του Δήμου, αναφέρεται στην ανάγκη διάχυσης των διοικητικών Υπηρεσιών έναντι των υποχρεώσεών τους στον πληθυσμό κυρίως της κερκυραϊκής υπαίθρου. Λες και ο νομοθέτης του Καλλικράτη υποχρέωσε τότε τον Τρεπεκλή να μαζέψει όλους τους αντιδημάρχους στο Δημοτικό Θέατρο, (σ.σ. εκτός και αν αυτή πρωτοβουλία είχε συμβολικό χαρακτήρα). Λες και ο μελετητής του πρώτου σχεδιασμού των εγκαταστάσεων για τα σκουπίδια, επέβαλε στον Βόσδου να απαρνηθεί την υποχρέωση για τη δημιουργία εγκατάστασης διαχείρισης στο βόρειο συγκρότημα όταν η πρώτη χωροθέτηση εκεί «έπεσε» στο ΣτΕ. Λες και ο νομοθέτης γενικότερα, τιμώρησε τον Μαχειμάρη ώστε να εγκαταλείψει εντέλει την υποχρέωση της νομαρχίας να φροντίζει τους δρόμους απ' άκρη σ' άκρη του νησιού (σ.σ. μια διατύπωση που του άρεσε αχρεωστήτως να επαναλαμβάνει). Κι επειδή ο κατάλογος αυτός μπορεί να γίνει απελπιστικά μακρύς, συνοψίζεται στην πεποίθηση ότι σε τίποτα δεν ευθύνεται ο ενιαίος χαρακτήρας του Δήμου για τα προβλήματα των υποδομών και των Υπηρεσιών. Αντιθέτως αυτό που προσλαμβάνεται εντέλει ως προβληματική καθημερινότητα είναι η έλλειψη σχεδίου και εφαρμογών για το νησί συνολικά. Προβληματική αποδεικνύεται η πολιτική διοίκηση και όχι τα όρια του Δήμου. Ιδιαιτέρως για την υπόθεση των Διαποντίων, εισπράττεται μάλλον η πολιτική αβελτηρία παρά η επί τόπου αυτοδιοικητική υστέρηση. Όσο για το κύριο σώμα της Κέρκυρας, οι υποδομές π.χ. ύδρευσης, αποχέτευσης, διαχείρισης των σκουπιδιών και φροντίδας του οδικού δικτύου, είναι πεδία που ζητούν οργάνωση σε βάθος για όλη την έκταση του ενιαίου Δήμου και αποτελεσματικότητα με την χρήση της νέας τεχνολογίας. Η τεχνητή τους κατάτμηση μπορεί να ενισχύσει εκ νέου τοπικές εστίες εξουσίας, αυτό όμως έχει δοκιμαστεί με αρνητικά αποτελέσματα και η επανάληψή του σε τίποτα δεν εγγυάται πως θα λειτουργήσει προς όφελος του τοπικού και του γενικού. Κι ένα τελευταίο. Η ιστορική πόλη της Κέρκυρας είναι πόρος, η διαχείριση του οποίου μπορεί να γίνεται προς όφελος και του ακρότατου σημείου της ιόνιας Περιφέρειας. Ένας τέτοιος προβληματισμός για την υπέρβαση της συστημικής ανισομετρίας θα ήταν ελκυστικός, οπωσδήποτε προοδευτικός και συνεπής με την στόχευση για την σύγκλιση και την συνοχή, τοπική και κοινωνική. Αντιθέτως, η διοικητική κατάτμηση γίνεται αρωγός λογής λογής ιδιοτελειών των συμπτωματικών διαχειριστών
