Έ ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ
Οι υψηλοί τόνοι στη Βουλή δεν ήταν ανάλογοι των επιχειρημάτων. Οι επιτρεπόμενες βρισιές, οι σκηνοθετημένοι εκνευρισμοί και τα φτηνά κρεσέντα
προσιδιάζουν σε κακοπαιγμένο θέατρο προς άγρα χειροκροτημάτων από τη δική μας πτέρυγα. Διαδικασία περισσότερο ελέγχου της συνοχής παρά παραγωγής εντυπώσεων. Οι βαθιές αλλαγές που συντελέστηκαν από το καλοκαίρι του '15 στην ελληνική, πολιτική σκηνή ζητούν περισσότερο σεβασμό και λιγότερη κοκορομαχία. Το αντίθετο σημαίνει ότι από την πλειονότητα του πολιτικού κόσμου και των πολιτών δεν έχουν ακόμα γίνει κατανοητές. Για τούτο άλλωστε και η κυβέρνηση, τις προηγούμενες μέρες, απειλούσε τη ΝΔ ότι θα εκτεθεί εξαιτίας του ότι δεν θα υποχρεωθεί τελικώς να περικόψει κι άλλο τις συντάξεις, προκαλώντας έτσι τη ρελάνς σύσσωμης της αντιπολίτευσης.
Όλοι είχαν χθες και μια πρόταση νόμου στο τσεπάκι για την προστασία των υφιστάμενων συνταξιοδοτικών παροχών.
Το καλοκαίρι εκείνο, η Αθήνα αγόρασε ακριβά την ασφάλεια της εξάρτησης. Η Αριστερά όσο και να διατείνεται ότι στενοχωριέται έκτοτε, έχασε την τιμή της σ' αυτήν τη ρωγμή του χρόνου. Όχι μόνον διότι υποχώρησε η κυβερνώσα αλλά κυρίως διότι αποκαλύφθηκε η αδυναμία της ριζοσπαστικής. Εκείνης που περίμενε μιαν ολόκληρη ζωή, μιαν τέτοια «στιγμή» να ξεσπαθώσει. Μάσησε. Ο θρύλος λέει ότι ακόμα και η ταριχευμένη σωρός του Βλαδίμηρου Ίλιτς Ουλιάνοφ Νικολάου, στριφογύρισε στο ανοικτό της μνήμα, κάτω από την τζαμαρία! Ακούστηκε, λένε, κι ένα τρίξιμο. Σαν από κόκκαλα, ένα πράγμα!
Σ' αυτήν την παρατεταμένη χορογραφία ρεαλισμού του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ, οι άλλοι μπέρδεψαν τα βήματά τους. Κινήσεις σώφρονος υποταγής από τη ΝΔ και περιοδικώς αναβιώσεις της συμπεριφοράς του κακομαθημένου παιδιού του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που παρέπεμπαν (σ.σ. οι αναβιώσεις) στην ατμόσφαιρα των δοξασμένων Ζαππείων. Αμέσως διέγνωσαν και οι αποδέλιποι, οι αναφερόμενοι στην σοσιαλδημοκρατία, ότι πίσω από τις λέξεις, έρχεται ο Αλέξης. Κι άλλοι τρομαγμένοι βρήκαν μια ζεστή αγκαλιά στον ιστορικό τους αντίπαλο κι άλλοι δεν κρύβουν ακόμα τη χολή τους «μα, ο Αλέξης είναι ψεύτικος. Μαϊμού σοσιαλδημοκράτης»! Κουφαμάρα έχουν οι Ευρωπαίοι, σοσιαλιστές εταίροι;
Με τούτα και με 'κείνα, καθαρή ή λιγότερο καθαρή, η πεποίθηση που δημιουργείται είναι πως κανείς δεν ψάχνει πλέον για την έξοδο. Εκείνη την έξοδο πούχαμε στο μυαλό μας από μικροί όταν σκάβαμε με το κουτάλι το τούνελ, δεκαετίες ολόκληρες, και σκεπάζαμε την τρύπα με μια αφίσα της Τζίλντα για ξεκάρφωμα. Να φύγουμε από 'κει που έφυγε κι ο Άντι της ταινίας, δραπέτες στην ελευθερία! Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ*!
*Στη μνήμη του Παναγιώτη Περιστέρη.
