Μωρέ κάνε με εμένα δήμαρχο και θα δεις...

Τις επόμενες δημοτικές Αρχές πρέπει να προβληματίσει ο λόγος που οι προηγούμενες βασανίστηκαν στην αλλαγή της σκυτάλης των χρονίων προβλημάτων. Αναλόγως και ο κυρίαρχος, κερκυραϊκός λαός δεν μπορεί να περιορίζει τον συνταγματικά θεμελιώδη ρόλο του με την απλοϊκή προσδοκία «ας βρεθεί επιτέλους ένας δήμαρχος να μάσει τα σκουπίδια»... Είναι φανερό πλέον ότι το υπόδειγμα αυτής της σχέσης έτσι, μπάζει! Στο οικονομικό Ελντοράντο με την παγκόσμια αίγλη, η Διοίκηση καλείται να διαχειριστεί κάτι παραπάνω από έναν τόπο, όπως είναι για παράδειγμα η Τρίπολη, οι Σέρρες, το Αγρίνιο. 

Σ'έναν τόπο που παράγεται τόσος πλούτος, το ζητούμενο δεν είναι μόνον να μπορεί ν' ανταποκρίνεται σ' ό,τι της αναλογεί αλλά να μετέρχεται και μεθόδων επί της (ανα)διανομής του παραγόμενου. Η αγορά ποτέ δεν είχε τέτοιες ευαισθησίες, κατά κανόνα γίνεται το πεδίο της συσσώρευσης ενώ στην περίπτωση της Κέρκυρας, γίνεται και η άλγεβρα των μηχανισμών της λεηλασίας.

Απότοκα της ανισοκατανομής και της υπεξαίρεσης είναι κυρίως η αδυναμία της αντιμετώπισης ακόμα και των στοιχειωδών προβλημάτων υποδομής. Δηλ. με λίγα λόγια, η κερκυραϊκή Διοίκηση υποχρεούται να είναι πιο πολιτική από άλλες. Κι αυτό το ερώτημα τίθεται από την στιγμή που γεννιέται η πρώτη σκέψη περί υποψηφιότητας, πολύ περισσότερο όταν συγκροτείται ο συνδυασμός. Διότι όταν βγουν τα αποτελέσματα και εφόσον δεν έχει προηγηθεί κάτι τέτοιο στο ύψος των περιστάσεων και των προσδοκιών, η παρτίδα έχει ήδη χαθεί από τα αποδυτήρια, που θάλεγε και ο Ιβάν!

Είναι επίσης πρόδηλο ότι αυτές οι σκέψεις αφορούν και στο στελεχικό δυναμικό της Διοίκησης, όχι τους πολιτικούς/αιρετούς, τους άλλους. Το μοντέλο της στελέχωσης των αυτοδιοικητικών Υπηρεσιών μέχρι σήμερα «απαντάει» σε μικρότερης κλίμακας και σημασίας ζητήματα. Δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί σε 'κείνα των καιρών. Όσοι αυτές τις ώρες δοκιμάζουν το κουστούμι των παραγόντων της τοπικής Διοίκησης, εκτός από υψιπετείς αναφορές, θα πρέπει να ανακοινώσουν το πως και το πότε του αναγκαίου συγχρονισμού με τα πράγματα. Όσο πιο ριζοσπαστικοί, τόσο πιο δύσκολα! Απ' αυτές τις απαντήσεις ας κρίνει επιτέλους το κυρίαρχο σώμα, κι όχι από την αλλότρια δημοφιλία, την παραταξιακή προσήλωση δίχως όρους και όρια, την πελατειακή προσμονή και προσδοκία...