Ουαί υμίν...

Έχουμε εκπαιδευτεί στην προσχηματική απεικόνιση των δημοκρατικών διαδικασιών ώστε να τις επικαλούμαστε... Λέει ο ιστορικός ότι στην κόντρα με την εισαγόμενη νομοθετική κουλτούρα των Εγγλέζων στα Επτάνησα, ο Δήμος Ζακύνθου θέσπισε ένα άρτιο σύνολο κανόνων που ρύθμιζαν κάθε τι στη δημόσια σφαίρα και τις σχέσεις. Απόρησε μάλιστα όταν διαπίστωσε ότι αυτό το νομοθετικό πλαίσιο ουδέποτε εφαρμόστηκε. Για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι θεσπίστηκε μάλλον για να επιδεικνύεται ως απόδειξη πολιτισμού έναντι των «Προστατών» παρά για να εφαρμοστεί.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε το γονιδίωμα του προσχήματος βρίσκεται εδραιωμένο στην σύγχρονη κυτταρική μας μνήμη.

Αλίμονο όμως, αυτή η συμπτωματική αναφορά δεν μπορεί να ερμηνεύσει τη γενικότερη παρακμή, που δεν αποτελεί αποκλειστικά επτανησιακό ιδίωμα. Στις μέρες μας όλες οι αξίες έχουν υποστεί παραμόρφωση ενώ συχνά εκπροσωπούνται από εκείνους που είτε τις αγνοούν είτε μετέρχονται της πιο στενής ερμηνείας τους. Θύτης και θύμα ο συνταγματικά κυρίαρχος καταλύτης της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας εκτονώνεται δι' αντιπροσώπων στα media. γυρίζοντας το τσέρκι του φαύλου κύκλου. Πως γίναμε έτσι μωρέ παιδί μου;

Που είναι η ανατεταμένη κουλτούρα του παραγωγού, του δημιουργού (σ.σ. που χωρίς αυτόν γρανάζι δεν γυρνά); Το ήθος του; Που η αίγλη της αυτοδιοίκησης, αμεσοδημοκρατική και σε αντίθεση με το ταξικό Κράτος;

Που είναι τα όνειρα που κάναμε στη δεκαετία του '70, κτίζοντας την 3η Ελληνική Δημοκρατία με την πεποίθηση ότι θα αποφεύγαμε όλες τις παρελθούσες αδυναμίες;

Στην αδυναμία να αναλάβουμε τις ευθύνες, μας χαρακτηρίζει η ευφυής επινόηση να φτιάξουμε μια κινητή Μονάδα ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων, γλυτώνοντας έτσι από τον βραχνά της επιλογής της ομολογουμένως δύσκολης λύσης. Μη έχοντας αφήσει κανένα περιθώριο σε κάτι τέτοιο, αποδιδόμαστε σε ένα εξουθενωτικό blame story, πιστεύοντας ότι στο τέλος θα κερδίσουμε κάτι από την ...αυτοκαταστροφή μας! Εάν έτσι τίθεται το θέμα, μπορεί και ν' αποδειχθεί από τους επόμενους πως δεν είχαμε και τόσο άδικο τελικά...