Προσοχή, ο σκύλος δαγκώνει!
Το ιστορικό ανάλογο της τωρινής κρίσης στα Ίμια/Αιγαίο, αναζητείται
στο τέλος των βαλκανικών και την στοίχιση των περιφερειακών δυνάμεων με τους κύριους αντιμαχόμενους στον α΄παγκόσμιο πόλεμο. Η τουρκική τρόικα τότε στην ηγεσία της χώρας περιέστειλε όσες δημοκρατικές ελευθερίες είχαν αποδοθεί στη πρώτη φάση του κινήματος των Νεοτούρκων ενώ συνέτεινε στην περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της συμπεριφοράς της, δεδομένης και της πολεμικής περιρρέουσας, με ζητούμενο την προστασία των μουσουλμανικών πληθυσμών που δέχονταν την πίεση των νικητών των βαλκανικών πολέμων. Δυο μέτωπα και τότε.
Ένα στα Βαλκάνια το άλλο στη Μ. Ανατολή. Η Τουρκία έπαιξε και στα δυο ταμπλό, αναχαιτίσθηκε στο Αιγαίο από το ελληνικό Ναυτικό κι έτσι δυσκολεύτηκε να μεταφέρει δυνάμεις από την Αίγυπτο στα Βαλκάνια. Αργότερα αντιμετώπισε τις δυνάμεις της Αντάντ στη Μ. Ανατολή με αποτέλεσμα την περιορισμένη και υπό κηδεμονία αραβική εθνογένεση εκεί.
Σήμερα η Άγκυρα αισθάνεται την ίδια πίεση, με αγκάθι το κουρδικό ζήτημα ενώ ταυτοχρόνως πιστεύει πως δεν θα την ξαναπατήσει δυο φορές μέσα σε 100 χρόνια με τον ίδιο περίπου τρόπο. Διατείνεται ότι στη νέα γεωγραφία μπορεί να έχει τον πρώτο λόγο στα πρώην οθωμανικά Σαντζάκια. Αναλόγως επιθυμεί να εκτονώσει την πίεση και στο Αιγαίο, κάνοντας χρήση της αρχικώς νατοϊκής θεωρίας περί των γκρίζων ζωνών. Οι ένθεν κακείθεν βρυχηθμοί περί των ιστορικών, εθνικών δικαίων, μεγαλώνουν τον στατιστικό φόβο του ατυχήματος, όπως τον ομολόγησε ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ. Πολλώ δε μάλλον όταν ο ένας εκ των δυο επιδιώκει το ατύχημα, όπως τουλάχιστον αποκαλύπτεται από τον εμβολισμό του ελληνικού, λιμενικού περιπολικού από την τουρκική ακταιωρό, το βράδυ της Δευτέρας.
Και μόνον η περιγραφή της κατάστασης, παραπέμπει στην αναγκαιότητα να κλείσει, αξιοπρεπώς, το βόρειο ζήτημα ώστε η Αθήνα να μην διασπά την προσοχή της πότε βόρεια, πότε ανατολικά. Βεβαίως τα δεδομένα δεν είναι ίδια όμως οι επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων έτσι όπως μπερδεύονται με τις αντιδράσεις των ενδιαμέσων μικρών είναι περίπου ίδιες καθ' όλη τη χρονική περίοδο, την αποκαλούμενη και βιομηχανική κι έτσι ενεργοβόρα. Σ' όλες τις έκτοτε συγκρούσεις το επίδικο ήταν πάντα το ίδιο, ο έλεγχος των πηγών και των ενεργειακών δρόμων.
