Μερικοί στίχοι για την Κατερίνα Γρόλλιου

Σκληρό πολύ για την οικογένεια της τέχνης και του πολιτισμού στην Κέρκυρα το 2017 ξεκίνησε με τον πρώτο αποχωρισμό μας από την αγαπημένη μας Λένα Χανδρινού και έρχεται να κλείσει με τον επίσης θλιβερό τελευταίο χαιρετισμό στην επίσης αξιαγάπητη Κατερίνα Γρόλλιου προσμετρώντας όμως και την σημαντικότατη απώλεια του Στέφανου Σγούρου όπως και του νομικού ιστορικού Δημήτρη Καρύδη που με ιδιαίτερη αγάπη ασχολήθηκε και με τα θέματα της τοπικής μας  παράδοσης.

Και οι τέσσερις προικισμένοι με την χάρη της ποιοτικής άοκνης δημιουργίας και του μεγάλου πάθους για αυτή μας αφήνουν  στο τέλος της δικής τους διαδρομής κοντά μας τα αξιόλογα πνευματικά έργα τους που όλοι αναγνωρίζουμε και εκτιμάμε αλλά και την ανάμνηση των χαρισματικών προσωπικοτήτων τους. Σε αυτή την τελευταία θα θέλαμε να σταθούμε για λίγο θεωρώντας ότι αποτελεί την άλλη μεγάλη περιουσία όχι μόνο των ικανότατων αυτών δημιουργών αλλά και της ίδιας της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Κοινά χαρακτηριστικά η μεγάλη αγάπη τους για τον άνθρωπο και την κοινωνική δικαιοσύνη, η καλοσύνη, ο αυθορμητισμός αλλά και η ταπεινότητα, η μετριοφροσύνη, η ευθυκρισία και η παρρησία τους σε κοινωνικά ζητήματα.

Η πρόσφατη απώλεια της Κατερίνας Γρόλλιου μας οδηγεί ιδιαίτερα στην δική της περίπτωση να πενθούμε για τον αποχωρισμό από ένα φωτεινότατο πρόσωπο της τέχνης, μία εξαιρετική δημιουργό με πολλές δεξιότητες αλλά και βαθειά πίστη στις ιδέες της προσφοράς μέσω της τέχνης, του εθελοντισμού και της αλληλεγγύης. Βαθειά γενναιόδωρη μετέφερε σε όσους την γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε μαζί της (σε εκθέσεις της και άλλες καλλιτεχνικές δράσεις στην Πινακοθήκη του Δήμου αλλά και αλλού) τα υπέροχα αισθήματα μίας ζεστής εσωτερικής γαλήνης και ισορροπίας, ένα ανθρώπινο ζωντανό τοπίο ανάπαυσης της ψυχής που είχε καλλιεργηθεί ωστόσο με τον δικό της επίπονο αγώνα. Ειλικρινής και αυθόρμητη, συχνά παρορμητική, μας μετέδιδε με μεγάλο ενθουσιασμό το φλογερό πάθος της για την τέχνη (την γλυπτική, την ζωγραφική, την μικροτεχνία, τις κατασκευές, το ένδυμα κ.ά.) αλλά και την ποίηση, την ιστορία, τις παραδόσεις. 

Πάντα, γεμάτη κατανόηση αναζητούσε, αναγνώριζε και διέδιδε την ομορφιά σε κάθε όψη της. Όπως και στην περίπτωση της Λένας Χανδρινού το δυνατό αίσθημα του χιούμορ, επενδυμένο με τους τρόπους της αστικής επτανησιακής παιδείας και καλαισθησίας δημιούργησε και μας χάρισε μία αξέχαστη γυναικεία εικόνα. 

Το ολόθερμο χαμόγελό της μας συντροφεύει και εμείς δεν την αποχαιρετάμε (καθώς δεν συμπαθούσε τους αποχαιρετισμούς) αλλά τις αφιερώνουμε τους παρακάτω στίχους της Λένας Χανδρινού από το ποίημά της Αρχή και Τέλος της συλλογής Τα φύλλα της καρδιάς μου, 1969,

«…Κι ήταν δική σου η ψυχή,

δικό σου και το δάκρυ,

που κύλησε αργά, πικρά,

στου δρόμου σου την άκρη.

Κι έφερε λίγο θάνατο,

λίγη πικρή γλυκάδα,

λίγη παρηγοριά γλυκειά,

μία αχτίδα, μία λιακάδα…»