Τα κυκλώνια...
Έτσι κι αλλιώς, αυτή η περίοδος του χρόνου σφραγίζεται από τις πιο ηρωικές αναμνήσεις και αναφορές.
28 Οκτωβρίου και εθνική αντίσταση, ο θάνατος του Τσε στη Βολιβία και στη χρονική άκρη η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Φέτος και η συμπλήρωση ενός αιώνα από την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Προσφέρεται αυτή χρονική στιγμή ετησίως για την συνάντηση με τον προσωπικό αρχέτυπο της εξέγερσης και της δημιουργίας, συνήθως μ' έναν αφαιρετικό τρόπο και πάντως με την υπερδιέγερση της συναισθηματικής λογικής. Αυτό το άρωμα βαστάει μέχρι το λυκαυγές του Δεκέμβρη. Άλλοι λένε ότι η δολοφονία του μικρού Γρηγορόπουλου επεξέτεινε αυτήν την περίοδο αλλά και την επιρροή της κατά μερικές ίσως μέρες και σίγουρα κατά πολύ περισσότερες ηλικίες.
Έναν τέτοιο στοχασμό θα πρέπει να είχε στο μυαλό του ο Καστοριάδης όταν αναφερόταν στην συλλογική θέσμιση, μια καθαρά ιδεολογική διεργασία με δυσδιάκριτα ίσως τα όρια ανάμεσα στην τεκμηρίωση και τον ιδεαλισμό, για τους συνηθισμένους ανθρώπους.
Η περίοδος ξεκινάει από τον Σεπτέμβρη, που μπαίνει στην παρέα ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο Νερούδα, η Χιλή κι ο Μίκης. Ο ψηλός θα μείνει δια του Ελύτη και στο αλβανικό έπος, βεβαίως και στο Πολυτεχνείο. Η σκληρή, κοφτή «μπότα» στα αγωνιστικά ζεϊμπέκικα, τα ορατόρια και τα λαϊκά εμβατήρια θα αναζωπυρώσουν όποια σπίθα έχει απομείνει. Εάν αυτό το μεθύσι μπορεί να συναντηθεί με το τρέχον, ρωτάτε; Αααα, για κάτι τέτοιο δεν επαρκούν οι έμμετρες αναμνήσεις κι ίσως ένα κάποιο δάκρυ, άρδευση τις οίδε ποιου μνημόσυνου!
Διότι μετά θαρθούναι τ'αγιού οι λουκουμάδες, οι επισκέψεις στον Νίκο, τη Βαρβάρα, οι γιορτάδες. Κι αν έχει περισσέψει κάνα δημοτικό φράγκο, ο δημόσιος στολισμός στα αμερικάνικα πρότυπα, jingle bells! Η αυτοκρατορία της μικρομεσαίας ρήχης αντεπιτίθεται, με τον κονφορισμό της, την εορταστική και για λίγο φοιτητική παλινόστηση, τον Santa Clauss του γνωστού αναψυκτικού, να βγούμε το βράδυ και για κάνα ποτάκι... Είναι τότε που ο Μίκης περνάει στα προς στιγμήν αζήτηττα και σκάει μύτη ο Σινάτρα με τον Έλβις!
Το soundtrack της ζωής μας μεσ' τις αντιφάσεις, συχνά αλληλοαναιρούμενες. Διαλεκτικά δημιουργικές θα πει ο άλλος! Κι οι δυο δίκιο έχουνε, που θάλεγε κι ο Ναστρεντίν Χότζα...
