Χαμένοι στη μετάφραση...

 για τη μετωπική συμπόρευση εδραιωμένων τάσεων αλλά και ως ικανοποίηση προαιώνιου, αριστερού πόθου για ενότητα, βρίσκεται συχνά πίσω και από τη σημερινή βαβέλ στον χώρο. Κατάσταση που επιδεινώθηκε με την οδυνηρή διάσπαση το καλοκαίρι του 2015 στο επίπεδο του κόμματος, της κοινοβουλευτικής ομάδας και της κυβέρνησης! Αν μη τι άλλο, οι εξελίξεις στο πεδίο της πολιτικής εφαρμογής ακύρωσαν όλες τις άλλες προσεγγίσεις εφόσον το λενινιστικό κριτήριο «ποιος - ποιον» αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά αμείλικτο. Οι αδυσώπητοι όροι της πραγματικής ζωής μπορεί να μην συνέβαλαν στο ξέσκισμα των Μνημονίων, ξέσκισαν όμως σε μια παράφραση της διαίσθησης του ποιητή, αρχαία οράματα! 

Το χειρότερο είναι πως το περιβάλλον μια τέτοιας κατρακύλας, που οι μεν μεταβλήθηκαν σε διαπρύσιους θιασώτες του αναπόφευκτου ενώ οι άλλοι δραπέτευσαν στην σιγουριά των εσχατολογικών πεποιθήσεων, θεωρήθηκε ιδανικό για ιδιωτικές στρατηγικές. Κάπου εκεί χάθηκε και κάθε ελπίδα για συνεννόηση. Διότι ακόμα και στο πολυμερές τοπίο της μεταπολιτευτικής Αριστεράς ήταν εύκολο να κινηθεί κάποιος αρκεί να ήξερε τη γλώσσα, στο έδαφος της κανιβαλικής λεηλασίας της όμως δεν είναι  δύσκολο να γεννηθούν παρεξηγήσεις και δίκες προθέσεων, περισσότερες ακόμα και εκείνων της... Μόσχας. Ακμάζει η προσωπική, ψυχολογική μέθοδος αξιολόγησης προσώπων και πραγμάτων, που αλίμονο δεν είναι πολιτική ούτε αποτελεσματική.

Κάπως έτσι χάθηκε και η επικοινωνία (και) σε τοπικό επίπεδο, που αποδεικνύεται το πιο αντιπροσωπευτικό εργαστήριο των ως άνω αντιφάσεων. Ποιος να συνεννοηθεί με ποιον και σε ποια βάση; Στην συστημική αποτελεσματικότητα; Στην τήρηση κανόνων αείποτε αμφισβητήσιμων; Στην αλλαγή του παραδείγματος; Ποιου παραδείγματος και προς ποια κατεύθυνση; Απέναντι σ' αυτά τα διλήμματα παραμονεύει ο Μητσοτάκης, κραδαίνοντας τον ταξικό ορθολογισμό του, πρόταση πολιτικής εξ' ορισμού αντιφατική! Την εικόνα συμπληρώνουν κι εκείνοι οι «πασόκοι», που περηφανεύονται ότι ξέρουν πως γίνεται η δουλειά κι έτσι ζητούν να επανέλθουν όσοι δεν έχουν ήδη επανέλθει ως χαμαιλέοντες στο σχήμα εξουσίας του Τσίπρα. Τι μένει; Ν' ανθίσουν τα φύτρα νέας πολιτικής κουλτούρας πάνω στα σπαράγματα της παλιάς, της μουχλιασμένης, της αναποτελεσματικής, άδικης και... άσχημης που μυρίζει κιόλας... Αυτό που οι συνήθεις αναλυτές αποκαλούν, νέα μεταπολίτευση...