Ασπρόμαυρα
Editorial
09 Αυγούστου 2017
/ 14:42
Το ρεπορτάζ για τα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία στην κοσμοπολίτικη Κέρκυρα, την ώρα που το νησί βουλιάζει από κόσμο, ιχνηλατεί τις κοινωνικές αντιθέσεις.
Στην επεξεργασία των φωτογραφιών, να πειράξεις το κοντράστ είναι ένα παιχνίδι με την ένταση των «άσπρων» και των «μαύρων», έτσι που συνήθως αποκαλύπτεται το βάθος της εικόνας. Όσο πιο ακραία η διαχείριση τόσο μεγαλύτερο το βάθος. Σε απόλυτα μεγέθη είναι το «καμένο» λευκό και το total black, ολοκληρωτική αντίθεση.
Το ρεπορτάζ για τα κοινωνικά συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία στην κοσμοπολίτικη Κέρκυρα, την ώρα που το νησί βουλιάζει από κόσμο, μαυρισμένα κορμιά, ακριβά αυτοκίνητα και μεθυστικά αρώματα, ιχνηλατεί τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αποκαλύπτει το κοινωνικό βάθος σ' ένα τοπίο, που εκ πρώτης όψεως είναι πολύχρωμο και φανταχτερό ενώ τείνει να γίνει άσπρο-μαύρο. Απάνω σ΄αυτή τη διελκυστίνδα πολώνονται από τη μια και την άλλη, πληθυσμιακές συγκεντρώσεις και εκπρόσωποι, τραβώντας πότε προς τη μια κατεύθυνση και πότε προς την άλλη τον μεταβλητό ροοστάτη, θολώνοντας ή αποκαλύπτοντας τις αντιθέσεις.
Κι επειδή αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις πρέπει κάποτε να τελειώσει, η επαφή με το υπόλοιπο της κοινωνίας αποδεικνύεται θεραπευτική του εγωισμού και της αλαζονείας. Είναι η προϋπόθεση του εξανθρωπισμού της πολιτικής και της διοίκησης. Η μεταλαβή με το σώμα και το αίμα της γενεσιουργού αντίθεσης, που ο εγωκεντρικός άνθρωπος ζήλωσε να γεφυρώσει, καταργώντας de facto (σ.σ.!) το νόμο, που προκαλεί εκτός των άλλων και την πνευματική του διέγερση.
Αέναο αυτό το παιχνίδι με τα χρώματα, εντέλει και τις αποχρώσεις, τις σκιές. Αποκαλυπτικότερο για τους περισσότερους, ελαφρώς παχύσαρκους καταφερτζήδες, που πιστεύουν ότι έκοψαν τον Γόρδιο δεσμό, στρεβλώνοντας την αφορμή μιας θρησκευτικής τελετής, προβάλλοντας αποκλειστικά και με το αζημίωτο την κοσμοπολίτικη εκδοχή της...
Κι όταν οι πρώτες φθινοπωρινές στάλες θα ξεπλένουν όσα λιγδιασμένα πεζοδρόμια δεν πρόλαβε ο Νεράντζης, θα μοιάζει με ψίθυρο να απομακρύνεται η γλυκιά φωνή ενός ατίθασου κοριτσιού που λάτρεψε κι ο Μάνος: Σαν ασπρόμαυρη ταινία ζει και ξαναζεί το δικό σου το τραγούδι το ρεμπέτικο, να γελάει και να κλαίει σαν μικρό παιδί, μια ασπρόμαυρη αλήθεια σ’ ένα κόσμο ψεύτικο...*
Το ρεπορτάζ για τα κοινωνικά συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία στην κοσμοπολίτικη Κέρκυρα, την ώρα που το νησί βουλιάζει από κόσμο, μαυρισμένα κορμιά, ακριβά αυτοκίνητα και μεθυστικά αρώματα, ιχνηλατεί τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αποκαλύπτει το κοινωνικό βάθος σ' ένα τοπίο, που εκ πρώτης όψεως είναι πολύχρωμο και φανταχτερό ενώ τείνει να γίνει άσπρο-μαύρο. Απάνω σ΄αυτή τη διελκυστίνδα πολώνονται από τη μια και την άλλη, πληθυσμιακές συγκεντρώσεις και εκπρόσωποι, τραβώντας πότε προς τη μια κατεύθυνση και πότε προς την άλλη τον μεταβλητό ροοστάτη, θολώνοντας ή αποκαλύπτοντας τις αντιθέσεις.
Κι επειδή αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις πρέπει κάποτε να τελειώσει, η επαφή με το υπόλοιπο της κοινωνίας αποδεικνύεται θεραπευτική του εγωισμού και της αλαζονείας. Είναι η προϋπόθεση του εξανθρωπισμού της πολιτικής και της διοίκησης. Η μεταλαβή με το σώμα και το αίμα της γενεσιουργού αντίθεσης, που ο εγωκεντρικός άνθρωπος ζήλωσε να γεφυρώσει, καταργώντας de facto (σ.σ.!) το νόμο, που προκαλεί εκτός των άλλων και την πνευματική του διέγερση.
Αέναο αυτό το παιχνίδι με τα χρώματα, εντέλει και τις αποχρώσεις, τις σκιές. Αποκαλυπτικότερο για τους περισσότερους, ελαφρώς παχύσαρκους καταφερτζήδες, που πιστεύουν ότι έκοψαν τον Γόρδιο δεσμό, στρεβλώνοντας την αφορμή μιας θρησκευτικής τελετής, προβάλλοντας αποκλειστικά και με το αζημίωτο την κοσμοπολίτικη εκδοχή της...
Κι όταν οι πρώτες φθινοπωρινές στάλες θα ξεπλένουν όσα λιγδιασμένα πεζοδρόμια δεν πρόλαβε ο Νεράντζης, θα μοιάζει με ψίθυρο να απομακρύνεται η γλυκιά φωνή ενός ατίθασου κοριτσιού που λάτρεψε κι ο Μάνος: Σαν ασπρόμαυρη ταινία ζει και ξαναζεί το δικό σου το τραγούδι το ρεμπέτικο, να γελάει και να κλαίει σαν μικρό παιδί, μια ασπρόμαυρη αλήθεια σ’ ένα κόσμο ψεύτικο...*
* Ασπρόμαυρα τραγούδια (1991) Στίχοι, μουσική Αρλέτα
