«Δεν έχουν ανάγκη οι ήρωες από εμάς , αλλά εμείς από αυτούς»
δημήτρης σούκερας
21 Nov 2021
/ 18:16
Πανηγυρικός της 21 Νοε 2021 στην Κέρκυρα, για την Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων, από τον Δημήτριο Σούκερα Αντισυνταγμτάρχη (ΑΣ) ε.α και Αντιπρόεδρο Ε.Α.Α.Σ/Παραρτήματος. Κέρκυρας
Εορτάζοντας σήμερα 200 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση την Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων και εν μέσω πανδημίας, έχουμε μια σημαντική ευκαιρία να αναλογιστούμε στις δύσκολες ημέρες που βιώνει και η Πατρίδα μας,με τις απώλειες υγείας στην κοινωνία μας, την στάση με την οποίααρκετά συχνά αντιμετωπίζουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, κυριότερα τις γυναίκες και τους άνδρες, στελέχη τους.
Συνηθέστερα η σκέψη της κοινωνίαςφαίνεται να κατευθύνεται σε αυτούς όταν μάλλον εξαντλούνται τα μέσα, οι δυνάμεις και οι λύσεις. Ας στοχαστούμε πως δυστυχώς κάπως έτσι, αρκετοί από εμάς αντιμετωπίζουμε και την Υπεραγία Θεοτόκο. Ως το πρόσωπο που απευθύνουμε μόνο την ύστατη μας επίκληση, μπροστά στον κίνδυνο.
Για εμάς τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων όμως, η Παναγία συντροφεύει την σκέψη, την καρδιά και την προσευχή, την κάθε μας ενέργεια συνεχώς, ενώ η εικόνα της βρίσκεται σε περίοπτη θέση δίπλα μας, σε κάθε κόκπιτ αεροπλάνου και ελικοπτέρου, μέσα στην καμπίνα των αρμάτων μάχης και στην γέφυρα των φρεγατών και υποβρυχίων, μαζί μας, να μας στέργει.
Ως φαίνεται στα πρόσφατα χρόνια μπορεί οι Ένοπλες Δυνάμεις στο μυαλό αρκετών να φάνταζαν ως ένας οργανισμός που χάνει την χρησιμότητα του, καθώς ίσως θεωρήθηκε πως πλέον η Ειρήνη δεν πρόκειται να διαταραχθεί ποτέ, όμως η σκληρή πραγματικότητα αποδεικνύει πως σε αυτές καταφεύγουμε και δικαίως,όχι μόνο για την ασφάλεια της χώρας, αλλά και στις πυρκαγιές και στις πλημμύρες και μπροστά στην πανδημία.Κι έχει εξήγηση αυτό καθώς οι Ένοπλες Δυνάμεις σε όλα τα οργανωμένα κράτη του κόσμου αποτελούν το πλέον δυναμικό κι εξελιγμένο τμήμα της Δημόσιας Διοίκησης.
Για αυτό άλλωστε και ο Κερκυραίος πρώτος Κυβερνήτης του Νέου Ελληνικού Κράτους Ιωάννης Καποδίστριας ταυτίζοντας την ύπαρξη του Κράτους του ίδιου με την ύπαρξη, οργάνωση και διαρκή υποστήριξη της προόδου των Ενόπλων Δυνάμεων, ως οργανισμού, μας δίδει σειρά αποδείξεων των σκέψεων και πράξεων του, για αυτές.Ακόμη και πριν την έναρξη της Επανάστασης είναι εκείνος που αντιλαμβανόμενος την σημασία της ύπαρξης συνεργασίας μεταξύ των Επαναστατικών δυνάμεων και Οπλαρχηγών προσκαλεί στην Εποποιία της Λευκάδας του 1806 και πολεμούν σε αυτήν ο Κολοκοτρώνης, ο Μπότσαρης, που τότε αδελφοποιούνται μεταξύ τους και στην συνέχεια μαζί του. Αλλά και στην συνέχεια, ως Κυβερνήτης, είναι εκείνος που ιδρύει την Μητέρα των Παραγωγικών Σχολών Αξιωματικών του Τακτικού Στρατού, τον Δεκέμβριο του 1828,την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, με μια πληροφορία να λέει πως η υπογραφή του διατάγματος έγινε στις 12 Δεκεμβρίου, με την εμφανή σημασία που αυτό μπορεί να έχει για τους Κερκυραίους και την δημοσίευση να γίνεται, στις 21 του ιδίου μήνα. .
Μια λέξη:«Εύελπις-καλή ελπίδα» που ο ίδιος επέλεξε, ονομάζοντας τους πρώτους πέντε Ευέλπιδες, ήδη από τον Ιούνιο του 1828.Μια λέξη μια σημασία που ο ίδιος δεν ξεχνά ποτέ και απευθυνόμενος σε επιστολή προς τον Στρατηγό Τσώρτς το 1828 λέει αυτολεξεί: «Η κυβέρνησις δια να επισκεφθή το στράτευμα με βοήθεια 50000 ταλλήρων, άφησε με ανήλεων αυστηρότητα άλλα έξοδα, άλλως τε και απαραίτητα, και πάλιν αφήσει, δια να μην μείνει άνευ τροφών και χρείωνο στρατός».
Η ιστορική πραγματικότητα διαχρονικά αποδεικνύει πως τα ελληνικά όπλα, ποτέ δεν χάνουν στην μάχη, αρκεί μόνο στις στρατιωτικές ηγεσίες να επιτρέπεται να εκτελούν το καθήκον τους απερίσπαστες και έστω να τους διατίθενται, τα στοιχειωδώς αναγκαία. Μην ξεχνούμε πως διαθέτουμε μακραίωνη στρατιωτική παράδοση, εξεχόντων ηγετών, με σειρά κατορθωμάτων στο πάνθεο της παγκόσμιας ιστορίας. Φαίνεται όμως πως δυστυχώς αυτή παραμένει μια ιστορία μακριά από το να γίνεται γνωστή, στον βαθμό που θα επέτρεπε στο έθνος μας, να είναι διαρκώς υπερήφανο. Αυτό θα δείξει και μια αναδρομή-ανάλυση των αμιγώς στρατιωτικών επιχειρήσεων της Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Ακόμη και στην τελευταία φάση της μικρασιατικής καταστροφής, που του χρόνου θα συμπληρώνουμε τα 100 χρόνια από τα γεγονότα της, τουλάχιστον εμείς οι Κερκυραίοι έχουμε να παραδειγματιζόμαστε από τον Κερκυραίο Διοικητή της Ανεξαρτήτου Μεραρχίας, τον Καρουσαδίτη Συνταγματάρχη(ΠΖ) Δημήτριο Θεοτόκη, ο οποίος οδήγησε και διεκπεραίωσε με ασφάλεια τους 7500 άνδρες του, διανύοντας 630 χιλιόμετρα μέσα σε εχθρικό έδαφος, συμπτυσσόμενος, με την πίεση του εχθρού, μέσα σε 15 ημέρες και νύχτες, ως σύγχρονος Ξενοφών. Δυστυχώς η ηγεσία του και το παράδειγμά του παραμένουν στην αφάνεια και στην λήθη, αντίστοιχα όπως παραμένει πανελληνίως άγνωστο το γεγονός πως η πλειοψηφία των ανδρών του ιερού Λόχου του Υψηλάντη απαρτιζόταν από Επτανησίους.
Αποτελεί υποχρέωση των Ελλήνων σήμερα διανύοντας ήδη την δεύτερη εικοσαετία του 21ου αιώνα, να σκέφτονται, να αναζητούν,να διδάσκονται από τα λάθη του παρελθόντος και να κυνηγούν αδιάκοπα την πρόοδο και την εξέλιξη. Αποτελεί υποχρέωση των κάθε φορά ηγεσιών, να οδηγούν τους Έλληνες προς αυτήν την κατεύθυνση. Αποτελεί ιστορική ευθύνη τους να αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα μιας διαρκούς φροντίδας των Ενόπλων Δυνάμεων και βέβαια όχι μόνο σε εξοπλισμούς, όχι στο παρά πέντε, και όχι μερικές φορές στο και ένα. Οφείλουμε όλοι μας να θυμόμαστε πως πίσω από τα όπλα υπάρχουν άνθρωποι με ανάγκες και υποχρεώσεις, που για να μπορούν να φέρουν τις ασπίδες της ασφάλειας της χώρας με συνέπεια συνεχώς , δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως κόστη, αλλά ως κεφάλαιο που η πατρίδα δεν μπορεί να απωλέσει.
Οι ηγεσίες είναι εκείνες που αποφασίζουν τον τρόπο που επιθυμούν να δημιουργούν ήρωες και παραδείγματα, είτε μέσα από μια συνεχή διαδικασία, είτε σποραδικούς ήρωες από τύχη. Αποτελεί μόνο απλοϊκή προσέγγιση, κάποιοι να εκτιμούν, πως αρκεί ο ηρωισμός του λαού, αντίστοιχος εκείνου που επέδειξαν οι 194 Κερκυραίοι που συμμετείχαν το 1940 στον Λόχο θανάτου του Λοχαγού Λαντζίδη, χωρίς αυτός να εξυπηρετεί επαρκείς σχεδιασμούς νικών.
Η ιστορική συνέχεια των κρατών υπηρετείται από μακρόπνοους σχεδιασμούς και στρατηγική, από διαρκή φροντίδα των «καλών ελπίδων»τους, έτσι ώστε να αναλώνουμε τις επετείους των ημερών των αφιερωμένων στις Ένοπλες Δυνάμεις και μόνο τιμώντας τους ήρωές μας, ζωντανούς και νεκρούς, όλους εκείνους που είτε απογειώθηκαν και επέστρεψαν με ασφάλεια μετά την ολοκλήρωση της αποστολής τους είτε έμειναν για πάντα στον ουρανό, σαν τον Υποσμηναγό Αθανάσιο Μπεσλεμέ, που θυσίασε την ζωή του για την Κέρκυρα.
Οι τόποι θα γεννούν πάντοτε ήρωες, όμως ο τρόπος που εμείς τους προβάλλουμε, τους σεβόμαστε, τους μνημονεύουμε και τους αναγνωρίζουμε, αποτελεί σαφή απόδειξη της προόδου, της εθνικής μακροβιότητας και της μελλοντικής ευημερίας μας. Δεν έχουν ανάγκη οι ήρωες από εμάς , αλλά εμείς από αυτούς και οπωσδήποτε οι μελλοντικές γενεές που σήμερα εμείς κρατούμε στα χέρια μας τις τύχες τους. Μπορεί ο Πλωτάρχης του 1974 Ελευθέριος Χανδρινός, κυβερνήτης του Αρματαγωγού Λέσβος να πέθανε αλλά πάντοτε ζει η μνήμη και η υστεροφημία του.
Δεν είναι ποτέ τα αγάλματα, ούτε τα στεφάνια που αποδίδουν την τιμή, αλλά τα σκιρτήματα κι όλες εκείνες οι σιωπηλές υποσχέσεις που αναλαμβάνουν οι νεότεροι, μπροστά σε όσα από εμάς παρακολουθούν και διδάσκονται. Εμείς μόνο κάθε φορά αποφασίζουμε, αν θέλουμε αυτή η διαδικασία να διαρκεί αενάως, με αποτελεσματικότητα ή να σταματά και βέβαια,θα χρεωνόμαστε τις συνέπειες.
Ζήτω η Ελλάς
Ζήτω οι Ένοπλες Δυνάμεις μας.
Συνηθέστερα η σκέψη της κοινωνίαςφαίνεται να κατευθύνεται σε αυτούς όταν μάλλον εξαντλούνται τα μέσα, οι δυνάμεις και οι λύσεις. Ας στοχαστούμε πως δυστυχώς κάπως έτσι, αρκετοί από εμάς αντιμετωπίζουμε και την Υπεραγία Θεοτόκο. Ως το πρόσωπο που απευθύνουμε μόνο την ύστατη μας επίκληση, μπροστά στον κίνδυνο.
Για εμάς τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων όμως, η Παναγία συντροφεύει την σκέψη, την καρδιά και την προσευχή, την κάθε μας ενέργεια συνεχώς, ενώ η εικόνα της βρίσκεται σε περίοπτη θέση δίπλα μας, σε κάθε κόκπιτ αεροπλάνου και ελικοπτέρου, μέσα στην καμπίνα των αρμάτων μάχης και στην γέφυρα των φρεγατών και υποβρυχίων, μαζί μας, να μας στέργει.
Ως φαίνεται στα πρόσφατα χρόνια μπορεί οι Ένοπλες Δυνάμεις στο μυαλό αρκετών να φάνταζαν ως ένας οργανισμός που χάνει την χρησιμότητα του, καθώς ίσως θεωρήθηκε πως πλέον η Ειρήνη δεν πρόκειται να διαταραχθεί ποτέ, όμως η σκληρή πραγματικότητα αποδεικνύει πως σε αυτές καταφεύγουμε και δικαίως,όχι μόνο για την ασφάλεια της χώρας, αλλά και στις πυρκαγιές και στις πλημμύρες και μπροστά στην πανδημία.Κι έχει εξήγηση αυτό καθώς οι Ένοπλες Δυνάμεις σε όλα τα οργανωμένα κράτη του κόσμου αποτελούν το πλέον δυναμικό κι εξελιγμένο τμήμα της Δημόσιας Διοίκησης.
Για αυτό άλλωστε και ο Κερκυραίος πρώτος Κυβερνήτης του Νέου Ελληνικού Κράτους Ιωάννης Καποδίστριας ταυτίζοντας την ύπαρξη του Κράτους του ίδιου με την ύπαρξη, οργάνωση και διαρκή υποστήριξη της προόδου των Ενόπλων Δυνάμεων, ως οργανισμού, μας δίδει σειρά αποδείξεων των σκέψεων και πράξεων του, για αυτές.Ακόμη και πριν την έναρξη της Επανάστασης είναι εκείνος που αντιλαμβανόμενος την σημασία της ύπαρξης συνεργασίας μεταξύ των Επαναστατικών δυνάμεων και Οπλαρχηγών προσκαλεί στην Εποποιία της Λευκάδας του 1806 και πολεμούν σε αυτήν ο Κολοκοτρώνης, ο Μπότσαρης, που τότε αδελφοποιούνται μεταξύ τους και στην συνέχεια μαζί του. Αλλά και στην συνέχεια, ως Κυβερνήτης, είναι εκείνος που ιδρύει την Μητέρα των Παραγωγικών Σχολών Αξιωματικών του Τακτικού Στρατού, τον Δεκέμβριο του 1828,την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, με μια πληροφορία να λέει πως η υπογραφή του διατάγματος έγινε στις 12 Δεκεμβρίου, με την εμφανή σημασία που αυτό μπορεί να έχει για τους Κερκυραίους και την δημοσίευση να γίνεται, στις 21 του ιδίου μήνα. .
Μια λέξη:«Εύελπις-καλή ελπίδα» που ο ίδιος επέλεξε, ονομάζοντας τους πρώτους πέντε Ευέλπιδες, ήδη από τον Ιούνιο του 1828.Μια λέξη μια σημασία που ο ίδιος δεν ξεχνά ποτέ και απευθυνόμενος σε επιστολή προς τον Στρατηγό Τσώρτς το 1828 λέει αυτολεξεί: «Η κυβέρνησις δια να επισκεφθή το στράτευμα με βοήθεια 50000 ταλλήρων, άφησε με ανήλεων αυστηρότητα άλλα έξοδα, άλλως τε και απαραίτητα, και πάλιν αφήσει, δια να μην μείνει άνευ τροφών και χρείωνο στρατός».
Η ιστορική πραγματικότητα διαχρονικά αποδεικνύει πως τα ελληνικά όπλα, ποτέ δεν χάνουν στην μάχη, αρκεί μόνο στις στρατιωτικές ηγεσίες να επιτρέπεται να εκτελούν το καθήκον τους απερίσπαστες και έστω να τους διατίθενται, τα στοιχειωδώς αναγκαία. Μην ξεχνούμε πως διαθέτουμε μακραίωνη στρατιωτική παράδοση, εξεχόντων ηγετών, με σειρά κατορθωμάτων στο πάνθεο της παγκόσμιας ιστορίας. Φαίνεται όμως πως δυστυχώς αυτή παραμένει μια ιστορία μακριά από το να γίνεται γνωστή, στον βαθμό που θα επέτρεπε στο έθνος μας, να είναι διαρκώς υπερήφανο. Αυτό θα δείξει και μια αναδρομή-ανάλυση των αμιγώς στρατιωτικών επιχειρήσεων της Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Ακόμη και στην τελευταία φάση της μικρασιατικής καταστροφής, που του χρόνου θα συμπληρώνουμε τα 100 χρόνια από τα γεγονότα της, τουλάχιστον εμείς οι Κερκυραίοι έχουμε να παραδειγματιζόμαστε από τον Κερκυραίο Διοικητή της Ανεξαρτήτου Μεραρχίας, τον Καρουσαδίτη Συνταγματάρχη(ΠΖ) Δημήτριο Θεοτόκη, ο οποίος οδήγησε και διεκπεραίωσε με ασφάλεια τους 7500 άνδρες του, διανύοντας 630 χιλιόμετρα μέσα σε εχθρικό έδαφος, συμπτυσσόμενος, με την πίεση του εχθρού, μέσα σε 15 ημέρες και νύχτες, ως σύγχρονος Ξενοφών. Δυστυχώς η ηγεσία του και το παράδειγμά του παραμένουν στην αφάνεια και στην λήθη, αντίστοιχα όπως παραμένει πανελληνίως άγνωστο το γεγονός πως η πλειοψηφία των ανδρών του ιερού Λόχου του Υψηλάντη απαρτιζόταν από Επτανησίους.
Αποτελεί υποχρέωση των Ελλήνων σήμερα διανύοντας ήδη την δεύτερη εικοσαετία του 21ου αιώνα, να σκέφτονται, να αναζητούν,να διδάσκονται από τα λάθη του παρελθόντος και να κυνηγούν αδιάκοπα την πρόοδο και την εξέλιξη. Αποτελεί υποχρέωση των κάθε φορά ηγεσιών, να οδηγούν τους Έλληνες προς αυτήν την κατεύθυνση. Αποτελεί ιστορική ευθύνη τους να αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα μιας διαρκούς φροντίδας των Ενόπλων Δυνάμεων και βέβαια όχι μόνο σε εξοπλισμούς, όχι στο παρά πέντε, και όχι μερικές φορές στο και ένα. Οφείλουμε όλοι μας να θυμόμαστε πως πίσω από τα όπλα υπάρχουν άνθρωποι με ανάγκες και υποχρεώσεις, που για να μπορούν να φέρουν τις ασπίδες της ασφάλειας της χώρας με συνέπεια συνεχώς , δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως κόστη, αλλά ως κεφάλαιο που η πατρίδα δεν μπορεί να απωλέσει.
Οι ηγεσίες είναι εκείνες που αποφασίζουν τον τρόπο που επιθυμούν να δημιουργούν ήρωες και παραδείγματα, είτε μέσα από μια συνεχή διαδικασία, είτε σποραδικούς ήρωες από τύχη. Αποτελεί μόνο απλοϊκή προσέγγιση, κάποιοι να εκτιμούν, πως αρκεί ο ηρωισμός του λαού, αντίστοιχος εκείνου που επέδειξαν οι 194 Κερκυραίοι που συμμετείχαν το 1940 στον Λόχο θανάτου του Λοχαγού Λαντζίδη, χωρίς αυτός να εξυπηρετεί επαρκείς σχεδιασμούς νικών.
Η ιστορική συνέχεια των κρατών υπηρετείται από μακρόπνοους σχεδιασμούς και στρατηγική, από διαρκή φροντίδα των «καλών ελπίδων»τους, έτσι ώστε να αναλώνουμε τις επετείους των ημερών των αφιερωμένων στις Ένοπλες Δυνάμεις και μόνο τιμώντας τους ήρωές μας, ζωντανούς και νεκρούς, όλους εκείνους που είτε απογειώθηκαν και επέστρεψαν με ασφάλεια μετά την ολοκλήρωση της αποστολής τους είτε έμειναν για πάντα στον ουρανό, σαν τον Υποσμηναγό Αθανάσιο Μπεσλεμέ, που θυσίασε την ζωή του για την Κέρκυρα.
Οι τόποι θα γεννούν πάντοτε ήρωες, όμως ο τρόπος που εμείς τους προβάλλουμε, τους σεβόμαστε, τους μνημονεύουμε και τους αναγνωρίζουμε, αποτελεί σαφή απόδειξη της προόδου, της εθνικής μακροβιότητας και της μελλοντικής ευημερίας μας. Δεν έχουν ανάγκη οι ήρωες από εμάς , αλλά εμείς από αυτούς και οπωσδήποτε οι μελλοντικές γενεές που σήμερα εμείς κρατούμε στα χέρια μας τις τύχες τους. Μπορεί ο Πλωτάρχης του 1974 Ελευθέριος Χανδρινός, κυβερνήτης του Αρματαγωγού Λέσβος να πέθανε αλλά πάντοτε ζει η μνήμη και η υστεροφημία του.
Δεν είναι ποτέ τα αγάλματα, ούτε τα στεφάνια που αποδίδουν την τιμή, αλλά τα σκιρτήματα κι όλες εκείνες οι σιωπηλές υποσχέσεις που αναλαμβάνουν οι νεότεροι, μπροστά σε όσα από εμάς παρακολουθούν και διδάσκονται. Εμείς μόνο κάθε φορά αποφασίζουμε, αν θέλουμε αυτή η διαδικασία να διαρκεί αενάως, με αποτελεσματικότητα ή να σταματά και βέβαια,θα χρεωνόμαστε τις συνέπειες.
Ζήτω η Ελλάς
Ζήτω οι Ένοπλες Δυνάμεις μας.
