Με κρότους και ψιθύρους
Το δίλημμα της Αντουανέτας
Το περίφημο «δίλημμα του τρόλεϊ», ερωτά αν θα πρέπει ως παρατηρητής του επικείμενου θανάτου 4 ανθρώπων, να αποφασίσεις να τραβήξεις το μοχλό, ώστε να σκοτωθεί μόνο 1 άνθρωπος ή αν θα πρέπει να μη γίνεις για κανένα λόγο δολοφόνος εκ προθέσεως, αφήνοντας απείραχτη την πορεία του βαγονιού, ακόμη και αν τελικά θα σκοτωθούν 3 περισσότεροι διά της απραξίας σου...
Όταν αναλαμβάνεις να γυρνάς τη γη υπ’ ευθύνη σου
Στο πλαίσιο της πανδημικής απειλής, η ιατρική έγινε de facto σήμερα βραχίονας αλλά και μοχλός της πολιτικής, σε αντίθεση με τις ρομαντικές ιπποκράτειες διδαχές περί ανεξαρτησίας της. Όλο και περισσότερες κυβερνήσεις καταφεύγουν σε ποικίλου βαθμού υποχρεωτικότητας μέτρα αναφορικά με την πρόληψη διάδοσης της πανδημίας. Ο σκοπός τους, διακηρυγμένος ως αναμφισβήτητος (ήδη μάλιστα επικοινωνείται ως πατριωτικό καθήκον): «να μην καταρρεύσει η περίθαλψη, να μην πεθάνει κόσμος ενώ υπήρχαν τα μέσα για να σωθεί, όμως ποσοτικά δεν επαρκούσαν».
Να τα άγιαζε έστω...
Με αναφορά και στα εμβόλια, λοιπόν, είναι αδύνατη η ανάπτυξη κοινωνικής συνείδησης χωρίς να διαλυθούν οι ψευδαισθήσεις κυβερνώντων και κυβερνώμενων.
Η αβάσταχτη ρηχότητα του «μείνε...»
Η πανδημία της CoViD-19 πρόκειται να διαμορφώσει την πολιτική τουλάχιστον των επόμενων ετών ή ακόμη και να δημιουργήσει, ενδεχομένως, την αδιόρατη βάση των παραδοχών για τις επόμενες δεκαετίες.
1554375332.jpg?crop=400,220)
