Όταν αναλαμβάνεις να γυρνάς τη γη υπ’ ευθύνη σου

Το βασικό επιχείρημα είναι ότι οι πολίτες -στη χώρα μας 2 στους 5- δεν ξέρουν και αρνούνται να μάθουν, η άγνοιά τους μας απειλεί, αρχικά δεν ξέραμε, αλλά τώρα ξέρουμε, θα κάνουμε «whatever it takes». Αυτοί που υποχρεώνονται είναι αυτοί που «εμμένουν στην άγνοια», όποτε η διαδικασία ισοδυναμεί με προσπάθεια αλλαξοπιστίας χωρίς κατήχηση, παρά μόνο με… εξαναγκασμό σε προσευχή. Υποχρεωτικότητα όχι έστω ως προς τη γνώση (ρητορικό το σχήμα), αλλά ως προς τη συμπεριφορά που θα απέρρεε από μια τέτοια γνώση. 

Δυστυχώς για τις κυβερνήσεις, ο μεταλλασσόμενος κορωνοϊός είναι μια «αντιπολίτευση» πρωτοφανώς ανίκητη. Το να τη νικήσεις υγειονομικά σημαίνει να χάσεις κοινωνικο-οικονομικά, άρα η πολιτική επιβίωση καθίσταται αδύνατη. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός έρχεται ως η καλύτερα ισορροπημένη πολιτική απάντηση στο δίλημμα, οπότε γίνεται έσχατο όριο άμυνας, υπέρ του οποίου ο αγώνας των κυβερνήσεων θα είναι αμείλικτος. Από την άλλη, των «αρνητών» τα έσχατα όρια θα δοκιμαστούν, αλλά παραμένει πολύ σημαντικό να τονιστεί η ποικιλομορφία των κινήτρων τους, γνωστικών ή/και συναισθηματικών, η παραγνώριση της οποίας καθιστά τα μέτρα εκτός από αμείλικτα και προκρούστεια.

Η υποχρεωτικότητα ιατρικών πράξεων ενέχει υψηλό βαθμό πολιτικής αβεβαιότητας, πέρα από την παραβίαση του αναμφισβήτητου κριτηρίου του βιολογικά επαρκούς χρόνου ως προς την τεκμηρίωση της ασφάλειας. Διότι, αντιμετωπίζοντας την άγνοια με φόβο, του ιού ή του νόμου, ενισχύουμε επιθυμητά μα και ανεπιθύμητα κοινωνικά αντανακλαστικά, καθιστώντας ακατόρθωτη κάθε προληπτική (συνειδητή) αντιμετώπιση προβλημάτων, κάθε είδους. Το αποδεκτό της επίσημης αφήγησης είναι καθοριστικό της δυνατότητας σύνθεσης μεταξύ επιστημονικής πρόληψης και συμπερίληψης, σύνθεση για την οποία η ευκαιρία χάνεται οριστικά, δυστυχώς με ευθύνη όλων μας.