Στην έκθεση, φίλοι μου, στην έκθεση!

Το ενσταντανέ παραπέμπει στους ενθρόνιστους άλλων ένδοξων ιστορικών αναφορών, όπου ο ημίθεος απεικονίζεται με ύφος κάπως μπλαζέ, περιστοιχισμένος πάντως από τους αυλικούς του και με φόντο τα σύμβολα των θριάμβων του και τα εμβλήματα της κυριαρχίας του επί δικαίων και αδίκων. Κάτι τέτοιο, στο πιο καρικατουρέ του, θυμίζει η πασίγνωστη φωτογραφία του (κάθε) άρχοντα στο γραφείο του, μπροστά από τις σημαίες —τουλάχιστον μία ευρωπαϊκή και μία ελληνική— ελαφρώς υπομειδιώντα, οπωσδήποτε κρατώντας στυλό, ακόμα και σήμερα που δεν γράφουμε ούτε τα ψώνια. Το υποβλητικό περιβάλλον του σύγχρονου «άρχοντα» προς επίρρωση της ισχύος, που συνήθως συνοδεύεται από την αναφορά σε εκατομμύρια € για κάποιο έργο. Κι αυτό ανεξαρτήτως αν το έργο πρόκειται να γίνει ή όχι και πότε. Το στερεότυπο, οπτικοποιημένο, διεκδικεί την αναγνώριση της ισχύος και, αναλόγως της ηλικίας και των φιλοδοξιών του «άρχοντα», αποτελεί την άτυπη προαναγγελία νέας θριαμβευτικής περιόδου, οψέποτε ο κυρίαρχος λαός, μέρες που ’ναι, κληθεί να επιβεβαιώσει δημοκρατικά όλη αυτή την εποποιία ξανά και ξανά.

Ίσως να μοιάζει ανεράστικο, αν και φιλήδονο, όμως η αδυναμία της «κερκυράσμας», εδώ και καιρό, να διοικηθεί δεν έχει σε τίποτα να κάνει μ’ αυτήν την άθλια και προβοκατόρικη περιγραφή και υπαινικτική αναφορά στα σημερινά ήθη. Είναι απλώς θέμα αισθητικής και πρόσχημα κριτικής ως προς την περιβολή της διοίκησης, γενικής τε και τοπικής, που εκπίπτει καθημερινώς στα θολωμένα μάτια των υπηκόων.

Παράφραση της επικής πρόσκλησης του ναυαρχούκου Νικολαΐδη προς τους συνδαιτυμόνες του κινηματογραφικού παρτακίου: «Στον κήπο, φίλοι μου, στον κήπο!», ώστε να παρακολουθήσουν τον Αλεξανδράκη να γροθοκοπιέται για τα μάτια της ευηθούς, μηχανικού και διευθύντριας της τεχνικής εταιρείας του πατέρα της (Παπαγιαννόπουλος), Καρέζη: «Ξυπνήσατεεεε;». Αμ δε, που ξυπνήσαμε...