Είμαστε καταδικασμένοι να σκοτωνόμαστε;

Είμαστε καταδικασμένοι να σκοτωνόμαστε;

Το επικοινωνιακό ξεκατίνιασμα ανάμεσα στους αντιμαχόμενους και το φαινόμενο των haters παραπέμπουν σε μια γενικευμένη παρακμιακή συμπεριφορά. Κι όμως, ακόμα κι αν παραλείψουμε τις κοινωνικές διαιρέσεις ως γενεσιουργό αιτία, η πολιτική τους αντανάκλαση μοιάζει αναπόφευκτη. Το εισπράττει κανείς καθημερινά και έντονα στα social και στον αναλογικό τους κοινωνικό στίβο. Αν μάλιστα προσθέσει το οπαδικό μίσος, τότε ο διχασμός μοιάζει ενδημικός, τουλάχιστον όσον αφορά στην ελληνική πραγματικότητα. Είναι όμως έτσι;

Διακριτός από τις άλλες εθνικές περιπτώσεις, ο αρχέγονος τοπικισμός των άλλοτε πόλεων-κρατών και του ανταγωνισμού τους, στέλνει τον ληξίαρχο του διχασμού στους τρεις πελοποννησιακούς πολέμους, τον 4ο και τον 3ο π.Χ. αιώνα. Μια πιο ψύχραιμη ματιά θα διαπιστώσει ότι οι ιστορίες όλων των χωρών ανεξαιρέτως βρίθουν εμφυλίων συρράξεων, έτσι που ο διχασμός, κυρίως εξαιτίας των κοινωνικών διακρίσεων, είναι οικουμενικό φαινόμενο αποδιδόμενο στην «φύση του ανθρώπου» (σ.σ. ρωμαϊκός εμφύλιος, βυζαντινός, γαλλική επανάσταση, ρωσικός, ισπανικός, αμερικανικός εμφύλιος κοκ).

Με τη διαλεκτική μπορεί να ερμηνεύεται η σπαρασσόμενη φύση, πραγματικότητα για την οποία ο Αριστοτέλης αναφέρεται σε φυσικό φαινόμενο που αποκωδικοποιείται κατά περίπτωση. Αναλόγως μάλιστα της κοινωνικής ωριμότητας και έτσι της συμφιλίωσης με τη διαδικασία, οι αντιθέσεις οδηγούν κατά κανόνα σε ένα ανώτερο επίπεδο σχέσεων. Όταν όμως παρατηρούνται επιλεκτικά και ίσως επιπόλαια με όρους καθημερινότητας και απομονωμένες σε καρέ, περιορίζονται σε στενάχωρες καταστάσεις, καταστρέφοντας δημιουργικά στοιχεία και σχέσεις στον βωμό της αντιπαλότητας και της φενάκης της οριστικής επικράτησης.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός προτείνει την αντικατάσταση της αρένας από τους θεσμούς. Από το επίπεδο λειτουργίας των οποίων εξαρτάται η παραγωγικότερη σύνθεση με την προϋπόθεση της συνειδητής αποδοχής της διαδικασίας χωρίς πονηριές, υστεροβουλίες και δολιότητες.

Το κείμενο αυτό σε πρώτη ανάγνωση μπορεί και να μοιάζει με φιλοσοφικό παραλήρημα εκτός κι αναλογιστεί κανείς ως αφορμή του την τωρινή, ευρύτερα διαδεδομένη, εμπειρία από τις συνεδριάσεις της Βουλής, των δημοτικών συμβουλίων αλλά και την ατμόσφαιρα των «οργανωμένων» οπαδών των ποδοσφαιρικών εταιρειών, των οριζοντίως συνδεδεμένων, βαθύπλουτων ιδιοκτητών τους! Δεν είναι λίγες οι φορές που η ατμόσφαιρα συγχέεται, τόσο που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις και να αποδώσεις κατηγορηματικά την προέλευσή της...