Το δημοτικό μας θέατρο

Το υποψήφιο για 10 βραβεία όσκαρ, φιλμ «The brutalist», ήταν η αφορμή μιας και οι αρχιτεκτονικές δημιουργίες του Σακελλάριου εισέβαλαν τη δεκαετία του '70 στην πόλη (Δημοτικό Θέατρο, Τελωνείο/ΟΛΚΕ, Εθνική Τράπεζα) και άλλαξαν την εικόνα της. Μπορεί ο Αριστομένης Προβελέγγιος Σακελλάριος (1917-1985) ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα, να μην ταυτίστηκε απόλυτα με τον μπρουταλισμό, υιοθέτησε όμως αρκετά από τα στοιχεία του, κυρίως μέσω της χρήσης εμφανών υλικών, καθαρών γεωμετρικών όγκων και της λιτής αισθητικής.

Ο μπρουταλισμός αρχιτεκτονικό κίνημα, δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1950 έως τα μέσα του '70 με κέντρο την Αγγλία. Στόχος του ήταν η επιστροφή στις αρχές του λειτουργισμού. Η μορφή των κτιρίων έτσι, χαρακτηρίζεται από έντονη γραμμικότητα, ξεκάθαρα σχήματα, εμφανή υλικά και εκτεταμένη χρήση του σκυροδέματος.

Στην Κέρκυρα αυτή η παρέμβαση ποτέ δεν διασκέδασε τη νοσταλγία που εγγράφηκε στην συλλογική μνήμη κυρίως για το δημοτικό θέατρο. Εκείνο, αρχιτεκτονικό παιδί του Περικλή Μεταξά με έντονες ιταλικές επιρροές, αν και εκτός της τότε πόλης, ήταν αισθητικά συμβατό με ότι νεοκλασικό και νεοαναγεννησιακό το περιέβαλε.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η πόλη ουδέποτε κατόρθωσε να συντηρήσει και να λειτουργήσει το δημοτικό θέατρο της. Κι αυτή είναι μια αρνητική παρακαταθήκη, που λίγο, πολύ, ισχύει ακόμα. Κι έτσι συνυπάρχουν η νοσταλγία για τη μορφή με το δράμα για την υποδομή, συνθήκη που απέχει παρασάγγας από τον σεναριακό πυρήνα της ταινίας. Ή μήπως όχι;

Διότι η προσωπικότητα του απολύτως κινηματογραφικού, μα τόσο αληθοφανούς, ήρωα, είναι το θεμελιακό στοιχείο για την ανάκτηση της ζωής, που ο πόλεμος του στέρησε και υπ' αυτήν την έννοια, οι γραμμές και φόρμες είναι για να υπηρετούν αυτήν την πεποίθηση κι όχι ίσως για το αντίθετο... Τις αγορεύειν βούλεται;