Όσα κλείνει η πόρτα μας; Όχι σου λέω!

Αξιαγάπητοι είναι 'κείνοι οι άνθρωποι, που μπαίνουν μπροστά σε πρωτοβουλίες αληλεγγύης. Είτε αυτές αφορούν στην συγκέντρωση βοήθειας για κάποιον που πρέπει να υποβληθεί σε θεραπεία στο Εξωτερικό είτε για την αιμοδοσία κοκ. Αξιαγάπητοι! Όχι μόνον γι΄αυτή τούτη την κίνηση τους και τα πιθανά, εμπράγματα αποτελέσματά της αλλά και για το υπόδειγμα. Το διακριτό και εναντιούμενο στην ιδιωτίλα, κυρίως την πεποίθηση πως αυτά δεν συμβαίνουν σε 'μας, παρά μονάχα στους άλλους.

Δεν υπάρχει μεγάλη αφήγηση στην ιστορία της ανθρωπότητας και του κάθε τόπου ξεχωριστά, που να μην εμπεριέχει αναφορές στη δράση τέτοιων ανθρώπων και τον ρόλο τους στη διαμόρφωση της γενικότερης συνείδησης. Παρέλκει ν' αναφερθεί κανείς στο αντίθετο του ώστε να φωτίσει δια της εις άτοπον αυτήν την συμπεριφορά.

Άλλωστε η πεποίθηση είναι πως ο καθένας είναι άξιος για το χειρότερο και το καλύτερο. Ο ίδιος άνθρωπος και για τα δύο. Παρακάμπτοντας τις δόλιες θεωρίες μόνιμης εξιδανίκευσης της συμπεριφοράς, που συνήθως περιγράφονται ως το προϊόν και αποτέλεσμα της σχέσης του καλού με τις «θεωρίες» του απατηλού, επισημαίνεται η ανάγκη προβολής της «θεάρεστης» στάσης χωρίς την υποχρέωση της θεωρητικοποίησης της προέλευσης της.

Άλλωστε δεν υπάρχει θεωρία, που να σε ξεκόβει μια και καλή από το αγοραίο συμφέρον. Η άδολη ανταλλαγή δεν βρίσκεται πίσω στον χρόνο αλλά μπροστά όταν θα εκραγεί η κοινωνία της αφθονίας σα νάχει δεχθεί στο «δόξα πατρί» της, πυραύλους σαν και κείνους που τρύπησαν το υπόγειο καταφύγιο του Νασράλα στη Βηρυτό! Τότε που οι δοξασίες περί της ισονομίας θα δώσουν τη θέση τους σε ό, τι ακριβώς εμπνέει εκείνους τους αξιαγάπητους ανθρώπους που δίνουν αίμα για άλλους, που το χρειάζονται και ας μην τους γνωρίζουν!