Μισός αιώνας Δημοκρατίας υπό την σκιά μιας τραγωδίας

Αλήθεια: Μισός αιώνας ομαλού πολιτικού βίου. Για πρώτη φορά και για τόσο μεγάλο διάστημα, στην νεοελληνική ιστορία, δεν απειλήθηκε η εναλλαγή κυβερνήσεων από στρατιωτικές ή βασιλικές επεμβάσεις.

Ψεύδος: Ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε σύσσωμος στην Απριλιανή δικτατορία.

Αλήθεια: Η αντίσταση στην Απριλιανή δικτατορία υπήρξε μειοψηφικό, ηρωικό κατά τούτο, φαινόμενο. Η Κυπριακή τραγωδία του Ιουλίου του 1974 είναι αυτή που έριξε την χούντα. Οι μετά την πτώση της χούντας άδοντες το σύνθημα «δώστε την χούντα στον λαό!» θα πλειοδοτούσαν εκ του ασφαλούς.

Ψεύδος: Η Κυπριακή τραγωδία ξεκινάει με την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο την 20η Ιουλίου 1974.

Αλήθεια: Η Κυπριακή τραγωδία ξεκινάει με το Ελληνικό (Ελλαδικό και Ελληνοκυπριακό) πραξικόπημα κατά του νομίμου προέδρου της Κύπρου, Μακαρίου, την 15η Ιουλίου 1974. Ξεσπάει ελληνοκυπριακός εμφύλιος με 95 νεκρούς Μακαριακούς και Γριβικούς. Τρεις απόπειρες πραξικοπήματος είχαν προηγηθεί από τις χούντες Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη, στο διάστημα 1971-74. Όλοι γνώριζαν ότι ένα πραξικόπημα θα οδηγούσε σε Τουρκική εισβολή. Πλην της ΕΟΚΑ Β’, της χούντας των Αθηνών και των τυφλωμένων οπαδών τους.

Ψεύδος: Μη-πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας.

Αλήθεια: Η δεινή κατάσταση στην Κύπρο, το Καλοκαίρι του 1974, είναι αποτέλεσμα πολέμου και ήττας. Η ήττα παράγει αποτελέσματα (που δεν διορθώνονται με σχέδια Ανάν, χειρότερα της Ζυρίχης). Η απόβαση (αποβίβαση!) 40.000 στρατιωτών στην Κερύνεια έγινε επί χούντας στην Αθήνα. Και έγινε με την επίκληση του όρου περί εγγυητριών δυνάμεων και κατόπιν ρητής προσκλήσεως του νομίμου προέδρου της Κύπρου από το βήμα του ΟΗΕ. Το ότι η επίσημη Ελλάς, προσβάλλουσα την μνήμη των ηρωικώς πεσόντων της, δεν αναγνωρίζει ότι έγινε πόλεμος δεν αλλάζει την αλήθεια.

Ψεύδος: Αποχουντοποίηση.

Αλήθεια: Κανείς από την χούντα δεν καταδικάστηκε για την προδοσία της Κύπρου. Ο κρυπτόμενος δικτάτωρ, Ιωαννίδης, καταδικάστηκε για το Απριλιανό πραξικόπημα και όχι για την προδοσία της Κύπρου, ενώ οι μοιραίοι στρατιωτικοί αρχηγοί των ημερών, Μπονάνος, Αραπάκης, Γαλατσάνος, Παπανικολάου, θα παραμείνουν στο στράτευμα και θα συνταξιοδοτηθούν κανονικά και μέχρι του θανάτου τους ως ανώτατοι αξιωματικοί. Τα μειωμένα τους στρατιωτικά αντανακλαστικά δεν θα κριθούν ποτέ ως τέτοια, στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού της  μεταπολίτευσης.

Ψεύδος: Το έγκλημα ήταν στιγμιαίο.

Αλήθεια: Το έγκλημα ήταν διαρκές και οι συνέπειες διαρκέστατες. Με την δικαστική ακροβασία του «στιγμιαίου», οι μετά την 21η Απριλίου 1967 πράξεις των πραξικοπηματιών και των χιλιάδων συνεργατών τους αθωώθηκαν – σε έναν ακόμη συμβιβασμό της μεταπολίτευσης με την προδοσία.

Ψεύδος: Άνοιξε ο Φάκελος της Κύπρου και αποδόθηκαν δίκαια οι ευθύνες.

Αλήθεια: Ο Φάκελος της Κύπρου παρέμεινε επί μακρόν κλειστός και ανολοκλήρωτος, και σε ένα μεγάλο του μέρος θα παραμείνει επί μακρότερον κλειστός και ανολοκλήρωτος, για να αποκρυβούν οι Ελληνικές ευθύνες στο πραξικόπημα και στην Κυπριακή τραγωδία.

Ψεύδος: Η Ελλάς κείται μακράν.

Αλήθεια: Η Ελλάς, στην πραγματικότητα, το καλοκαίρι του 1974, τελούσε υπό συνθήκες διάλυσης στρατιωτικής και διοικητικής. Οι προδότες της χούντας αισθάνονταν προδομένοι από τους υπερατλαντικούς προστάτες τους. Άλλα είχαν κανονίσει. Τώρα, με ένα πρωθυπουργό παράκλητο εκ Παρισίων, που απειλείτο κάθε μέρα με πραξικόπημα ή δολοφονία, η χώρα κινείτο σε αχαρτογράφητα νερά. Η γενική επιστράτευση, που είχε κηρυχθεί από την χούντα, κατέληξε σε χάος. Χάος και στο πεδίο της μάχης με τα φίλια πυρά κατά των Ελληνικών Νοράτλας. Οι χουντικοί κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, προσθέτοντας στην αβεβαιότητα ως προς τις προθέσεις και την ετοιμότητά τους.

Ψεύδος: Αυτά τα 50 χρόνια, όλες οι προνεωτερικές δομές καταργήθηκαν.

Αλήθεια: Από την δεκαετία του 1980 και την «Αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ, μαζί με το δημοκρατικό άνοιγμα στους «μη προνομιούχους» και τους πολιτικούς απόκληρους, αντικαταστήσαμε το παλαιό σύστημα των «πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων» και των τοπικών κομματαρχών της προδιδακτορικής δεξιάς με ένα νέο σύστημα πελατών και πατρώνων – όχι βίαιο αυτή την φορά, αλλά πάντως προνεωτερικού χαρακτήρα. Η αριστεία και η αξιοκρατία παραμένουν και σήμερα τα μεγάλα ζητούμενα της κοινωνίας μας.

Ψεύδος: Φτιάξαμε μια ισχυρή οικονομία.

Αλήθεια: Μαζί με την αποβιομηχάνιση του 1980, ξοδέψαμε, αυτά τα 50 χρόνια, περισσότερα από όσα παράξαμε. Νομίσαμε ότι καταναλώνοντας με δανεικά γινόμαστε καλύτεροι Ευρωπαίοι καταναλωτές. Ζήσαμε επί δεκαετίες χρεώνοντας τις επόμενες γενιές.

Ψεύδος: Αντι-αμερικανισμός των Ελλήνων.

Αλήθεια: Ανήκομεν εις την Δύσιν κανονικώς και σε όλες τις δομές της. (Το ότι η παρούσα κυβέρνηση κατάφερε να βρίσκεται δυτικότερα της Δύσεως, με βλαπτικές συνέπειες για την χώρα, επιβάλλει στην αντιπολίτευση να την επαναφέρει ολίγον ανατολικότερα – έστω μέχρι τις ανατολικές ακτές του Ατλαντικού.)

Ψεύδος: Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει!

Αλήθεια: Ενίοτε πεθαίνει.

ΥΓ.1: Οι σημερινοί υπερπατριώτες, ιδεολογικοί απόγονοι των τότε υπερπατριωτών, προδοτών χουντικών, επιχειρούν να ξαναγράψουν τώρα την ιστορία, ξεχνώντας το χάος στο οποίο έριξαν κάποτε την χώρα. Άλλοι, σοβαρότεροι, θεωρούν – λανθασμένα – ότι ο Καραμανλής τότε, 1974, είχε την πληροφόρηση που αυτοί έχουν σήμερα από την ήρεμη και εκτός χάους μελέτη αποχαρακτηρισμένων εγγράφων ξένων υπηρεσιών. Και βέβαια, δίπλα, οι αθεράπευτοι συνωμοσιολόγοι του διαδικτύου, ευρηματικοί πάντα, φτιάχνουν τις δικές τους ιστορίες για το πώς θα νικούσαμε τους Τούρκους – με χουντικούς σε στρατόπεδα και επιτελεία και τον αρχιπραξικοπηματία ελεύθερο, χαμένο, αμετανόητο, μέχρι τέλους προκλητικό και εθνικώς επικίνδυνο.

ΥΓ.2: Λένε κάποιοι ότι οι Τούρκοι επί Ιωαννίδη κατείχαν το 5% της Κύπρου και θα το έκαναν 36% επί Καραμανλή. Δεν λένε ότι ο Τουρκικός στρατός, που θα έκανε τον Αττίλα ΙΙ τον Αύγουστο του 1974, είχε αποβιβασθεί τις πρώτες ώρες της 20ης Ιουλίου κατά το 100% και ανεμπόδιστος.