Όταν ονειρεύτηκε η Λούμπνα, βιολονίστα της Γάζας

Ρωτήθηκα από τον φίλο ραδιοφωνικό παραγωγό Σπύρο Χυτήρη της ροκ εκπομπής ‘Μαγικό Μείγμα’ (ΕΡΤ Κέρκυρας, Τετάρτη 3.00 μμ) αν το τραγούδι των Marillion, «Gaza/Γάζα», ήταν αληθινό όταν γράφτηκε πριν μια δεκαετία. «Για εμάς το να ονειρευόμαστε είναι ένα όνειρο», λέει το 16 λεπτών τραγούδι. Γραμμένο πριν γίνει η Γάζα συνώνυμο της σύγχρονης εθνοκάθαρσης, μοιάζει το τραγούδι σαν να γράφτηκε χθες. Αυτή όμως είναι η αλήθεια των παιδιών που μεγαλώνουν στην Γάζα και στα Κατεχόμενα της Δυτικής Όχθης τα τελευταία 36 χρόνια. Αυτή είναι η αλήθεια για τα παιδιά της Παλαιστίνης με τα σπασμένα χέρια της Πρώτης Ιντιφάντας του 1987. Η διαταγή του Ισραηλινού στρατού, τότε, ήταν ακριβώς αυτή. Όποιο παιδί κρατάει σφεντόνα να συλλαμβάνεται και να τιμωρείται με σπάσιμο των χεριών. «Σπάστε τους τα χέρια!» ήταν η διαταγή του Ράμπιν, αρχηγού τότε του Ισραηλινού στρατού. (Ο Ράμπιν, μετά, θα μαλάκωνε και θα υπέγραφε, μαζί με τον Αραφάτ, τις συμφωνίες του Όσλο το 1993 για να δολοφονηθεί, δύο χρόνια μετά, ως προδότης από φανατικό θρησκευόμενο Εβραίο Ισραηλινό.)

Βρέθηκα στα Ιεροσόλυμα το 1986 και έχω φέρει στο μυαλό μου πολλές φορές εκείνα τα δεκαπεντάχρονα της Παλαιστίνης, που με ρωτούσαν «με ποιους είσαι;». Άραγε σήμερα ζουν ή έπεσαν θύματα της μεθοδευμένης εθνοκάθαρσης εκ μέρους του Ισραηλινού κράτους; («Μάρτυρες» τους λέει, σε τέτοια περίπτωση, η θρησκεία τους που, όπως κάθε φανατική θρησκεία ή πίστη, κοσμική ή μη κοσμική, θέλει τα νεκρά παιδιά μάρτυρες!) Αν ζουν, σκέφτομαι, θα είναι τώρα πενηνταπεντάρηδες, και τότε σκέφτομαι αν τα παιδιά τους επέζησαν της Δεύτερης Ιντιφάντας του 2000. Κι αν επέζησαν τα παιδιά τους, τότε αυτοί θα είναι ίσως παππούδες και τότε σκέφτομαι τα όνειρα των εγγονών τους σήμερα. Κι επειδή δεν είναι στο χέρι των παιδιών να μην κάνουν όνειρα, σκέφτομαι ποια είναι, αλήθεια, αυτά τα όνειρα μέσα στα ερείπια της βομβαρδισμένης σήμερα Γάζας. Ονειρεύονται λοιπόν – αυτό λέει το τραγούδι – ότι κάποια μέρα θα κάνουν όνειρα, κι αυτό είναι το πιο αισιόδοξο όνειρο που μπορούν να κάνουν. Ονειρεύονται ότι κάποτε θα ονειρευτούν.

Αυγή του 2024 και σύμπασα η ανθρωπότητα παρακολουθεί αμέτοχη την εθνοκάθαρση που παίρνει την μορφή γενοκτονίας. Οι διεθνείς συστάσεις «να προσέχετε τους αμάχους όταν πυροβολείτε την Χαμάς» είναι, βεβαίως, υποκριτικές. Στην φυλακή που λέγεται Γάζα, εκτάσεως σαν την μισή Κέρκυρα, ζουν, όσο ζουν, 2 με 2,5 εκ. κάτοικοι. Δεν είναι δυνατόν να διακριθούν οι μαχητές από τους αμάχους όπως και οι στρατιωτικοί στόχοι από τους μη στρατιωτικούς. Αυτό το ξέρουν όλοι οι διεθνείς ανησυχούντες για την εξελισσόμενη σφαγή. Ο αδελφός που φώναζε χθες πάνω από την νεκρή αδελφή, «θα εκδικηθώ εγώ για σένα!», είναι η επόμενη Χαμάς (αυτή η τυφλή οργάνωση που δεν διακρίνει τον απελευθερωτικό αγώνα από τον φανατισμό της εξόντωσης του αντιπάλου, εξωτερικού ή εσωτερικού, μετερχόμενη κάθε κτηνωδίας). Κι αυτό το ξέρουν και το Ισραήλ και οι διεθνείς ανησυχούντες. Φαύλος ο κύκλος της βίας.

Αναρωτιέται κανείς: Μετά την επένδυση στον επόμενο πόλεμο και στην επόμενη σφαγή, υπάρχει άραγε ελπίδα; Είναι παιδιά του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, στα 20 και στα 30, που έχουν φτιάξει μια κοινή οργάνωση. Αυτή είναι η ελπίδα. Υπάρχουν και άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες. Την λένε Standing Together («Στεκόμαστε Μαζί») αυτή την οργάνωση. Αυτές τις δύσκολες στιγμές βρίσκονται μαζί αποφασισμένοι, αποφασισμένες, παρ’ ό,τι έσχατη μειοψηφία και στις δύο πλευρές, να ζήσουν μαζί ειρηνικά. Κάπου, κάπως με βρήκαν και μένα, όπως βρήκαν και άλλους, περίπου χίλιους από όλο τον κόσμο, και παρακολουθώ πλέον τακτικά τις διαδικτυακές συζητήσεις τους. Χάιφα, Ιεροσόλυμα, Τελ-Αβίβ, Μπερσίβα, Χεβρόνα, Ραμάλα, ο καθένας, η καθεμία προσπαθούν να δείξουν σε αλλήλους ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για την ειρήνη. Σβήνουν συνθήματα βίας στους τοίχους και γράφουν τα δικά τους.

 

ΥΓ: Η Λούμπνα Αλιάν (Lubna Alyaan), σπουδαία βιολονίστα στα 14, τολμούσε να ονειρεύεται περισσότερο από τα άλλα παιδιά της Γάζας. «Ονειρευόταν να γίνει μια από τις κορυφαίες βιολονίστες του κόσμου», λέει ο δάσκαλός της (Μahmoud Αbuwarda) ότι του είχε εξομολογηθεί η ίδια στο «Εθνικό Κονσερβατόριο Μουσικής Έντουαρντ Σαΐντ», παράρτημα Γάζας. (Ο Παλαιστίνιος συγκριτικός φιλόλογος Σαΐντ και ο Εβραίος μαέστρος Μπαρενμπόιμ είχαν δημιουργήσει περί το 2000 μια κλασική ορχήστρα Παλαιστινίων και Ισραηλινών νέων. Από το 2016, η ορχήστρα έχει έδρα το Βερολίνο.) Το όνειρο της Λούμπνα σταμάτησε το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 2023, όταν βομβαρδίσθηκε το σπίτι του θείου της, στην πόλη Νισράτ, στην νότια Γάζα, όπου είχε βρει καταφύγιο η οικογένειά της, ακολουθώντας τις οδηγίες του Ισραηλινού στρατού περί ασφαλείας των αμάχων στον νότο. Εκείνο το πρωινό, η 50μελής οικογένεια της Λούμπνα ξεκληρίστηκε όλη, μαζί με το γεμάτο γλυκές νότες όνειρό της.

 

Η βαρβαρότητα σκοτώνει την ελπίδα στη Γάζα ΦΩΤΟ@pixabay