Τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά;
Editorial
01 Φεβρουαρίου 2017
/ 09:54
Η Κέρκυρα υποσχέθηκε τον Ιούλιο του 2007 μπροστά στην Οικουμένη, να αυτοπροστατευθεί από τη φθορά του χρόνου και την αυθαιρεσία, κι εκείνη την πίστεψε. Τότε η Unesco
αποφάσισε να την συμπεριλάβει στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς. Μέσα σ' εκείνον τον τόμο των δεσμεύσεων, η Κέρκυρα δεν περιορίσθηκε στην περιγραφή των προτεραιοτήτων της, που αφορούσαν αποκλειστικά και μόνον το ιστορικό κέντρο, την παλιά πόλη, τις μεσαιωνικές οχυρώσεις τέλος πάντων αλλά επεκτάθηκε και σε δεσμεύσεις για τη φροντίδα μιας ευρείας ζώνης (buffer) πέριξ του ιστορικού κέντρου.
Έκτοτε κύλησαν πολλά βρωμόνερα στην κοίτη του ποταμιού του Ποταμού. Πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια και η Κέρκυρα αθέτησε το σύνολο των υποσχέσεων που έδωσε στην παγκόσμια Κοινότητα!
Έκτοτε κύλησαν πολλά βρωμόνερα στην κοίτη του ποταμιού του Ποταμού. Πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια και η Κέρκυρα αθέτησε το σύνολο των υποσχέσεων που έδωσε στην παγκόσμια Κοινότητα!
Οι διαχρονικές γενικές κυβερνήσεις (σ.σ. και πέρασαν όλες οι δυνάμεις του πολιτικού φάσματος από αυτό το πόστο, έκτοτε) περιέστειλαν τις εδώ αρχαιολογικές Υπηρεσίες ενώ τις επιφόρτωσαν με περισσότερη δουλειά και ελέγχους. Η τοπική διοίκηση (σ.σ. επίσης διαχρονικά όλων των κομματικών αποχρώσεων) στάθηκε αδύνατο να εκπονήσει και να εφαρμόσει ένα σχέδιο ανάδειξης των οχυρώσεων και της πόλης. Κατανάλωσε έναμισι περιφερειακό Πρόγραμμα και όλα τα συναφή διασυνοριακά, τομεακά κλπ, φέρνοντας τελικώς τη γενική δημόσια υποδομή πολύ πιο πίσω απ' ότι ήταν το 2007!
Να φταίει ο καπιταλισμός γι' αυτήν την κακομοιριά; Να φταίει η ταξική πάλη; Η τρόϊκα; Οι εταίροι; Το κράτος; Η επανάσταση;
Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι πολιτικό προσωπικό και δημόσιος μηχανισμός στην Κέρκυρα, νοσούν βαρύτατα, υποκρίνεται. Και το χειρότερο, οι σχέσεις συνενοχής που αναπτύχθηκαν έκτοτε και αναπαράγονται με κάθε ευκαιρία, είναι το θεμελιώδες καρκίνωμα αυτής της κακοδαιμονίας. Και δεν υπάρχει περίπτωση ν' αλλάξουν τα πράγματα αν οτιδήποτε καινούργιο εμφανιστεί δεν αποφασίσει να συγκρουσθεί μ' αυτό το κατεστημένο, μετωπικά και με πάθος.
Όλα τα άλλα είναι καθωσπρεπισμοί και δημόσιες σχέσεις. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Αλήθεια που σας μάρανε η αδεξιότητα με την οποία διαχειρίστηκαν οι τοπικές αρχές τη δωρεά Ανδρεάδη; Πρώτη φορά μας ξανασυμβαίνει, δείξτε λίγο κατανόηση...
