Μια κερκυραϊκή μάρτσια... Το δικό μας Πεπρωμένο...

Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με την ικανότητα του δασκάλου. Η φύση του δασκάλου υπάρχει μέσα στην πλάση. Μόνο με την καρδιά οδηγείται του ανθρώπου η καρδιά! Αυτή η αγάπη οδηγεί τον νέο στο να αναγνωρίσει τον εαυτό του και να βρει τον δρόμο της ζωής και δίνει στον δάσκαλο πίστη και γαλήνη! Αυτός που αγαπάει ΔΕ λυγάει, ΔΕΝ κάμπτεται, ΔΕΝ κουράζεται, τρέφεται με το πνεύμα της θυσίας...
Αυτός είναι ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ...

Η τέχνη βασίζεται στην εμπειρία και στο ταλέντο και η μουσική είναι δίχως αμφιβολία η βασίλισσα των τεχνών, σπάνια όμως έχεις την τύχη να ακούσεις τόσο υψηλού επιπέδου ακούσματα χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις το αντίστοιχο χρηματικό αντίτιμο. Εξάλλου ποιος μπορεί να κοστολογήσει την τέχνη; Να της βάλει τιμή και να στην προσφέρει;

Γι’ αυτό στην Κέρκυρα έρχεται κοντά σου ελεύθερη, έτσι όπως πρέπει να είναι, σε διαπερνά χωρίς δισταγμό, στο χέρι σου είναι να τη μετρήσεις και να αναρωτηθείς αν άξιζε. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν πάντως να πει πως δεν άξιζε να σταθεί στην άκρη του δρόμου περιμένοντας να ακούσει έργα κλασικά μεγάλων συνθετών.
Σπάνια όμως ξέρεις τους δημιουργούς, την ιστορία που κρύβεται πίσω από ένα κομμάτι.

Ίσως γιατί έχει πλημμυρίσει τόσο η ψυχή σου, έχει γεμίσει από συναισθήματα και σου φαίνεται περιττό να ψάξεις, να μάθεις, έτσι όμως ένα έργο μένει ανολοκλήρωτο. Όπως θες να μάθεις τα πάντα για το παρελθόν του ανθρώπου που ερωτεύεσαι, ώστε να συμπληρώσεις όλα τα κομμάτια, να νιώσεις πως τον ξέρεις, να τον αγαπήσεις, έτσι και με τη μουσική για να σε απελευθερώσει ένα κομμάτι, πρέπει να το κάνεις δικό σου, να γνωρίσεις το παρελθόν του, την προέλευση του! Από πού ξεκίνησε για να σε φτάσει. Και τελικά να του παραδοθείς ολοκληρωτικά και να το λατρέψεις.

Κάθε Μεγάλη Παρασκευή η λιτανεία της Μητροπόλεως ''ανοίγει'' μοναδικά, με ένα κομμάτι δυνατό μελωδικό και δραματικό τόσο που σκίζει τη ψυχή σου! Είναι το Πεπρωμένο και είναι γραμμένο από το μαέστρο της φιλαρμονικής τον κ. Μιχάλη Μιχαλόπουλο.

Μια μάρτσια δική μας, Κερκυραϊκή. Τόσο μοναδική όσο και τούτος ο τόπος. Μια κατάθεση κερκυραϊκής ψυχής. Την αγάπησα από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο άκουσμα, τόσο που τρέμουν τα χέρια μου που την ακουμπώ.

Όσα γνώριζα για το κομμάτι αυτό δεν μου ήταν αρκετά. Ήθελα να μάθω περισσότερα τι έδωσε έμπνευση στο μαέστρο, τι έσπρωξε το χέρι του να γεμίσει το πεντάγραμμο με νότες. Να καταθέσει τη ψυχή του δημιουργώντας ένα κομμάτι με έκδηλα τα σημάδια του πόνου σε όλη την διάρκεια του.

Η απάντηση που έλαβα ήταν: ''Το έργο γράφτηκε τον Ιανουάριο του 1996 με σκοπό να περιγράψω τον Άνθρωπο, το Δάσκαλο και Μαέστρο ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΠΕΡΓΟΛΑ. Η μουσική ανάλυση του κάθε θέματος της μάρτσιας περιγράφει το πως ακριβώς βίωσα 5 ολόκληρα χρόνια το Μαέστρο κοντά μου, τις λύπες, τις χαρές, τις πνευματικές απορίες και αναζητήσεις του σχετικά με την επίδραση της μουσικής στην διαμόρφωση του χαρακτήρα. Αλλά και γενικότερα τις εξάρσεις και τις αλλαγές συμπεριφοράς του κάθε στιγμή που τις γνώρισα και ήμουν παρών. Δεν είμαι συνθέτης, απλά αποτύπωσα με νότες την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά του αγαπημένου μου Μαέστρου.''

Αυτό είναι το ''Πεπρωμένο'', η κραυγή για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου….

Το κλάμα του μαθητή για τον Δάσκαλό του…. Ένας φόρος τιμής… Μια ζωή κλεισμένη μέσα σε ήχους… Μια ζωή με δυνατές στιγμές και στιγμές ηρεμίας…. Έτσι και το κομμάτι αποτυπώνει και ακολουθεί ένα-ένα τα στάδια που περνά μια ψυχή που θρηνεί. Ξεκινά με ένα ξέσπασμα, με την άρνηση της απώλειας, την αδυναμία αντιμετώπισης της κατάστασης. Συνεχίζει με θυμό και θλίψη για ότι χάθηκε, για ότι δε θα είναι πότε πια το ίδιο και καταλήγει στην αποδοχή, που γλυκά ηρεμεί τη ψυχή και γεννά την ελπίδα της αντάμωσης που θα ξανά έρθει. O αποχωρισμός θα είναι μικρός, θα είναι για λίγο!

Ακούγοντας το Πεπρωμένο νιώθεις τον πόνο, τον κάνεις κομμάτι σου και διαβάζοντας τα λόγια του κ. Μιχαλόπουλου ο οποίος αναφέρεται στο Δάσκαλο και Μαέστρο του με τα πρώτα γράμματα όχι τυχαία πάντα κεφαλαία, εύχεσαι να είχες την τύχη να γνωρίσεις και εσύ αυτόν το σπουδαίο άνθρωπο. Από τα λόγια του κράτησα μια φράση ''Δεν είμαι συνθέτης''. Τη στιγμή όμως που ακούς τη μάρτσια αποδεικνύεται πως ο δάσκαλος έχει πετύχει το έργο του αφού ο μαθητής φαντάζει αντάξιος του.

Λένε πως ο ανθρώπινος πόνος προέρχεται από την άρνηση του γεγονότος ότι όλα στον κόσμο έχουν ημερομηνία λήξεως: οι έρωτες, οι φιλίες, η ευτυχία, ακόμη και η ίδια η ζωή. Ίσως ήταν η άρνηση αυτή του ανθρώπου Μιχάλη Μιχαλόπουλου που μας έδωσε ένα τέτοιο αριστούργημα. Και μέσα από τον πόνο και την κατάθεση του έργου του έκανε πράξη τους στίχους του ποιητή ''Δε πέθανες. Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε: τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!''
Είναι φανερό πως η συνάντηση αυτή των δυο ανθρώπων ήταν πεπρωμένο.

Στιγμάτισε και όρισε τον μαέστρο τόσο που ήταν αδύνατο να ξεχάσει, αδύνατο να τον αφήσει να ξεχαστεί. Έτσι ο μαθητής χάρισε στο δάσκαλο του μέσα από ένα κομμάτι την αιωνιότητα. Και όσο το Πεπρωμένο ακούγεται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής στο Λιστόν ο Δημήτρης Δαπέργολας θα είναι εδώ… Θα είναι αθάνατος!

ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΟΥΕΡΕΦ

Mέσα στο κλίμα των ημερών είναι η ταινία "Αντρέι Ρουμπλιόφ"σε σκηνοθεσία Αντρέι Ταρκόφσκι και σενάριο του ίδιου. Μια ταινία που δείχνει τον Χριστιανισμό ως αξίωμα της ιστορικής ταυτότητας. Εδώ απόσπασμα της ταινίας ντυμένη μουσικά με την Marcia Funebre “Πεπρωμένο" του μαέστρου Michael Michalopoulos.